Το φύλο της ανεργίας: 2 στους 3 είναι γυναίκες απόφοιτες Λυκείου - Ο ρόλος των ηλικιωμένων γονέων Ο ιδιότυπος φυλετικός ρατσισμός στην ανεργία, αποτέλεσμα της έλλειψης σχεδιασμού και κινήτρων για τη γυναικεία απασχόληση.

ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟΥ

 


Γράφει ο Χρήστος Μέγας
 


Γυναίκα, απόφοιτος Λυκείου η οποία φροντίζει παιδιά ή κατάκοιτους ηλικιωμένους (γονείς) είναι το προφίλ του άνεργου στη χώρα μας.

Κατά συνέπεια, είναι δύσκολη η εξεύρεση εργασίας. Ώστε να πέσει πολύ κάτω του (σκληρού) 10% η ανεργία και, κατά συνέπεια, να ασκηθεί ουσιαστική πίεση για βελτίωση των αποδοχών των εργαζομένων.


Τα ανωτέρω και σε συνδυασμό και με τους χαμηλούς και χωρίς εξέλιξη βασικούς μισθούς, αλλά και το κόστος μετεγκατάστασης (ενοικίου) για ανάληψη εργασίας, οδηγεί τους άνεργους αυτής της κατηγορίας σε μόνιμο οικονομικό, επαγγελματικό και, εν τέλει, κοινωνικό αποκλεισμό.

Ειδικά εάν υπολογιστεί ότι το 55% των άνεργων παραμένουν εκτός αγοράς εργασίας για περισσότερο από ένα χρόνο (μακροχρόνια άνεργοι).





Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχειά των εγγεγραμμένων ανέργων της ΔΥΠΑ (ΟΑΕΔ) στις επίσημες λίστες του Ιουνίου και εν μέσω τουριστικής σεζόν παραμένουν 812.958 άτομα.Από αυτά 451.016 (ποσοστό 55,5%) άτομα είναι εγγεγραμμένα στο μητρώο της ΔΥΠΑ για χρονικό διάστημα ίσο ή και περισσότερο των 12 μηνών.
Οι άνδρες ανέρχονται σε 262.114 άτομα (ποσοστό 32,2%) και οι γυναίκες ανέρχονται σε 550.844 άτομα (ποσοστό 67,8%). Δηλαδή 2 στους 3 είναι γυναίκες.
Το εκπαιδευτικό επίπεδο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης συγκεντρώνει τον μεγαλύτερο αριθμό εγγεγραμμένων μεταξύ των εκπαιδευτικών επιπέδων ο οποίος ανέρχεται σε 371.039 άτομα (ποσοστό 45,6%).

Την ίδια στιγμή οι εργοδοτικοί φορείς υπολογίζουν σε περισσότερες από 70 τις κενές θέσεις εργασίας.

Οι οποίες δεν καλύπτονται λόγω:Ετεροεξειδίκευσης. Οι επιχειρήσεις, συνήθως, αναζητούν άτομα με χαμηλά (τυπικά) προσόντα, ενώ τα νέα παιδιά έχουν εφοδιαστεί με πολλούς τίτλους, την ίδια στιγμή που η χώρα στερείται τεχνικής εκπαίδευσης. Μάλιστα, μέσα στην πανδημία αυξήθηκαν κατακόρυφα οι τίτλοι σποδών εξ αποστάσεως (λόγω πανδημίας και εγκλεισμού…).
Οι μισθοί υπολείπονται έως και 18% σε σχέση με τα προ κρίσης (2009) επίπεδα, όταν οι τιμές στα βασικά αγαθά έχουν διπλασιαστεί.
Τα ενοίκια και το κόστος ενέργειας-μετακίνησης καθιστούν απαγορευτική τη γεωγραφική κινητικότητα προς ανεύρεση εργασίας.
Πρόσθετα, παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της άτυπης-στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο- εργασίας των μεσήλικων γυναικών οι οποίες κουράρουν κατάκοιτα άτομα ή ηλικιωμένους γονείς που έχουν ανάγκη συνδρομής τρίτου προσώπου.
Δουλειές του σπιτιού…

Το εν λόγω φαινόμενο επεκτάθηκε:


α/μετά τη πανδημία και την «φυγή» πολλών αλλοδαπών εργατών που είχαν ενσωματωθεί επαρκώς στην ελληνική οικονομική ζωή την προηγούμενη 30ετία (Αλβανοί κ.α.),

β/το κόστος συντήρησης-συνδρομής των ηλικιωμένων, με δεδομένα τα οικονομικά το ΕΦΚΑ (ύψος σύνταξης) και

γ/την παντελή απουσία του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, ειδικά για τα άτομα τρίτης ηλικίας.


Αποτέλεσμα, ένας ιδιότυπος φυλετικός ρατσισμός στην ανεργία, αποτέλεσμα της έλλειψης σχεδιασμού και κινήτρων για την γυναικεία απασχόληση, της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους, των φτωχών ηλικιωμένων κ.α.

Φαινόμενο που επιτείνεται λόγω της «παραδοσιακής» νοοτροπίας και του… οικογενειακού καταμερισμού εργασίας στο πλαίσιο της (ευρύτερης) οικογένειας.

Η γυναίκα, αρχικά, σε μεγάλο βαθμό αναλαμβάνει τη λάτρα του σπιτιού. Κατά συνέπεια, και να βρει εργασία κάπου πιο μακριά δεν μπορεί να μετακινηθεί όπως ο άνδρας. Ειδικά εάν υπάρχει ένα αυτοκίνητο στο σπίτι. Και μετά «πόσα θα παίρνει;» Όταν οι γέροι γονείς «θέλουν τον άνθρωπό τους…»

Ως εκ τούτου, η οικονομική κρίση, η καθήλωση των αποδοχών, η κρίση στέγης και η απουσία κοινωνικών υποδομών έχουν σκληρές συνέπειες και… φύλο.


Και όπως σε κάθε κρίση, δεν την πληρώνουν όλοι το ίδιο. Οι ευάλωτοι/ες είναι πιο ευεπίφοροι/ρες, γιατί παραμένουν απροστάτευτοι/ες στις αρνητικές επιπτώσεις.