Γράφει ο Δήμος Βερύκιος
Η Τζο είναι νεαρά συνάδελφος δημοσιογράφος, Μεταξουργιώτισσα γέννημα θρέμμα και περιγράφει στο iEidiseis την επίθεση που δέχτηκε από τον δράκο του Μεταξουργείου.
Μαγκάκι με την καλή δημοσιογραφική έννοια που το λέει η καρδιά της στο ρεπορτάζ. Είναι όπως ακριβώς το αποδίδει το λαϊκό άσμα «Μεταξουργιώτισσα έχεις φωτιά είσαι ιππότισσα και λεβεντιά…».
Η Τζο είναι η πρώτη κοπέλα που έρχεται αντιμέτωπη με τον δράκο του Μεταξουργείου το βράδυ της Πέμπτης 4 Απριλίου 2024, τρεις μέρες μετά την γυναικοκτονία έξω απο το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ χωρίς φεγγάρι ότι περασμένα μεσάνυχτα με καλεί έντρομη στο τηλέφωνο για να μου πει τα καθέκαστα, όχι μόνο για τον τρόμο που ένιωσε, καθώς ήρθε αντιμέτωπη με τον δράκο, αλλά και για να βγάλει το παράπονο της για την ψυχρή αντιμετώπιση που είχε απο τους άνδρες ασφαλείας της Προέδρου της Δημοκρατίας που και εκείνοι ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον δράστη, αλλά τον άφησαν να διαφύγει ανενόχλητος.
Καθώς ο δράκος - ο ίδιος ή κάποιος άλλος - εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος στην ευρύτερη περιοχή Ομονοίας - Μεταξουργείου σκορπώντας τον τρόμο σε νεαρές κοπέλες, όπως διάβασα την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη 27χρονης κοπέλας στο iEidiseis - ζήτησα απο την Τζo να μας αφηγηθεί και την δική της τραυματική εμπειρία εκείνο το βράδυ του περασμένου Απρίλη.
- Καλημερα Τζό. Θυμάσαι τι συνέβη με τον δράκο ή προσπαθείς να το ξεχάσεις;
« Ξεχνιούνται αυτά τα πράγματα; Και να θέλεις να το ξεχάσεις δεν μπορείς. Μόνο να το προσπεράσεις και με πολύ κόπο να θεραπεύσεις τα τραύματα που σου προκάλεσε αυτή η ιστορία».
- Τα θυμάσαι όλα με κάθε λεπτομέρεια;
«Ναι τα θυμάμαι όλα με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν λίγο μετά τις 11, επέστρεφα από την βραδινή έξοδο στην περιοχή του Κεραμεικού και κατευθυνόμουν προς το σπίτι μου επι της οδού Μυλλέρου στο Μεταξουργείο, έναν πολυσύχναστο δρόμο με ανοιχτά μαγαζιά μέχρι αργά. Και επειδή η περιοχή δεν είναι επαρκώς φωτισμένη, επέλεξα να περάσω μπροστά από τη μόνιμη κατοικία της ΠτΔ που είναι διαρκώς φυλασσόμενη και βρίσκεται στην ευθεία μόλις λίγα μέτρα από το σπίτι μου.
Καθώς στέκομαι στο φανάρι για να διασχίσω τον δρόμο διαπιστώνω να διαγράφεται μια σκιά δίπλα μου επι του πεζοδρομίου. Αρχικά δεν δίνω σημασία, τον πέρασα για άστεγο ή χρήστη που δεν είναι επικίνδυνοι ούτε επιθετικοί…
Ωστόσο προχωρώντας με σχετικά σταθερό βήμα έβλεπα την σκιά να με πλησιάζει και γι αυτό επιταχύνω το βήμα μου. Σε κάποια στιγμή ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Στο ημίφως διακρίνω το τρομακτικό πρόσωπο του. Είναι νεαρός, ψελλίζει λέξεις που δεν βγάζουν νόημα. Αρχίζω να τρέχω προς το σπίτι μου και καθώς βλέπω ότι το ίδιο κάνει και αυτός, απότομα κάνω μεταβολή και φοβισμένη τρέχω προς τη φυλασσόμενη πολυκατοικία της ΠτΔ φωνάζοντας "βοήθεια , βοήθεια ένας τρελός τύπος με κυνηγάει”.
Οι αστυνομικοί βλέπουν το κυνηγητό αλλά παραμένουν ατάραχοι και με χαλαρό ύφος ως να πρόκειται για σύνηθες περιστατικό αντί να τρέξουν να τον συλλάβουν με περνάνε απο .. ανάκριση του στiλ: - Ποιος είναι αυτός; - Τον ξέρεις; - Γιατί σε κυνηγάει;".
Ταραγμένη όπως είμαι τους απαντάω: «Ανάκριση μου κάνετε τώρα; Που να τον ξέρω ποιος είναι ; Είναι τρελός ; Είναι Βιαστής ; Δεν ξέρω. Πάντως έχει επιθετικές διαθέσεις, φοβάμαι, θέλω να πάω σπίτι μου». Τους δείχνω την πολυκατοικία που μένω και απέχει μόλις 150 μέτρα απο την είσοδο του συγκροτήματος που μένει η Πρόεδρος. Τους παρακαλώ να με συνοδεύσουν μέχρι την είσοδο και εκείνοι το αρνούνται! Μου απαντούν νέτα-σκέτα ότι δεν προβλέπεται! Μου εξηγούν ότι απαγορεύεται να εγκαταλείψουν την εξώπορτα της Προέδρου έστω και για να πάνε ένα μέτρο πιο πέρα! Μου αντιπροτείνουν να παραμείνω μαζί τους στο φυλάκιο μέχρι να φύγει ο ενοχλητικός μελαμψός νεαρός. «Άραξε - μου λένε- κάνε ένα τσιγάρο, ηρέμησε και περίμενε μέχρι να φύγει».
Κατατρομαγμένη μπαίνω στο φυλάκιο και περιμένω. Ο τύπος έρχεται απ´ έξω και κάνει τσαμπουκάδες. Φωνάζει σε ξένη γλώσσα, κάνει χειρονομίες και από το θυμό του κλωτσάει ένα από τα προεδρικά αυτοκίνητα της ασφάλειας. Οι αστυνομικοί τον παρακολουθούν με συμπόνοια ως απλοί παρατηρητές και τον αφήνουν να ξεθυμάνει και να αποχωρήσει με την άνεση του και ούτε γάτα ούτε ζημιά…
Μετά οι αστυνομικοί έρχονται σ´ εμένα και μου ζητάνε να φύγω! Τους παρακαλάω να μην με αφήσουν μόνη και να με πάνε μέχρι την εξώπορτα της πολυκατοικίας μου και εάν δεν μπορούν εκείνοι να ειδοποιήσουν το περιπολικό της περιοχής.
Ένας απο τους αστυνομικούς της Προέδρου προθυμοποιείται να με συνοδεύσει μέχρι το φανάρι στην αρχή του επόμενου τετραγώνου και απο εκεί να το βάλω στα πόδια και χωρίς να κοιτάζω δεξιά - αριστερά να φτάσω και να τρυπώσω στην πολυκατοικία μου.
Ένιωσα εκείνο το βράδυ ότι η φρουρά της Προέδρου ούτε στιγμή δεν με πήρε στα σοβαρά. Έφυγα οργισμένη με την στάση των αστυνομικών…»
Τολμώ να ρωτήσω την παθούσα:
- Μήπως λόγω της ταραχής σου ήσουν εριστική απέναντι στους αστυνομικούς;
Η Τζo γίνεται επιθετική και μου το ξεκόβει απότομα : « Ήμουν πολύ ευγενική πέραν του δέοντος. Τους είπα το όνομα μου χωρίς να επικαλεστώ το επάγγελμα και το πόστο μου. Τους παρακαλούσα να με βοηθήσουν και να με πάνε σπιτι μου 150 μέτρα πιο πέρα αλλά εκείνοι αγρόν ηγόραζαν …».
- Έχουν περάσει τρεις μήνες απο το συμβάν, έχεις σκεφτεί εάν κάτι δεν εκανες καλά ως προς την αντίδραση του εκείνη την στιγμή;
«Σκεπτόμενη τι διαφορετικό θα μπορούσα να έχω κάνει, η απάντηση είναι τίποτα. Η αστυνομία δεν έκανε επίσης τίποτα, εκθέτοντας τόσο εμένα όσο και οποιοδήποτε άλλη κοπέλα σε κίνδυνο. Δεν έδρασαν άμεσα ούτε καταλυτικά. Δεν έπιασαν ποτέ τον τύπο και σήμερα αυτός όσο και άλλοι όμοιοι του κυκλοφορούν ανενόχλητοι, καραδοκώντας για τα επόμενα θύματα τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου