Το 1993 ανατίναξε τον πατέρα Μητσοτάκη στη Βουλή. Τον νεότερο σκοπεύει να τον ανατινάξει στο εκλογικό σώμα

Του Γιώργου Λακόπουλου

Κυκλοφορεί στην κυβερνητική παράταξη σλόγκαν του τύπου «Κυριάκο αλλαξε τα όλα» και δεν το πήραμε είδηση; Γιατί αιφνιδίως ο πρωθυπουργός κάνει στροφή από όσα έλεγε ως πρόσφατα;

Προετοίμαζε την κοινή γνώμη για επικείμενη ελληνοτουρκική συμφωνία στην επόμενη συνάντηση του με τον Ερντογάν, με βάση «αμοιβαίες υποχωρήσεις» , στις «διαφορές» με την Τουρκία. Με τον Γεραπετρίτη έτοιμο να σηκώσει το σταυρό του «μειοδότη», «αν είναι για την ειρήνη».



Γιατί τώρα προεξοφλεί ότι «εγώ δεν βλέπω προοπτική», ούτε καν στην «κεντρική διαφορά», την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο;

Γιατί εκει που στην ερώτηση αν η ΝΔ θα πάει με αυτόν επικεφαλής στις επόμενες εκλογες, έκανε πως δεν άκουγε, αλλά τώρα ορκίζεται ότι θα διεκδικήσει αυτοπροσώπως τρίτη τετραετία, με… αυτοδυναμία;

Γιατί από τα τραπέζια των κυβερνητικών συσκέψεων αποσυρθήκαν τα «σχέδια» αλλαγής του εκλογικού νόμου, με αύξηση του ορίου εισόδου κομματος στη Βουλη και τη μείωση της προϋπόθεσης για αυτοδυναμία;

Γιατί το κράτος μαζεύει μανιωδώς λεφτά – πάνω από 14 δισ. το πρωτογενές ταμειακό πλεόνασμα και πάνω από 35 δισ. ζωντανό χρήμα στον κρατικό κορβανά – παρά τη μια ακόμη πρόωρη εξόφληση δόσης μνημονιακών δάνειων με εμφανή πρόθεση για …εκλογική χρήση;


Γιατί αποσύρθηκε ο Πατέλης, προεξοφλείται η αποπομπή Σακελλαροπούλου, στέλνονται σήματα υποταγής στον Τραμπ και εκπνέει ο οίστρος που έφερε το γάμων των ομόφυλων;

Το πρόβλημα με τον Μητσοτάκη είναι ότι, επειδή δημοσίως μιλάει κυρίως σε «δικούς» του οπαδούς, φίλους, «κομματικούς», συγγενείς και δανειολήπτες, δεν δέχεται ποτε άβολες ερωτήσεις. Κατά συνέπεια, μόνο από την ανάλυση των συμφραζομενων της συγκυρίας και πληροφορίες από άλλους, προκύπτουν απαντήσεις.

Είναι φανερό ότι η πρωθυπουργική συμπεριφορά χωρίζεται πλέον σε «πριν» και «μετά». Πριν και μετά τη διαγραφή Σαμαρά. Ξεκίνησε ως επίδειξη πυγμής και εξελίσσεται με επεισόδια πανικού, με τη μορφή εσπευσμένης άρσης σχεδίων και αλλαγής ρητορικής.


Στην πραγματικότητα, την αλλαγή στα πρωθυπουργικά πλάνα την προκαλει η αλλαγή στα πλάνα Σαμαρά: Το 1993 ανατίναξε τον πατέρα Μητσοτάκη στη Βουλή. Τον νεότερο σκοπεύει να τον ανατινάξει στο εκλογικό σώμα.

Έχει επηρεαστεί από την τελευταία ώσμωση με τον Καραμανλή, που δεν θα ενέκρινε ανατροπή εκλεγμένου πρωθυπουργού; Ακόμη και αν είναι ο Μητσοτακης που γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά ως πού μπορει να φτάσει.

Δεν βρίσκει προθύμους βουλευτές; Ή απλώς κρίνει ότι θα του βγει καλύτερα, αν αντιμετωπίσει τον – ευεργετηθέντα – πρώην υπουργό του, στα μαρμαρένια αλώνια της λαϊκής ετυμηγορίας;

Στο συνέδριο του «Βήματος», που εμφανίσθηκε ένας άλλος Μητσοτάκης, είχε ηδη εμφανιστεί ένας άλλος Σαμαράς. Η διαβεβαίωση «είμαι μάχιμος και παρών» και ο αφορισμός «αυτή δεν είναι η ΝΔ» δείχνουν ότι θα ανταποδώσει στο χτύπημα της διαγραφής – που δεν περίμενε – με την παρουσία του στην επόμενη Βουλή ως επικεφαλής κομματος. Σαν να λεει: και «Τωρα οι δυο μας Κυριάκο». Με το δίλλημα: ή αυτός ή εγώ…


Αιθεροβάμων; Καθόλου – ως επικεφαλής της «πατριωτικής Δεξιάς» έχει δεξαμενές: Ιμπέριουμ στην ακροδεξιά ψήφο, οπαδούς εντός της ΝΔ – και οι καραμανλικοί θα τον προτιμήσουν από τον Μητσοτάκη. Έχει, επίσης, άκρες σε μιντιακά και οικονομικά κέντρα και το κατεστημένο.

Το σλόγκαν για το «κόμμα Σαμαρά» έρχεται από την αφετηρία της πολιτικής διαδρομής του, όταν ζητούσε «Απαλλαγή». Τότε από το ΠΑΣΟΚ, τώρα από την οικογένεια που συνεχίζει να σημαδεύει τη μοίρα του.