Ποιος πραγματικά είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος και πόσο ταυτίζεται με τον Νιόνιο, τον καθολικά αναγνωρίσιμο αυτόν τύπο που έχει βάλει ανεξίτηλα τη σφραγίδα του τόσο στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, με τα διαχρονικά τραγούδια του, όσο και στην πρόσφατη ελληνική κοινωνικο-πολιτική ιστορία, με τις δημόσιες δηλώσεις, τις επιλογές και τις τοποθετήσεις του; Απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δίνει ο ίδιος ο τραγουδοποιός μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Διονύσης Σαββόπουλος: Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη στις 9 Ιανουαρίου.
Όχι, δεν είναι μια ακόμη τυπική βιογραφία ενός επιφανούς εκπροσώπου της μουσικής τέχνης. Αντιθέτως, είναι ένα ακόμη παιχνίδι του Σαββόπουλου, που αν και προσφάτως έκλεισε τα 80 του χρόνια, δεν παύει να κρατά ζωντανό το παιδί μέσα του, εκείνο το αιώνια ανήσυχο πειραχτήρι, που έλκεται από τη ζημιά και την αταξία, που τού αρέσει να προκαλεί, κι απολαμβάνει να στήνει κόλπα, δίχως ίχνος σοβαροφάνειας.
Αυτή τη φορά λοιπόν αποφάσισε να σταθεί ο ίδιος απέναντι στον ρόλο της ζωής του και να αναμετρηθεί μαζί του. Για την ακρίβεια βάζει τον κατασκευασμένο από τον ίδιο Σαββόπουλο να μιλήσει για τον αληθινό Νιόνιο. Διότι, όπως ο ίδιος αποκαλύπτει, ο Σαββόπουλος δεν είναι παρά ένας ακόμη ήρωας της ζωηρής φαντασίας του με τον οποίο πορεύτηκε παράλληλα επί δεκαετίες ολόκληρες χωρίς ωστόσο να ταυτίζονται πάντα απόλυτα: «Αυτό που λέμε “Σαββόπουλος” δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια. Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες... Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα του. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός» εξομολογείται για πρώτη φορά και παραδέχεται με γενναιότητα: «Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος... Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό. Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιόνιο. Αυτόν ντύνεται».
Και γι’ αυτό το παιχνίδι επέλεξε έναν τίτλο από το τραγούδι του «Χρονοποιός», που κυκλοφόρησε το 1999 με τον ομότιτλο δίσκο, και αποτελεί μια προσωπική και συγκινητική εξομολόγηση για τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο έτσι όπως καταγράφεται μέσα από τις Πρωτοχρονιές της ζωής του: Από τα παιδικά χρόνια, «Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους, Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους, μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος, αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως..», μέχρι την εποχή της ωρίμανσης και της συνειδητοποίησης ,«Πάει ο καιρός που οι δικοί σας, σκηνοθετούσαν την γιορτή σας, και είσ’ εσύ που πρέπει τώρα, να υψώσεις της γιορτής τα δώρα...», καταλήγοντας στο παρακάτω ποιητικό αλλά και εξαιρετικά αληθινό συμπέρασμα: «γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα, κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα».
Στο βιβλίο αυτό ο Σαββόπουλος διηγείται ιστορίες από τη ζωή και τη μουσική διαδρομή του κάνοντας, ταυτόχρονα, μια προσπάθεια να αυτοαποκαλυφθεί, να αυτοψυχαναλυθεί, να πει τις μεγάλες αλήθειες του, να έρθει αντιμέτωπος με τις πράξεις του, τα σωστά αλλά και τα λάθη του.
Ανατρέχει στα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, θυμάται πότε σκάρωσε τα πρώτα του τραγούδια αλλά και τις πρώιμες μουσικές επιρροές του, αναβιώνει τα πρώτα του χρόνια στην Αθήνα, τον νεαρό επαναστατικό εαυτό του, τις συλλήψεις του στα χρόνια της Χούντας και τις ημέρες στο Παρίσι και το Μιλάνο. Και φυσικά στέκεται στους πιο σημαντικούς μουσικούς σταθμούς του: τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών το ’65, τις εμφανίσεις στο «Ροντέο» και το «Κύτταρο», το «Happy Day» και τους «Αχαρνής» του, τις ιστορικές συναυλίες του 1983 αλλά και τη μετωπική του σύγκρουση με το κοινό μέσα από «Το κούρεμα» του 1989 και τους επιθετικούς «Κωλοέλληνες».
Αναφέρεται στην πολιτική και τον ρόλο που διαδραμάτισαν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα σκιαγραφώντας, παράλληλα, και τις δικές του, κατά καιρούς, τοποθετήσεις στο πολιτικό τοπίο οι οποίες υπήρξαν, ενίοτε, αντιφατικές.
Τολμά όμως να κάνει και προσωπικές εξομολογήσεις, κρίνει τον εαυτό του ως σύζυγο, πατέρα και συνεργάτη και λέει τις «συγνώμες» που αισθάνεται πως οφείλει.
Ίσως αυτή να είναι η πιο ειλικρινής συνέντευξη που έχει δώσει ποτέ στη ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου