Ο Δημήτρης Αντωνίου είναι ηθοποιός και stand-up comedian. Όμως, εκτός από το ταλέντο του να διακωμωδεί καταστάσεις, έχει κι ένα ακόμα στοιχείο που τον διαφοροποιεί από του περισσότερους εξ ημών. Μετά από ένα ατύχημα όταν ήταν 16 χρονών, είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, γεγονός που την Ελλάδα του 2024 καθιστά τη ζωή ενός ανθρώπου σχεδόν αβίωτη.
Η τελευταία εμπειρία την οποία μοιράστηκε με τους φίλους του στα social από την προσπάθειά του να εκδώσει διαβατήριο για ένα ταξίδι που σκόπευε να κάνει στο εξωτερικό. Μετά από πολλά τηλέφωνα και αφού πληροφορήθηκε ότι τα αστυνομικά τμήματα στην Καλαμαριά και στη Χαριλάου, όπως και εκείνα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δεν είναι προσβάσιμα για ανθρώπους σε αμαξίδιο, οι αστυνομικοί τον καθοδήγησαν να απευθυνθεί στο Α.Τ. Νέων Επιβατών, που διαθέτει μια ράμπα.
Και εκεί άρχισε το δεύτερο σκέλος της «κωμικοτραγωδίας», όπως περιέγραψε την εμπειρία του σήμερα ο Δημήτρης Αντωνίου στο «Buongiorno».
«Ο υπάλληλος με κοίταξε από πάνω από κάτω, κοίταξε τα χαρτιά και τον προβλημάτισε το δεξί χέρι που λείπει. Εντάξει, δεν είχε και τον καλύτερο τρόπο, αλλά με ρώτησε “που είναι το δεξί χέρι σου”. Μου πέρασαν διάφορες αστείες απαντήσεις από το νου αλλά τελικά δεν το πήρα στην πλάκα. Του είπα “δεν το άφησα στο σπίτι”, το έχω αφήσει σε ένα ατύχημα πριν από χρόνια.
Μου λέει “έχουμε πρόβλημα”. Του λέω “τι πρόβλημα”. Μου λέει “θέλω ένα χαρτί για να αποδείξεις ότι δεν έχεις χέρι”. Οπότε μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία που θα το βρω το χαρτί αυτό. Χρειαζόμαστε ένα χαρτί που να λέει ότι δεν έχεις χέρι και γιατί δεν έχεις χέρι».
Τελικά ο Δημήτρης Αντωνίου βρήκε το χαρτί με τη βοήθεια της μητέρας του και γνωστοποίησε την περιπέτειά του στα social media.
Η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου:
«Με ρωτάνε συχνά πως μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πως μπορώ…
Πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε “όχι”. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε όχι, κανένα. Και πώς θα βγάλω διαβατήριο, ρωτάω. Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς. Ψυχραιμία, Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.
Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Όλα καλά, Μήτσο, λέω στον εαυτό μου. Η δουλειά σου να γίνει. Και πάω να μπω στο κτίριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία, Τζίμη, το ‘χεις.
Κα πράγματι, τα καταφέρνω. Επιτέλους! Ξεκινάω να ψάχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. Πάμεεεεε, Μητσάρα, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια.
Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση:“Πού είναι το δεξί σου χέρι;;”.
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από τον νου. Προβάδισμα όμως είχε μία: “Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου να της δώσω ένα χεράκι με τις δουλειές”. Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια.
“Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα” και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;; Αλλά όχι, ευτυχώς το ‘πιασε.
“Στην ταυτότητά σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;”.
Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;;
Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και τον λυπήθηκα. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του.
“Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι”.
Τη συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε, όμως, ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά στο Θέατρο Σοφούλη.
“Στα καλά του καθισμένου 2,5″».
Ακούστε τι είπε σήμερα ο Δημήτρης Αντωνίου στη Φαίη Σκορδά στο «Buongiorno»:
Η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου