Το ιστορικό εκκρεμές άρχισε την κίνηση προς το δεξιό άκρο της ταλάντωσής του σε παράλληλη πορεία με την άνοδο, επικράτηση, θρίαμβο και κρίση του νεοφιλελευθερισμού. Στα μέσα προς τέλη της δεκαε τίας του 1970-1980 ο... νεοφιλελευθερισμός, μειοψηφική και ανυπόληπτη «αίρεση» της οικονομικής θεωρίας μέχρι τότε, πήρε τα πάνω του. Σε παράλληλη πορεία το πολιτικό εκκρεμές κινήθηκε δεξιά.
Ωστόσο το δέντρο της ζωής είναι πράσινο, το δέντρο της θεωρίας είναι γκρίζο. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν κατ’ εντολή και, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίστηκε η ρηχή διάνοια της Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν απαρτίζονται από άτομα, αλλά από κοινωνικές τάξεις. Ετσι η Θάτσερ, ο Ρίγκαν και ο πατήρ Μητσοτάκης δοξάστηκαν μόνο για λίγο και στη συνέχεια ανέλαβε η σοσιαλδημοκρατία κάνοντας τη δική της στροφή προς τα δεξιά (Κεντροαριστερά). Ηταν η περίοδος του ήπιου νεοφιλελευθερισμού, που ευνοήθηκε με τη σειρά του από τη διεθνή ανοδική τάση των ρυθμών ανάπτυξης στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και στην πρώτη οκταετία του νέου.
Ο νεοφιλελευθερισμός έφτασε στην ακμή του με τη σοσιαλδημοκρατία και δευτερευόντως με τη φιλελεύθερη δεξιά στο τιμόνι του.
Υστερα όμως ήρθε η ιστορική τομή: η κρίση του 2008. Και ύστερα ακολούθησαν δύο ιστορικής κλίμακας αλλαγές: η ταυτόχρονη και κλιμακούμενη εκδήλωση των συμπτωμάτων της κλιματικής κρίσης και της κρίσης ηγεμονίας του δυτικού στρατοπέδου. Φτάσαμε έτσι αισίως στον καπιταλισμό της «πολυκρίσης».
Από το 2008 μέχρι σήμερα η πορεία του πολιτικού εκκρεμούς προς τα δεξιά επιταχύνθηκε. Η «πολυκρίση» στενεύει εξαιρετικά τον πολιτικό χώρο αναπαραγωγής της σοσιαλδημοκρατίας και την κάνει παντελώς «ακατάλληλη» να διαχειριστεί τις τύχες του καπιταλισμού. Η κρίση της έχει δομικά αίτια. Το φιλελεύθερο -και λιγότερο ή περισσότερο ακραίο- Κέντρο, που τη διαδέχτηκε σε σημαντικές χώρες, είναι κι αυτό σε κρίση. Η φιλελεύθερη Δεξιά μετατοπίστηκε δεξιότερα και συγχρωτίζεται ανοιχτά με την Ακρα Δεξιά κι αυτή η τελευταία καλπάζει.
Τούτων δοθέντων το ερώτημα «ποιος θα ανακόψει την πορεία της Ακρας Δεξιάς;» είναι μια άλλη διατύπωση του ερωτήματος «ποια πολιτική δύναμη μπορεί να αναδειχτεί σε αξιόμαχο αντίπαλο του καπιταλισμού της πολυκρίσης;» Πόσο πειστική είναι ως απάντηση «η ενωμένη Κεντροαριστερά»;
Πάνος Κοσμάς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου