ΑΠΟ ΤΟΝΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ
Η κυρία Άννα/Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Μέχρι το 1993, το Κυπαρίσσι, στη Λακωνία, συνδεόταν ακτοπλοϊκώς με τον Πειραιά. Η δυσκολία στην πρόσβαση σε αυτή την πλευρά της Πελοποννήσου, λειτούργησε καταλυτικά σε σχέση με την διαφύλαξη της περιοχής, από την απόβαση των τουριστών. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με τη φυσική ομορφιά καθιστά την περιοχή ένα «διαμάντι» που ενδεχομένως από κάποιους χαρακτηριστεί ακατέργαστο.
Μετά τη «Στροφή του Φάρου»
Φθάσαμε πριν τις 12 το μεσημέρι, και από τον σχετικά νέο δρόμο –έχει διανοιχθεί τα τελευταία 5 χρόνια- που έρχεται από το Φωκιανό. Μετά από τη «Στροφή του Φάρου», ξεδιπλώνεται μπροστά μας, αυτή η μοναδική εικόνα, η απόλυτη ομορφιά ενός οικισμού, σύμβολο της απλότητας και της αλήθειας. Πολλά χρόνια τώρα, ήθελα να φθάσω μέχρι εδώ, αλλά οι συνθήκες δεν το είχαν επιτρέψει. Παρόλο που είμαστε στα τέλη του Μάρτη, είναι σαν καλοκαίρι. Περπατάμε στα στενάκια στον οικισμό της Μητρόπολης, έναν από τους τρεις που απαρτίζουν το Κυπαρίσσι, και θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε ένα νησί του Αιγαίου. Θα μας δοθεί η ευκαιρία στη συνέχεια να περπατήσουμε, ωστόσο τώρα έχουμε ένα ραντεβού. Η κυρία Άννα, γέννημα θρέμμα της περιοχής, θα μας φτιάξει τα περίφημα καλτσούνια ενώ στη συνέχεια θα μας δείξει πώς φτιάχνουν τις Αρμαθιές. Μπορεί τα καλτσούνια, στο άκουσμα να παραπέμπουν σε κάτι που γνωρίζουμε ευρέως, ωστόσο, θα δούμε ότι δεν είναι έτσι. Μας περιμένουν στο μαγαζί της κόρης τους στο «Το όμορφο Κυπαρίσσι».
Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Η κυρία Άννα/Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Κτηνοτρόφοι με 300 γίδια
Η κυρία Άννα και ο σύζυγός της ο κ. Χρήστος, ήταν κτηνοτρόφοι. Είχαν 300 γίδια. «Μία ζωή στο βουνό την περάσαμε, αλλά μας άρεσε» θα μου πει η κυρία Άννα, ενώ έχει ήδη φορέσει την χρωματιστή της ποδιά να είναι έτοιμη να ξεκινήσει τη διαδικασία. «Αυτά τα φτιάχναμε το πρωί, πριν φύγουμε για τις δουλειές για να έχουμε φαγητό την ημέρα. Δεν είναι τίποτα. Αμέσως θα γίνουν, θα δεις». Αυτό το δεν «είναι τίποτα» όταν το ακούω από αυτές τις γυναίκες που έχουν κουραστεί, έχουν ζήσει δυσκολίες, έχουν ξεπεράσει φουρτούνες και παρόλα αυτά συνεχίζουν να γελάνε με κάνει να θέλω να σταθώ μπροστά τους και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Είναι αυτές οι γενιές που μας δίνουν δύναμη και μας κάνουν να θέλουμε να δούμε το αύριο με μία άλλη οπτική. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρουμε.
«Αυτά τα φτιάχναμε το πρωί, πριν φύγουμε για τις δουλειές για να έχουμε φαγητό την ημέρα. Δεν είναι τίποτα. Αμέσως θα γίνουν θα δεις»/Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
«Δεν είναι τίποτα»
Παρόλα αυτά, επιστρέφουμε σε εκείνο το «δεν είναι τίποτα» και η κυρία Άννα, έχει ήδη φτιάξει τη ζύμη και ανοίγει το φύλλο. «Αυτό το φύλλο δεν πρέπει να γίνει πολύ λεπτό. Θέλουμε να έχει λίγο πάχος για να μπορέσει να συγκρατήσει τη γέμιση που θα βάλουμε στη συνέχεια. Θα στα πω τότε», μου λέει ενώ ο Κωστής προσπαθεί να πετύχει τις ιδανικές φωτογραφίες. «Άσε με εμένα. Το φαγητό να βγάλεις» του λέει, και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας το πρόσωπό της, το γέλιο της και τα όμορφα σημάδια του χρόνου πάνω, θέλω να ζητήσω από τον Κωστή να αφήσει το φαγητό και να εστιάζει μόνο σε εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου