Ηταν ένα από τα καλοκαίρια που θυμάται κανείς ως μοναδικά: μόλις είχαμε βγει από τα Μνημόνια. Βέβαια, δεν το θυμούνται πολλοί εκείνο το καλοκαίρι του 2018 – και δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το γιατί!... Είχαμε μπει στα Μνημόνια για πολύ συγκεκριμένο λόγο (που ακόμα δεν ξέρουν οι Ελληνες, αλλά είναι βέβαιοι πως ξέρουν, οπότε γιατί να τους χαλάσω εγώ την ξεραΐλα τους, εξάλλου όλα τα ξέρουν και να ξεραθώ να μάσω που θα τολμήσω εγώ τώρα να ξεμάθω ό,τι ξέρουν, επειδή νομίζω ότι ξέρω), είχαμε περάσει εξωφρενικά δύσκολα πρώτα χρόνια (είχε γίνει και μια δημόσια αυτοκτονία στο Σύνταγμα τότε, κάτι που επίσης δεν το θυμάται σχεδόν κανείς) και αφού είχαμε περάσει των παθών μας τον τάραχο, και ήδη είχαμε κάνει το μοιραίο λάθος μες στην ταραχή μας, να στραφούμε προς την Αριστερά –και μάλιστα δύο φορές!– εν τέλει, ένας κάποιος, μα ποιος κάποιος, μας έβγαλε από τα Μνημόνια. Πήγε και στην Ιθάκη να το πει, αλλά επειδή η Ιθάκη ανήκει στον Καβάφη, κανείς δεν τον θυμάται εκείνον τον κάποιο στην Ιθάκη, ούτε ότι επιτέλους βγήκαμε από τα Μνημόνια εκείνο το καλοκαίρι.
Εγώ το θυμάμαι όμως. Δεν είχα πάει στην Ιθάκη τότε. Σέριφο ήμουν. Εκεί τη γνώρισα κι άκουσα την ιστορία της. Από τον γιο του ανθρώπου που, μόλις έγινε δικτατορία, ο ίδιος είχε γράψει το προηγούμενο βράδυ στην «Αυγή»: «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία!» (καλά πήγε κι αυτό...). Στη Σέριφο, που λες, άκρη άκρη στο λιμάνι, στο βάθος βλέποντας, υπάρχει ένα ταβερνάκι. Δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα της ιδιοκτήτριας, ας την πούμε Φρόσω. Η κυρα-Φρόσω ένα τηγάνι είχε κι έτρωγες ό,τι μέσα έβαζε. Δυο τραπέζια ψιλοχαλασμένα και από τιμές... Τυφλές παρθένες στην πανσέληνο να ’χαν μαζέψει τις ντομάτες για τη σαλάτα, πιο φτηνά θα ήταν. Αλλά έτσι ήταν η Φρόσω. Εξάλλου, ποιος είσαι εσύ που θα μιλήσεις; Ξέρεις ποιος είχε φάει εκεί σαπέρα; Μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1980 ήταν που γεννιόμουν – αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1980 ήταν, σαν σκάει ένα κότερο ίσαμε το νησί μεγάλο – αυτό μας ενδιαφέρει. Αξαφνα, κατεβαίνουν κάτι μοντέλα με κάτι φουσκωτούς. Πέφτει σύρμα στο νησί, ποιος και τι, καλέ κυράδες, με τα πολλά μαθαίνουν πως ο Αρμάνι ήταν και στην κυρα-Φρόσω (το ίδιο τηγάνι είχε και τότε) πήγαινε να φάει. Το τι τρέξιμο έριξαν γραμματείς και δημαρχαίοι, τραπεζίτες και φρονημίτες και λοιποί προύχοντες του νησιού να τον υποδεχθούν, δεν λέγεται.
Τρώει ο εν λόγω, τσιμπάνε οι κουκλάρες, μασαμπουκιάζουν και οι φουσκωτοί. Με τα πολλά τελειώνουν, πληρώνουν, φεύγουν. Πάει ένας ντόπιος στην κυρα-Φρόσω και της λέει: «Κατάλαβες ποιος ήρθε εδώ, Φροσάκι; Ο Αρμάνι ήρθε! Ο Τζόρτζιο!» Για να λάβει την απάντηση του αιώνα: «Καλέ τι μου λες; Εδώ έχει φάει ο Κατσιφάρας!»... Γιώργος βλέπεις κι αυτός.
Δεν ξέρω αν η κυρα-Φρόσω αντιπροσώπευε το λαϊκό αίσθημα, πάντως η ατάκα της περιγράφει επακριβώς έως επακριβέστατα το τι σήμαινε ΠΑΣΟΚ εκείνα τα χρόνια. Και σήμαινε ένα πράγμα: Ανδρέας! (το «Παπανδρέου» εννοούνταν). Πολύ σωστά, ολόσωστα το είχε πει ο ίδιος ο Κατσιφάρας πως «δίχως τον Ανδρέα, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Και νάτα τώρα, που πιο διάσημος κι απ’ τον Τζόρτζιο είχε γίνει ο Γιώργος, χάρη στον παμμέγιστο.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, και ν’ ακούσω προχθές, από τον οδηγό του πούλμαν που μας πήγαινε στο Φεστιβάλ της Δράμας:
– Ούτε τον Κασσελάκη δεν μπορεί να εξαφανίσει, τον Κυριάκο θα ρίξει;
– Ποιος καλέ;
– Αυτός του ΠΑΣΟΚ.
– Ο Ανδρουλάκης;
– Αυτός ο βλάκας! Επρεπε ήδη να είναι δεύτερο κόμμα.
– ΠΑΣΟΚ είστε;
– Οχι βέβαια. Σιγά μην ψηφίσω αυτόν τον βλάκα.
– Για τον Ανδρουλάκη μιλάμε πάντα...
– Ναι ντε. Νέα Δημοκρατία είμαι. Για πάντα.
– Μάλιστα... πάει και ο Κατσιφάρας.
– Τι;
– Τίποτα. Με τις υγείες σας, λέω!
– Μωρέ, θα σας θάψω όλους!
– Το μόνο βέβαιο...
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου