Είναι η τρίτη φορά που ο Μακρόν πετυχαίνει τον στόχο του, να παραμείνει ο ουσιαστικός ρυθμιστής των εξελίξεων. Αυτή τη φορά μάλιστα παρά την μεγάλη φθορά και την απόρριψη της πολιτικής του... Περιορίστηκε πράγματι ο πρώτος κίνδυνος, η Λεπέν, συγχρόνως όμως περιορίστηκαν και οι αριστερές δυνάμεις. Γιατί και η «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζαν Λυκ Μελανσόν θεωρείται εχθρός. Τώρα Σοσιαλιστές, Πράσινοι και άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις, θα συμπράξουν ουσιαστικά με τον Μακρόν για τον σχηματισμό κυβέρνησης, εγκαταλείποντας το Λαϊκό Μέτωπο. Εκτός αν ο Μελανσόν, αποδεχθεί όχι μόνο να μην είναι πρωθυπουργός, αλλά και να συνεργαστεί το Λαϊκό Μέτωπο με τον Μακρόν. Στο σχέδιο μετέχει και πάλι ο…Φρανσουά Ολάντ, δηλαδή η παλιά φρουρά του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Όσοι ελπίζουν αριστερές (ή κεντροαριστερές) συνεργασίες θα απογοητευτούν.
Η αμφισβήτηση
Τα όσα συνέβησαν στην Γαλλία στις ευρωεκλογές και στις έκτακτες βουλευτικές εκλογές, είναι ενδεικτικά και για τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη. Η επιρροή των ακροδεξιών δυνάμεων, είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας μεγάλων στρωμάτων (μεσαίων, μικρομεσαίων) όπως και της αμφισβήτησης ευρωπαϊκών πολιτικών. Τα ακροδεξιά κόμματα προβάλλουν και θέματα εθνικής ταυτότητας, μεταναστευτικό, αμφισβητώντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή και την παγκοσμιοποίηση.
Η επιρροή των αριστερών δυνάμεων είναι μικρή σε σχέση με το μέγεθος της δυσαρέσκειας, όχι μόνο στην Γαλλία αλλά συνολικά στην Ευρώπη. Οι πολιτικές των αριστερών δυνάμεων, όπως αυτές διαμορφώνονται, δεν πείθουν τις πλειοψηφίες.
Στη Γαλλία, το κόμμα του Μελανσόν, είναι εξαιρετικά ριζοσπαστικό, αμφισβητώντας και τις ευρωπαϊκές πολιτικές και την πολιτική του Μακρόν, με μαχητική ρητορική.
Η εκλογική συνεργασία στο πλαίσιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου δεν εκφράζει τον ριζοσπαστισμό του Μελανσόν, ούτε την ένταση της αμφισβήτησης του Μακρόν. Εξέφρασε όμως την ανάγκη να υπάρξει και μέτωπο κατά της Λεπέν.
Η διαχείριση κρίσης Νο 3
Την ώρα που ο Μακρόν κατέρρεε και η αμφισβήτηση της πολιτικής του κορυφώθηκε, είναι αξιοπρόσεκτη η διαχείριση της κρίσης που αντιμετωπίζει το σύστημα εξουσίας που κυβερνά και την Γαλλία και την Ευρώπη τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Οι κεντρικές οικονομικές δυνάμεις, που επιβάλλουν τις πολιτικές τους, επιδιώκουν με κάθε τρόπο να μην χάσουν τον έλεγχο της εξουσίας, ως αποτέλεσμα της τεράστιας δυσαρέσκειας μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας. Σαφώς δεν θέλουν τις ακροδεξιές δυνάμεις, ειδικά αν αυτές αμφισβητούν το ευρώ, ή ζητούν επιστροφή σε κλειστές εθνικές πολιτικές (Λεπέν, Afd στην Γερμανία κα). Δεν θέλουν όμως και τις αριστερές δυνάμεις, ιδιαίτερα αυτές που αμφισβητούν συνολικά την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και την διάλυση του κοινωνικού κράτους.
Η αμφισβήτηση των κυρίαρχων πολιτικών ήταν εμφανής (και) στην Γαλλία από το 2008-09, με την οικονομική κρίση. Ο Σοσιαλιστής Ολάντ (πρόεδρος 2012-2017) δεν άντεχε να συγκρατήσει δυνάμεις για 2η πενταετία. Έτσι ανακαλύφθηκε το …κόλπο Μακρόν.
Το 2017, η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (Ολάντ, Σεγκολέν Ρουαγιάλ κα) εγκαταλείπουν το κόμμα τους, στηρίζοντας τον Μακρόν και το νέο κόμμα του το “Γαλλία Εμπρός”. Το ίδιο κάνουν και κάποιες κεντροδεξιές δυνάμεις. Αντί δηλαδή να περιμένουν την σταδιακή φθορά του Σοσιαλιστικού Κόμματος (όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, την οποία ονόμασαν πασοκοποίηση) ή και του δεξιού κόμματος των «Ρεπουμπλικάνων», εμφανίζουν ένα νέο πρόσωπο με μια υποτίθεται νέα πολιτική. Πρωταγωνιστής σε όλο αυτό ο Φρανσουά Ολάντ !
Αντίπαλο δέος η Λεπέν. Ο Μακρόν κερδίζει, με το βασικό σύνθημα να νικηθεί ο φασισμός της Λεπέν.
Το 2022, το σκηνικό επαναλαμβάνεται, με τη διαφορά ότι στην εξίσωση έχει μπει και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν. Ο οποίος βγαίνει οριακά τρίτος στον α γύρο των προεδρικών εκλογών, πίσω από την Λεπέν. Στον β γύρο, το σκηνικό και πάλι είναι το ίδιο, δημοκρατία ή φασισμός. Κερδίζει ο Μακρόν.
Γρήγορα όμως (2022-2023) η αμφισβήτηση της πολιτικής Μακρόν είναι έντονη και η μείωση της δύναμης του εμφανής, σε αντίθεση με την Λεπέν που κερδίζει εδαφος διαρκώς. Ο Μακρόν δεν θα είναι και πάλι υποψήφιος (εκ του νόμου) άρα όλες οι ισορροπίες αλλάζουν, μαζί και η αγωνία για την επόμενη μέρα.
Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, αναδεικνύουν την μεγάλη δυσαρέσκεια και την κατάρρευση του κόμματος του Μακρόν. Η Λεπέν ήταν πρώτη 31,3%, ο Μακρόν δεύτερος (με διαφορά 17% από την Λεπέν), στο 14,6%, οι Σοσιαλιστές και πράσινοι τρίτοι, στο 13,8%, η Αριστερά του Μελανσόν ήταν στο 10%.
Το κεντρικό σύστημα επεξεργάζεται και πάλι μια ακόμα παραλλαγή για να μείνει ρυθμιστής ο Μακρόν. Ο οποίος προκηρύσσει γρήγορα βουλευτικές εκλογές πριν οργανωθούν οι πολιτικές δυνάμεις.
Ενόψει εκλογών η Λεπέν δείχνει μια τεράστια ανοδο (ή έτσι θέλουν να αναλύουν κάποιοι). Γιατί το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών οπως και των πρόωρων εκλογών της 7ης Ιουλίου, απέδειξαν ότι η Λεπέν έχει κάποιο ταβάνι (30%- 31,5% και 34% με τις συνεργαζόμενες δυνάμεις της).
Παραμένει σαφώς η βασικός αντίπαλος και η βασική απειλή για όλους. Και για την Αριστερά.
Η επιστροφή του Ολάντ στον ...σοσιαλισμό
Αυτή τη φορά οι Σοσιαλιστές κάνουν την αντίθετη πορεία από το 2017, τότε που εγκατέλειψαν το κόμμα τους. Με πρωταγωνιστή και πάλι τον Ολάντ, (ο οποίος ήταν και υποψήφιος βουλευτής για να σηματοδοτήσει την ανάγκη μετακίνησης των ψηφοφόρων) εμφανίζονται να εγκαταλείπουν τον Μακρόν, συμφωνώντας να σχηματιστεί εκλογική συνεργασία με τον Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία), τους Πράσινους, τους κομμουνιστές κα. Η απομάκρυνση φάνηκε ήδη από τις ευρωεκλογές.
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, με τον Μελανσόν έχει ισχυρή φωνή αμφισβήτησης του Μακρόν , των κεντρικών ευρωπαϊκών πολιτικών , του πολέμου στην Ουκρανία κλπ, κλπ. Ο Μελανσόν είναι δύναμη στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο, όμως οι σοσιαλιστές και οι πράσινοι, αμφισβητούν τον ίδιο το Μελανσόν, ότι μπορεί να ηγηθεί και σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης. Η Μέτωπο, κερδίζει και ψήφους που θα πήγαιναν στην Λεπέν ως αμφισβήτηση και δυσαρέσκεια. Η Λεπέν αποδεικνύεται ότι έχει ένα πάνω όριο, το 30%-33%. Όχι 37%- 40% όπως μετρούσαν οι δημοσκοπήσεις, ένα ποσοστό που τρομάζει.
Το αποτέλεσμα δείχνει ότι οι κινήσεις Μακρόν ήταν σωστές, πρόλαβε την ακόμα μεγαλύτερη φθορά, κυρίως όμως πέτυχε την τριχοτόμηση των δυνάμεων. Οι βουλευτές εκλέγονται σε 577 μονοεδρικές περιφέρειες. Άρα η συνεργασία Μετώπου και Μακρόν κατά περίπτωση κατά της Λεπέν, φέρνει αποτέλεσμα. Περιορίζει τον αριθμό των εδρών της Λεπέν.
Πρώτη η Λεπέν σε ψήφους, αλλά τρίτη σε έδρες, μόλις 143. Η συνεργασία Μακρόν με το Μέτωπο ευνοεί τον Μακρόν.
Ο εκλογικός σχηματισμός του Μακρόν βγαίνει τρίτος σε αριθμό ψήφων αλλά δεύτερος σε αριθμό εδρών, 168.
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο είναι πρώτο σε έδρες 180, (πολύ μακριά από την αναγκαία πλειοψηφία των 289 εδρών) και δεύτερο σε ψήφους.
Τέταρτη δύναμη το δεξιό κόμμα Ρεπουμπλικάνοι, που πήρε μαζί με συνεργαζόμενους 66 έδρες.
Υπάρχει όμως και το τρίτο μέρος του σχεδιασμού και των υπολογισμών. Ο σχηματισμός κυβέρνησης.
Οι Σοσιαλιστές, πράσινοι και άλλες κεντρογενείς δυνάμεις, θα αφήσουν μόνο του τον Μελανσόν και θα συνεργαστούν με τον Μακρόν.
Έτσι στο τέλος, ο αποτυχημένος στα μάτια της γαλλικής κοινωνίας λόγω της πολιτικής του, Μακρόν, είναι ο ρυθμιστής και για τα επόμενα χρόνια. Όχι μόνο θεσμικά αλλά και πολιτικά.
Επανέρχονται στο προσκήνιο οι …ξεχασμένοι Σοσιαλιστές, οι οποίοι θα διεκδικήσουν τη θέση του Μακρόν, και τη θέση του βασικού αντίπαλου της Λεπέν, τα επόμενα χρόνια. Υπολογίζοντας οτι το σκηνικό θα επαναληφθεί. Δημοκρατία εναντίον του φασισμού, καλώντας και τον αριστερό Μελανσόν να συμπράξει στο μέτωπο κατά της Λεπέν, σε ρόλο κομπάρσου.
Γιατί ο Σοσιαλιστές του Γκλικσμάν ή όποιου άλλου, θα επιδιώξουν να είναι οι ρυθμιστές του συστήματος.
Ο σχεδιασμός που προηγήθηκε δεν θέλει αριστερή δύναμη σε ρόλο πρωταγωνιστικό. Θέλει κεντρικές φιλελεύθερες δυνάμεις, για να περιοριστεί κάθε ριζοσπαστική, κάθε ανατρεπτική φωνή. Καθαριστικό πρόσωπο σε όλα τα παραπάνω ο σοσιαλιστής και στυλοβάτης... Φρανσουά Ολάντ.
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου