Ρax Americana εναντίον Ευρώπης

Η επανεκλογή Τραμπ βρίσκει την Ε.Ε. σε σημείο αρνητικής καμπής στην πολιτική, οικονομική, ενεργειακή και αμυντική τροχιά της


Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις από τον κ. Τραμπ στην πρώτη θητεία του ως προέδρου των ΗΠΑ. Ηταν περιφρονητικός, στο όριο της προσβολής, απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες και είχε συγκρατηθεί μόνον απέναντι στην τότε καγκελάριο Α. Μέρκελ. Αυτή τη στιγμή, στην έναρξη της δεύτερης θητείας του, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει πολιτικά στιβαρό Ευρωπαίο ηγέτη να αντιμετωπίσει.


Της Κύρας Αδάμ

Ο καγκελάριος Σολτς βρίσκεται σε κυβερνητική περιδίνηση και ο πρόεδρος Μακρόν μετά βίας κρατιέται στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων. Ο ηγέτης της Ουγγαρίας κ. Ορμπαν είναι μια χαρακτηριστική φιγούρα οπαδού του Τραμπ, αλλά δεν θα αποκτήσει ποτέ το βεληνεκές του Αμερικανού ηγέτη.

Μένει μόνο η κυρία Φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Επιτροπής, παλιά γνώστρια της αμερικανικής κουλτούρας, αλλά είναι άγνωστο αν το μικροσκοπικό ανάστημά της θα αντέξει τον «οδοστρωτήρα» Τραμπ μπροστά στις αντιθέσεις ΗΠΑ – Ε.Ε.

Η επανεκλογή Τραμπ βρίσκει την Ευρωπαϊκή Ενωση σε σημείο αρνητικής καμπής στην πολιτική, οικονομική, ενεργειακή, αμυντική τροχιά της, όπως επισημαίνουν οι «σοφοί της Ευρώπης» στις πρόσφατες εκθέσεις τους.

Οι «27» γνωρίζουν από το παρελθόν ότι η Ουάσινγκτον του Τραμπ έχει εκφράσει στο παρελθόν ακόμα και δημοσίως σκέψεις του για σπάσιμο των δεσμών των ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, αν οι ευρωπαϊκές χώρες στην πλειονότητά τους δεν πληρώνουν το χαράτσι 2% του ΑΕΠ τους στο ΝΑΤΟ. (Οι ευρωπαϊκές νατοϊκές χώρες οφείλουν να συνεισφέρουν 400 δισ. δολάρια ετησίως, έναντι των 755 δισ. δολαρίων των ΗΠΑ.) Στην περίπτωση που ο νέος Αμερικανός πρόεδρος σφίξει την τανάλια, οι ευρωπαϊκές νατοϊκές χώρες θα αντιμετωπίσουν κενά στις «γραμμές» τους, τα οποία η εμβρυική ευρωπαϊκή άμυνα και η αδύναμη και ασυντόνιστη αμυντική βιομηχανία είναι αδύνατον να καλύψουν μόνες τους – χώρια οι διχογνωμίες που σίγουρα θα εμφανιστούν. Με τις ΗΠΑ αδιάφορες απέναντι στη ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα χάσει ένα ισχυρό κίνητρο, πολιτικό και γεωπολιτικό, που έχει μέχρι τώρα, να «δελεάζει» τρίτες χώρες προς την Ευρώπη ή να τις «τιμωρεί» όταν το αποφασίζει.

Ο Τραμπ και στην πρώτη θητεία του ήταν λάτρης των δασμών στα εισαγόμενα στις ΗΠΑ προϊόντα, και είχε απειλήσει τόσο την Ε.Ε. όσο και την Κίνα. Υπενθυμίζεται ότι η καγκελάριος Μέρκελ έτρεχε στην Κίνα για να διασφαλίσει στο Πεκίνο τη γερμανική αρτοβιομηχανία και τα γερμανικά βαρέα μηχανήματα… Τώρα, ο Τραμπ επανέρχεται δριμύτερος, και μάλιστα το θέμα των δασμών το έκανε κυρίαρχο στην προεκλογική εκστρατεία του. «Θα τους ταράξω όλους στους δασμούς!» επανέλαβε πολλές φορές. Στην περίπτωση που ο Τραμπ επιμείνει στην προεκλογική δέσμευσή του, οι Ευρωπαίοι θα περάσουν πολύ άσχημα, με πρώτη τη Γερμανία, που έχει προσανατολίσει τις εξαγωγές της βαριάς βιομηχανίας της στις ΗΠΑ, με τη Γαλλία να τρέχει ασθμαίνουσα, με τις σοβαρές εξαγωγές της σε αγροτικά προϊόντα -κυρίως οινοπνευματώδη και τυριά-, αλλά και στη βιομηχανία καλλυντικών, προς τις ΗΠΑ.

Οι «27» της Ε.Ε. δείχνουν παντελώς ανέτοιμοι να εμπλακούν στον αμερικανικό «πόλεμο των δασμών», που έτσι κι αλλιώς έχει ξεκινήσει ο Τραμπ με το Πεκίνο, προαναγγέλλοντας δασμούς 60% στα κινεζικά προϊόντα στις ΗΠΑ.

Η άμεση κόντρα όμως των Ευρωπαίων με την Ουάσινγκτον θα είναι το «πεδίο της Ουκρανίας». Ο πρόεδρος Τραμπ δεν έχει αφήσει καμιά αμφιβολία -και στο παρελθόν και στην προεκλογική εκστρατεία του- ότι δεν συμφωνεί με την παράταση του ρωσοουκρανικού πολέμου και θέλει να βάλει άμεσο τέλος. Οι «27» έχουν δηλώσει και έχουν δεσμευθεί ότι θα δώσουν τα πάντα στην Ουκρανία μέχρι την τελική νίκη. Στην περίπτωση όμως που ο Αμερικανός πρόεδρος -με την απόλυτη δύναμη σε Βουλή και Γερουσία- αποφασίσει να κόψει κάθε βοήθεια, και κυρίως τη στρατιωτική, στον Ζελένσκι, τον οποίο ουδόλως εκτιμά και υπολογίζει δημοσίως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα βρεθούν μπροστά σε δύο μεγάλα προβλήματα:Ποιους τρόπους θα βρουν ώστε να συνεχίσουν την αποκλειστική βοήθεια, οικονομική και στρατιωτική, που προσφέρει η Ε.Ε. στην Ουκρανία, και αν προς τούτο θα βάλουν χοντρά «χέρι» στον παρόντα και τον επόμενο κοινοτικό προϋπολογισμό, σε βάρος των κοινοτικών πολιτικών και της ευημερίας των Ευρωπαίων πολιτών.
Πώς θα αντιμετωπίσουν τις αναμενόμενες και αυξανόμενες αντιδράσεις ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, κομμάτων και κυβερνήσεων, που αντιτίθενται στη συνέχιση του πολέμου. Και δεν είναι όλοι αυτοί η «ακροδεξιά Ευρώπη»…

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία