Πίσω από τη σύγκρουση κυβέρνησης και ΚΕΠΕ για τους «μισθούς Βουλγαρίας» στην Ελλάδα - Το μυστικό Η αύξηση των ωρών εργασίας φαίνεται ότι διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στη μείωση του καταβαλλόμενου ωρομισθίου.

INTIME | Βασιλική Αναστοπούλου

 


Γράφει ο Χρήστος Μέγας
 


Ο εισαγωγικός μισθός στη Βουλγαρία είναι 447 ευρώ και στην Ελλάδα 830 ευρώ – Πώς γίνεται η ελληνική οικονομία να κατέχει πλέον την τελευταία θέση του μέσου μισθού ανά δεδουλευμένη ώρα εργασίας (ωρομισθίου);

Ο πρωθυπουργός εξεμάνη, χθες, στο υπουργικό συμβούλιο υποστηρίζοντας ότι (η Ελλάδα) «είναι δεύτερη σε ρυθμό αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και μια χώρα στην οποία ο δείκτης της κατανάλωσης, που είναι ίσως και ο πιο ενδεικτικός γιατί περιέχει όλα τα έξοδα των νοικοκυριών, βελτιώνεται διαρκώς…».


Του κ. Μητσοτάκη είχε προηγηθεί το μισό υπουργικό συμβούλιο (Χατζηδάκης, Σκέρτσος κ.α.) με επιθέσεις εναντίον μιας μελέτης του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών), το οποίο διαπίστωνε ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι είναι πιο φτωχοί και από τους Βούλγαρους αν το ωρομίσθιο υπολογιστεί με όρους «κοινής αγοραστικής δύναμης». Κοντολογίς, τι μπορεί να αγοράσει ο εργαζόμενος με μια ώρα εργασίας με μέσες αμοιβές. Θα πείτε, είναι τόσο πιο φθηνές οι τιμές στη Βουλγαρία που εκεί απολαμβάνουν περισσότερα αγαθά με μια ώρα εργασίας;
Περισσότερες ώρες

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε τον παράγοντα: Ώρες εργασίας! Η αύξηση των ωρών εργασίας φαίνεται ότι διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στη μείωση του καταβαλλόμενου ωρομισθίου. Από το 2020, οπότε και καταγράφηκε καθίζηση των συνολικών ωρών εργασίας σε όλη την Ευρώπη λόγω των μέτρων περιορισμού της πανδημίας, έως και το 2023, η μέση αύξηση των ωρών εργασίας ανά εργαζόμενο στην Ευρώπη των 27 εκτιμάται σε 3,4%, έναντι 9,25% στην Ελλάδα – δηλαδή τριπλάσια του μέσου όρου.

Σύμφωνα με τη μελέτη του κ. Βλάση Μισσού, «είναι ενδεικτικό ότι για το 2023 η Ελλάδα εμφανίζει τη δεύτερη υψηλότερη επίδοση σε ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο. Παράλληλα, στη διάρκεια της δεκαπενταετούς περιόδου που μεσολάβησε από την κρίση του 2009, η χώρα παρουσιάζει τη μεγαλύτερη μείωση στο ύψος των πραγματικών ωρομισθίων (-23,7%), με δεύτερη την Ουγγαρία (-15%)».


Δηλαδή δουλεύουμε περισσότερες ώρες για να μην γίνουμε Βουλγαρία…
Εργαζόμενοι φτωχοί

Σύμφωνα με τη Eurostat, οι εργαζόμενοι φτωχοί (in-work poverty) ορίζονται ως το ποσοστό του πληθυσμού που, παρότι εργάζεται (είτε σε σχέση μισθωτής εργασίας είτε με αυτοαπασχόληση), το ατομικό διαθέσιμο εισόδημά του βρίσκεται κάτω από το κατώφλι φτώχειας. Κατά συνέπεια, το μέτρο αποτελεί ένδειξη του κατά πόσο η εργασία που προσφέρεται σε μία οικονομία, (δεν) αποτελεί ικανό παράγοντα διεξόδου από την εισοδηματική φτώχεια.

Με βάση την εν λόγω ενδιαφέρουσα μελέτη, εάν υπολογίσουμε τα τρέχοντα (2022) εισοδήματα, μόλις το 10% των απασχολουμένων βρίσκεται κάτω από το κατώφλι της φτώχειας. Σαν όριο φτώχειας ορίζεται το 60% του ενδιάμεσου εισοδήματος και το ενδιάμεσο εισόδημα είναι αυτό που εντοπίζεται στη μέση μεταξύ του χαμηλότερου και του υψηλότερου…


Ωστόσο, αξίζουν δύο παρατηρήσεις:

1. Η Eurostat υπολογίζει μόνο όσους έχουν εργασία κατά τους προηγούμενους 7 μήνες της έρευνας. Κάτι μάλλον δυσεύρετο στην Ελλάδα της εποχικής απασχόλησης. Κατά τεκμήριο, λοιπόν, όσοι εργάζονται σεζόν, κινδυνεύουν περισσότερο από φτωχοποίηση.

2. Υπάρχει και ο εναλλακτικός δείκτης μέτρησης της φτώχειας (δείκτης σταθερού ορίου φτώχειας) ο οποίος, σύμφωνα με τον κ. Μισσό, «παρουσιάζει το ποσοστό των εργαζόμενων φτωχών, το διαθέσιμο εισόδημα των οποίων είναι μικρότερο από εκείνο του 2009. Με άλλα λόγια, το πραγματικό εισοδηματικό όριο φτώχειας διατηρείται διαχρονικά σταθερό. Ο βασικός λόγος που οδηγεί στην ανάγκη της εν λόγω διαφοροποίησης είναι ότι, εφόσον το κατώφλι φτώχειας συνδέεται με το εκάστοτε διάμεσο εισόδημα, σε περιόδους σημαντικής συρρίκνωσης του εισοδήματος, το κατώφλι φτώχειας μειώνεται εξίσου σημαντικά, υποεκτιμώντας το επίπεδο εισοδηματικής φτώχειας».
Φτωχοί το 2009 – Μεσαία τάξη το 2023

Δηλαδή επειδή φτωχύναμε όλοι, η φτώχεια του 2009 θεωρείται σήμερα σαν αξιοπρεπής διαβίωση, εάν όχι μέσο εισόδημα!


Συνεπώς, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του εναλλακτικού ορισμού, το 2015, περίπου το 40% των εργαζομένων όλων των κατηγοριών ζούσε με διαθέσιμο εισόδημα μικρότερο του ορίου φτώχειας του 2009 ενώ, μέχρι και το 2022, η επίδραση της μακράς ύφεσης της ελληνικής οικονομίας στα εισοδήματα των εργαζομένων δεν είχε επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα.

Αυτό που πιθανότατα προκάλεσε τις αντιδράσεις των υπουργών, ενώ είχε προηγηθεί και σχετικό άρθρο της ναυαρχίδας των οικονομικά ισχυρών «Financial Times» που διαπίστωνε ότι «η καταγεγραμμένη (οικονομική) μεγέθυνση μόνο ελάχιστα έχει βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού», ήταν η συνετή παραίνεση του μελετητή στο τέλος: «Οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται, αντιστοιχούν σε χαμηλότερες αποδοχές και σχετικά, περισσότερες ώρες εργασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κατά το 2022, το 23,1% των εργαζομένων (περίπου 1 στους 4) να υπολογίζεται ότι διαβιοί με διαθέσιμο εισόδημα χαμηλότερο του κατωφλιού φτώχειας του 2009. Η αύξηση της απασχόλησης, μέσα από τη δημιουργία καλά αμειβόμενων και ποιοτικών, θέσεων εργασίας, αποτελεί παράγοντα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στη χώρα μας».

Αυτά δεν θέλει να ακούει η κυβέρνηση… Ειδικά από το ΚΕΠΕ!