Η ειλικρίνεια ήταν πάντα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Τζίτζι Μπουφόν, κάτι που τον έκανε αγαπητό, εκτός από το τεράστιο ταλέντο του. Ο 46χρονος πρώην τερματοφύλακας, πλέον διοικητικό στέλεχος της Εθνικής Ιταλίας, δημοσιεύει σήμερα την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Πέφτω, σηκώνομαι, πέφτω, σηκώνομαι».
Με αφορμή αυτή την έκδοση, έδωσε μια εκτενή συνέντευξη στην Corriere della Sera, κάνοντας μια αναδρομή στην καριέρα του.
«Υπάρχει κάτι μαζοχιστικό στους τερματοφύλακες. Τα γήπεδα των νεανικών μου χρόνων ήταν τα ίδια με αυτά της δεκαετίας του '70: ο χώρος ήταν σκληρός σαν τσιμέντο. Αναγνωρίζεις τους παλιούς τερματοφύλακες από τα τραυματισμένα χέρια, τα πλευρά που πονούσαν, από τις φορές που έπεφταν μέχρι να ματώσουν. Είχα μόνο έναν τερματοφύλακα στη ζωή μου, τον Σιλβάνο Μαρτίνα, και τον επέλεξα επειδή τα χέρια του ήταν γεμάτα σημάδια. Τα χέρια του τερματοφύλακα.
Τρέλα: «Έχω κάτι, ο τερματοφύλακας μιλάει στον εαυτό του, με τα γάντια του. Και, πάνω απ' όλα, έχω μια καλή δόση θράσους, χωρίς την οποία δεν θα είχα επιβιώσει. Δοκιμάστε να κάνετε το ντεμπούτο σας στη Serie A σε ηλικία 17 ετών, με την Πάρμα να προηγείται της Μίλαν στους ίδιους βαθμούς».
Ντεμπούτο: «Θυμάμαι τα βλέμματα στα πρόσωπα του Γουεά, του Μπόμπαν, του Κοστακούρτα, του Μπαρέζι. Ξαφνικά ένιωσα ένα χτύπημα στον ώμο μου: ήταν ο Πάολο Μαλντίνι, που με ενθάρρυνε. Είχε κάνει κι αυτός το ντεμπούτο του ως νεαρός, ήξερε πώς ήταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη χειρονομία, ο Μαλντίνι δεν ήταν απλώς ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, έχει τις δύο ιδιότητες που θαυμάζω περισσότερο: την αφοσίωση και το θάρρος.
Αντίπαλοι: «Θυμάμαι έναν επιθετικό της Μπενφίκα που μου έδωσε μια τρομερή κλωτσιά στο χέρι, το έκανε επίτηδες και με πλήγωσε πολύ. Με κοίταξε χωρίς καμία πρόθεση να ζητήσει συγγνώμη. Αλλά, ορκίζομαι, δεν θυμάμαι ποιος ήταν. Αν τον ξανάβλεπα, θα του έλεγα δύο λόγια. Ξεχνάω τους αρνητικούς ανθρώπους».
Ο Νεϊμάρ και η Χρυσή Μπάλα
Ο Μπουφόν δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον Νεϊμάρ:
«Έπαιξα εναντίον τριών γενεών παικτών: Ζιντάν, Ρονάλντο, Μέσι, Κριστιάνο, Ινιέστα... Αν πρέπει να διαλέξω τον καλύτερο; Ο Νεϊμάρ. Ως παίκτης και ως άνθρωπος, άξιζε να έχει κερδίσει πέντε Χρυσές Μπάλες».
Champions League: «Η Μπαρτσελόνα το 2015 και η Μαδρίτη το 2017 ήταν οι καλύτερες ομάδες των τελευταίων 20 ετών. Και το 2003 έχασα τον τελικό από τη Μίλαν του Σεφτσένκο...».
Η κατάθλιψη και η θεραπεία με τη ζωγραφική
Ο Μπουφόν μίλησε ανοιχτά για τη μάχη του με την κατάθλιψη:
«Ήταν το τέλος του 2003, μετά από δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, και βίωσα ένα κενό. Άρχισα να έχω κρίσεις άγχους, ακόμα και στο γήπεδο. Είχα μια κρίση άγχους στον αγωνιστικό χώρο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και νόμιζα ότι δεν μπορούσα να παίξω. Ήταν στο Γιούβε-Ρετζίνα και ο προπονητής τερματοφυλάκων, ο Ιβάνο Μπορντόν, ένας σπουδαίος άνθρωπος, μου είπε ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να παίξω. Κοίταξα τον δεύτερο τερματοφύλακα, τον Σιμέντι, έναν σπουδαίο φίλο, και σκέφτηκα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια καθοριστική στιγμή της ζωής μου. Σκέφτηκα ότι αν δεν επέστρεφα στον αγωνιστικό χώρο, θα είχα δημιουργήσει προηγούμενο με τον εαυτό μου και θα συνέβαινε ξανά και θα κατέληγα να μην παίζω πια. Έτσι επέστρεψα στον αγωνιστικό χώρο, έκανα μια καλή απόκρουση και ήταν καθοριστική γιατί κερδίσαμε με 1-0. Αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσε να υπάρχει και ο γιατρός επιβεβαίωσε τη διάγνωση: κατάθλιψη.
Για τη θεραπεία του:
«Αρνήθηκα τα φάρμακα, φοβόμουν την εξάρτηση. Μου συνέστησαν να έχω νέα ενδιαφέροντα εκτός ποδοσφαίρου και ανακάλυψα τη ζωγραφική. Στο Τορίνο επισκέφθηκα μια έκθεση του Σαγκάλ και στάθηκα μαγεμένος μπροστά από έναν πίνακα για μία ώρα. Επέστρεψα την επόμενη μέρα μόνο για να τον ξαναδώ».
Τελευταία χρόνια και προτάσεις
Ο Μπουφόν αποκάλυψε πως είχε πρόταση από την Μπαρτσελόνα:
«Με κάλεσαν ως δεύτερο τερματοφύλακα. Μου άρεσε η ιδέα να παίξω με τον Μέσι μετά τον Κριστιάνο. Όμως μια μέρα, οδηγώντας, άκουσα ένα τραγούδι που μου θύμισε το παρελθόν και είδα την πινακίδα για το Πάρμα. Το θεώρησα σημάδι: έπρεπε να τελειώσω εκεί όπου ξεκίνησαν όλα».
Σχετικά με άλλους παίκτες και προπονητές
Μέσι: «Στον τελικό του 2015, με άγγιξε στην πλάτη και μου είπε: “Τζίτζι, αλλάζουμε φανέλες;” Οι μεγάλοι παίκτες δεν είναι ποτέ αλαζόνες».
Κριστιάνο: «Διέκρινα σε αυτόν μια μεγάλη δύναμη αλλά και μια ευαισθησία που συνδεόταν με την απουσία του πατέρα του».
Κασάνο: «Ιδανικός για σύντομες περιόδους – σε έναν μήνα δημιουργεί ομάδα. Σε μια μεγάλη σεζόν, δεν ξέρω αν θα άντεχα (γέλια)».
Για το ποδόσφαιρο και τα λάθη
Ο Μπουφόν αναγνώρισε λάθη, όπως την απόκτηση ενός πλαστού τίτλου σπουδών, και μίλησε για τη συνήθειά του να παίζει τένις και μπάσκετ στοίχημα, τονίζοντας ότι ποτέ δεν στοιχημάτισε στο ποδόσφαιρο.
Επίσης, κατέληξε με το πάθος του για τους συμπαίκτες και το παιχνίδι: «Είμαι ευγνώμων για κάθε στιγμή – έπεσα, σηκώθηκα, και αυτό με έκανε αυτό που είμαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου