Το πιατάκι της Φάρλεϊ...

Δυναμιτιστικό, διχαστικό, δυσλειτουργικό, δικαστικό, δυναστικό, διμορφικό και τριφασικό φαίνεται να είναι το κλίμα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς άλλος για Χίο τράβηξε πήγε, κι άλλος για Μυτιλήνη και ένας έκπτωτος θέλει να συνεχίσει να είναι βασιλεύων και δεν το δέχεται, βρε παιδάκι μου, πώς να το κάνουμε, δεν το δέχεται ότι δεν τον θέλει το κόμμα του και μια δυο και τρεις τον έδιωξαν, με κάθε τρόπο ψήφισαν, μα δεν... το δέχεται σου λέει και «φύγε εγώ, μείνε εσύ» έχει γίνει εκεί μέσα.


Και υπάρχει και μία ψηλή ξανθιά, με κάτι ψηλά τακούνια με κόκκινους πάτους (μα καλά, στη Γαλλική Επανάσταση περπάτησε;) που λέει στον έκπτωτο βασιλεύων: «Η καρδιά μου πονεί για σας, κι ένας χτύπος γλυκός χτυπάει, και μου λέει μυστικά, τικιτάκ τικιτάκ, τικιτάκ πώς σας αγαπάει». Και υπάρχει και ένας Ξενοφών που αμφισβητεί, υπέρ του βασιλεύων, κάθε εχθρεύων.


Και υπάρχει και ο έκπτωτος βασιλεύων, που βρήκε το κόμμα στις εκπτώσεις και το αγόρασε κοψοχρονιά, μα έφυγε μέσα στη χρονιά, και ενώ έστειλε ανθρώπους του να μαζέψουν τα πράγματά του από το γραφείο του, που πάνω σε μια ιστορική Πλατεία είναι, που τη λένε Ελευθερίας, αλλά εμείς τη λέμε «Κουμουνδούρου», και στενοχωρήθηκε, πολύ στενοχωρήθηκε ο έκπτωτος βασιλεύων που δεν είχε την τύχη του Κουμουνδούρου, που Ελληνας πολιτικός του 19ου αιώνα ήταν και κατάφερε να διατελέσει δέκα φορές (!) πρωθυπουργός μέσα σε μόλις επτά χρόνια, ενώ εκείνος, όχι πρωθυπουργός, ούτε βουλευτής δεν πρόκαμε να βγει, εκεί, λοιπόν, στου Κουμουνδούρου το στενό, ήταν και το γραφείο του έκπτωτου βασιλεύων και έμπιστοί του πήγαν και μάζωξαν τα πράγματά του -κάτι υπολογιστές, κυρίως φορτιστές, κάτι βιταμίνες, κρεατινίνες, υπερβατίνες, κάτι διοξίνες, ποπλίνες (από σαν μετάξι ινδικό σου λέει!) και πηκτίνες, κάτι λησμοσύνες (για την Αριστερά τις είχε αυτές), ριπολίνες (επίσης για την Αριστερά - ήθελε να την ξαναβάψει) και σουλτανίνες (superfood σου λέει η σταφίδα!), κάτι ατσαλοσύνες (ανέμελα αφημένες σε καίρια σημεία του γραφείου), εξαλλοσύνες και μεγαλοσύνες (μην και ξεμείνει), κάτι στρεπτομυκίνες, τεραμυκίνες (για τα βακτήρια είναι αυτά - τα σκοτώνουν και μετά αυτοκτονούν), πενικιλίνες και εθνικοφροσύνες, κάτι ισχυρογνωμοσύνες, μεγαλορρημοσύνες και ταπεινοφροσύνες (καλέ, πού βρέθηκαν αυτές εκεί; καταγγέλλω προβοκάτσια!) και τέλος, τρεις σοκολατίνες (για τις δύσκολες ώρες)- αλλά ξέχασαν το πιο σημαντικό: το πιατάκι της Φάρλι! Ε, και όπως έγινε και στη Βαστίλη στις 14 Ιουλίου 1789, έτσι έγινε και στην Κουμουνδούρου, στις 14 Σεπτεμβρίου 2024: οι πραξικοπηματίες πέταξαν το πιατάκι της Φάρλι.


Την έκτακτη (ως ποιότητα και ως αμεσότητα) είδηση έδωσε ο έκτακτος δημοσιογράφος Δημήτρης Τάκης, που πάντα μου έμοιαζε με τον τριτοξάδερφο του Τζον Τζον από τη Μινεσότα (ποιος ξέρει γιατί!) και βγήκε ο Τάκης αυτός, που σαν επώνυμο έχει όνομα και σαν όνομα πάλι όνομα έχει, και αποκάλυψε το σκάνδαλο: Πετάξανε (οι πραξικοπηματίες) και το πιάτο της Φάρλι!




Μου κόπηκε η ανάσα. Ρημάξαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί και πετάξανε και το πιατάκι του σκύλου του; Για όνομα! Ηδη η ερευνητική δημοσιογραφία έχει ξαμοληθεί στους δρόμους, προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις σε αμείλικτα ερωτήματα: Το πέταξαν από τον 7ο; Το απίθωσαν τρυφερά σε μιαν άκρη; Το έσπασαν χίλια κομμάτια, αχ βρε κόσμε άτιμε; Ηπιαν από αυτό σαμπάνια και μετά το έριξαν από τον 7ο; Μήπως το κράτησαν προς εκβιασμό; Τι ακριβώς έχει γίνει με την εξαφάνιση του πιάτου της Φάρλι;




Δεν είναι ο πρώτος έκπτωτος βασιλεύων στην Ιστορία που έμελλε να ζήσει τέτοιο δράμα ο εν λόγω. Τι να πρωτοθυμηθώ: Τη γάτα του Σρέντιγκερ; Το άλογο του Αλέξανδρου; Τον σκύλο του Οδυσσέα; Τα κανίς του Στάινμπεκ; Τα κόκερ της Βιρτζίνια Γουλφ; Το πόνι του Ρούσβλετ ή μήπως την αρκούδα του Στάλιν;




Κάτι άλλο θε να θυμηθώ. Ενα τραγουδάκι που λέγαμε μικροί και ταμάμ κολλάει στα όσα ζούμε οι αριστεροί: ντίλι ντίλι ντίλι, ντίλι το καντήλι, που πήγε και ο σκύλος, που έφαγε τη γάτα, που έφαγε τον ποντικό, που πήρε το φυτίλι, που έβλεπε και κένταγε η κόρη το μαντήλι. Ντίλι ντίλι ντίλι.