Ότι πρόκειται περί επιλογής, δεν θέλει ερώτημα και η δήλωση που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου για να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων, τον εκθέτει περισσότερο.
Γιατί απουσίασαν από την κηδεία του Κώστα Σημίτη, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας- αλλά και ο Παυλόπουλος- το αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος.
Ίσως, εκ μέρους τους, να είναι και πράξη αξιοπρέπειας και περισσότερου σεβασμού στον εκλιπόντα πολιτικό τους αντίπαλο- για την απώλεια του οποίου έκαναν προσωπικές δηλώσεις- από τους δοξαστικούς κάποιων οπαδών του.
Όπως, πλην των προαναφερθέντων απουσίασε και ο Γ. Παπανδρέου. Δεν είναι απλώς στο ίδιο κόμμα με τον Σημίτη, αλλά είχε και την πιο «ειδική» σχέση, από όλους τους άλλους στο ΠΑΣΟΚ.
Έπαιξε ρόλο στην ανάληψη της πρωθυπουργίας τον Ιανουάριο του 1996 και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ έξι μήνες αργότερα. Υπήρξε υπουργός του και τον έχρισε διάδοχό του, όταν του παρέδωσε την κομματική σφραγίδα, κόμμα- τέτοιες μέρες τον Ιανουάριο του 2004.
Γιατί λοιπόν επέλεξε να απουσιάσει; Ότι πρόκειται περί επιλογής, δεν θέλει ερώτημα και η δήλωση που έκανε για να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων ,τον εκθέτει περισσότερο: αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται.
Για την ακρίβεια: «Σήμερα αποχαιρετούμε τον Κώστα Σημίτη, πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς υποχρεώσεις μου στην Κίνα όπου βρίσκομαι δεν μου επιτρέπουν να επιστρέψω εγκαίρως στην Ελλάδα για να συμμετάσχω στο τελευταίο αντίο. Θα σε θυμόμαστε πάντα με σεβασμό και εκτίμηση».
Ο θάνατος του Σημίτη ανακοινώθηκε το πρωί της Κυριακής 5 Ιανουαρίου και η κηδεία του, όπως ανακοινώθηκε αμέσως, έγινε στις 9 Ιανουαρίου. Η πτήση από το Πεκίνο διαρκεί το πολύ 12 ώρες.
Ποιες ήταν λοιπόν οι «υποχρεώσεις» που τον υποχρέωσαν να αναχωρήσει για την Κίνα, ή να παραμείνει, αν τον βρήκε εκεί η είδηση του θανάτου; Και από που προκύπτουν;
Σημαντικό αξίωμα δεν έχει στο ΠΑΣΟΚ, η αξιοθρήνητη «Σοσιαλιστική Διεθνής» δεν υπάρχει και αποστολή από τη Βουλή δεν του ανατέθηκε. Μένει η εξήγηση της προσωπικής «υποχρέωσης». Πόσο σημαντική μπορούσε να είναι, ώστε να μην διακόπτεται;
Μην κοροϊδευόμαστε; Ο Γιώργος δεν ήταν στην κηδεία γιατί δεν επιθυμούσε να είναι. Για λόγους που ο ίδιος μόνο γνωρίζει, αν και τους υποψιάζονται και άλλοι.
Εξ αντικειμένου ήταν πράξη υποβάθμισης της ιστορικής προσωπικότητας του Σημίτη. Από ότι φαίνεται ήταν και οικογενειακή επιλογή. Άλλωστε ως οικογένεια του προσέφεραν το 1996 την υποστήριξή τους.
Το έκαναν – πάρα την αντίθετη βούληση του Ανδρέα Παπανδρέου και το γνωστό ιστορικό της σχέσης των δυο ανδρών, επί δεκαετίες. Ποιος δεν ήξερε ότι – καλώς ή κακώς – ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε για διάδοχό του τον Σημίτη;
Θα φανεί αν αποφασίσουν να μιλήσουν οι δυο από τους τρεις – ο ένας δεν ζει πια – φίλους του, στους οποίους το είπε, νοσηλευόμενος στο «Ωνάσειο».
Ενδεχομένως και από την αποκάλυψη της γραπτής παρέμβασης που «δούλευε» για το συνέδριο, με δυο άλλους συνεργάτες του. Παρότι δήλωσαν ότι το κατέστρεψαν και «είναι σαν να μην υπήρξε», όλο και κάτι θα θυμούνται.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προλάβει να διατυπώσει, σε συνέδριο, τη θέση «το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται». Αυτόν τον κανόνα ανέτρεψε ο πρωτότοκος γιός του, συναλλασσόμενος με τον Σημίτη, ώστε να το κληρονομήσει – οκτώ χρόνια αργότερα.
Προκύπτει από τις εξελίξεις και το γνώριζαν οι παροικούντες κομματική την Ιερουσαλήμ της εποχής.
Εμμέσως το ανέδειξε και ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, όταν μετά τη διαδοχή, εκδίωξε ταπεινωτικά τον πρώην Πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, από τη Κοινοβουλευτική Ομάδα – δίκην άσκησης κληρονομικού δικαιώματος. Ενώ ο αδελφός του δήλωσε ότι «το δακτυλίδι που παρέλαβε ήταν θολό».
Ότι και αν κρύβει η απουσία, δεν δικαιολογείται και από την από την Ιστορία κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Από αυτή την άποψη, ήταν επιλογή αφροσύνης.
Γιώργος Λακόπουλος
ieidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου