«Ανταγωνιστικό» μοντέλο χαμηλών μισθών - Τον μισθό θα ορίζει μόνιμα η κυβέρνηση και η… Στατιστική Γιατί η κυβέρνηση ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τους μισθούς στο ιδιωτικό τομέα.

ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟΥ

 
 


Τον μισθολογικό εφιάλτη των μνημονιακών χρόνων ξύπνησε η υπουργός Εργασίας με την κυβερνητική «δέσμευση» ότι δεν θα μειωθούν (ονομαστικά) οι βασικοί μισθοί.

Από την άλλη, οι αμοιβές ούτε αυξάνονται, καθώς η κυβέρνηση επέλεξε σαν «ανταγωνιστικό» μοντέλο για τη χώρα τη φθηνή εργατική δύναμη…


Η κυβερνητική δήλωση αφορά τις τεχνικές διαιώνισης του συστήματος της διατίμησης της εργατικής δύναμης. Να πληρώνονται δηλαδή οι εργαζόμενοι με κυβερνητική απόφαση και όχι μετά από ελεύθερες Συλλογικές Διαπραγματεύσεις και συμφωνία του/των εργοδότη/ών με το Σύλλογο Εργαζομένων (με Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δηλαδή).

Με τη νέα... τεχνική της κυβέρνησης, αφενός διατηρείται η διατίμηση της εργασίας, ενώ έχει καταργηθεί κάθε άλλη… αγορανομική διάταξη (του παρελθόντος), αφετέρου επιχειρείται να παρακαμφθεί ο σκόπελος της ευρωπαϊκής οδηγίας που ορίζει ότι το 80% των μισθωτών πρέπει να αμείβεται με ΣΣΕ. Και αυτό το ποσοστό στην Ελλάδα έχει περιπέσει κάτω του 23%!


Μόλις 1 στου 5 μισθωτούς διαπραγματεύονται εμμέσως (δια των σωματείων που είναι εγγεγραμμένοι) τις αμοιβές τους. Και αυτό το ποσοστό είναι τόσο χαμηλό αφενός λόγω των πολύ μικρών επιχειρήσεων στη χώρα, όπου δεν λειτουργούν Σύλλογοι Προσωπικού και, αφετέρου, της κρατικής παρέμβασης που ορίζει τους βασικούς-εισαγωγικού μισθούς. (Το ανειδίκευτο-νεοεισερχόμενο στην αγορά εργασίας προσωπικό υπολογίζεται άνω του 30% των εργαζομένων).

Έτσι η κυβέρνηση βαπτίζει «αντικειμενικό σύστημα προσδιορισμού των αμοιβών» ένα μόνιμο κόφτη στις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Οι οποίες δεν πρέπει να ξεπερνούν τον πληθωρισμό, όπως θα τον προσδιορίζει η Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ), συν ένα μέρος της παραγωγικότητας. Εάν, στο τέλος, επιτραπεί τεχνικά να εμφανίσουν σαν… παραγωγική την εργασία τους οι ανειδίκευτοι εργάτες.


Με το νέο σύστημα, το οποίο θα ισχύσει από το μακρινό… 2029, ο βασικός μισθός ενδέχεται να μην έχει απώλειες, ως διαθέσιμο εισόδημα, από τον πληθωρισμό. Μέχρι τότε θα ορίζει το μεροκάματο του νέου το… υπουργικό συμβούλιο.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνησης θα παραπλανά τα ευρωπαϊκά όργανα ότι δεν ορίζει (διατιμά) η ίδια το μεροκάματο, αλλά γίνεται με αυτόματο-αντικειμενικό τρόπο, ενώ θα δηλώνει αναρμόδια στις πιέσεις των μισθωτών για καλύτερες αναπροσαρμογές.

Και το αποκορύφωμα είναι η δήλωση της κυρίας Νίκης Κεραμέως ότι δεν πρόκειται να μειωθούν οι αμοιβές (σ.σ. σε περίπτωση αποπληθωρισμού, δηλαδή αρνητικού πληθωρισμού).


Πρώτον, εάν έχουμε ξανά μεγάλα διαστήματα αποπληθωρισμού σημαίνει ότι η οικονομία δεν πάει καθόλου καλά.

Δεύτερον, ονομαστική μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό (και δημόσιο) τομέα είχαμε με τα μνημόνια και με νομοθετικές παρεμβάσεις (2012). Η μείωση δεν προήλθε από τα… άφρονα συνδικάτα τα οποία -με ΣΣΕ, πώς αλλιώς-, μείωσαν τις αποδοχές των μελών τους…

Άρα, μέλος της Εκτελεστικής Εξουσίας που εισηγείται νόμους στη Βουλή και αλλάζει το αποτέλεσμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δεν μπορεί να εμφανίζεται σαν εγγυητής της μη μείωσης...

Τέλος, τίθεται το ερώτημα: Γιατί η κυβέρνηση ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τις αμοιβές στο ιδιωτικό τομέα; Εάν εξελισσόταν με βάση την παραγωγικότητα και τις διαπραγματεύσεις εργαζομένων-εργοδοτών, οι αμοιβές θα διαμορφωνόταν υψηλότερα. Άρα το δημόσιο θα είχε καλύτερα έσοδα (εισφορές ΕΦΚΑ, φορολογία κ.α.)


- Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση παρεμβαίνει και «παγώνει» τις πραγματικές αμοιβές καθώς ενδιαφέρεται τόσο για το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωτών (οι χαμηλοί μισθοί υποτίθεται ενισχύουν τις εξαγωγές, ενόσω οι ιδιώτες δε πραγματοποιούν επενδύσεις για να καλύψουν το παραγωγικό κενό) και μειώνουν τις εισαγωγές (αφού τα πενιχρά οικονομικά της εργατικής οικογένειας δεν επιτρέπουν εισαγόμενες «πολυτέλειες»).

Κοινώς, η κυβέρνηση με τις παρεμβάσεις της στις αμοιβές και το μόνιμο εξοβελισμό των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων θέλει να παγιώσει ένα «παραγωγικό» μοντέλο που βασίζεται στη φθηνή εργατική δύναμη.

Όμως, πρόκειται για ένα θνησιγενές σύστημα μόνιμης παραγωγικής υστέρησης το οποίο, συν τοις άλλοις, ενισχύει και το brain drain, αντί να το αντιστρέφει. Άρα προκαλεί και μεγαλύτερη δημογραφική κρίση.