News Feed posts
Πάντως τον αντισυστημισμό, την αίσθηση ανασφάλειας κι αποσταθεροποίησης δεν την προκαλεί ούτε η Ζωή Κωνσταντοπουλου, ούτε οι πλατείες, ούτε η Μαρία Καρυστιανου, αλλά η κυβέρνηση κι η απαξίωση των θεσμών από την ίδια. Έγινε ένα πολύνεκρο δυστύχημα, δύο τρένα πήγαιναν στην ίδια γραμμή επί 15 λεπτά. Σε μια κανονική χώρα πάει σπίτι του ο υπουργός Μεταφορών και δεν ξανά εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή (ινκλ Σερρες), ξεκινά σοβαρή ανεξάρτητη έρευνα, τιμωρούνται ο σταθμάρχης, ο αρμόδιος (οι αρμόδιοι για την 717) υπουργός-οι κι αποκαθίστανται ταχύτατα τα προβλήματα στον σιδηρόδρομο για να επανέλθει η εμπιστοσύνη στα τρένα.
Στην Ελλάδα, δύο χρόνια αργότερα, ούτε ξέρουμε τι έχει συμβεί, ο ένας αποδεικνύεται πιο αναξιόπιστος από τον άλλον (από τον πρωθυπουργό που άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο του παράνομου φορτίου και τον Ακη Σκέρτσο που έλεγε ότι το πόρισμα είναι ευαγγέλιο ως τον πρόεδρο του ΕΟΔΑΣΑΑΜ), παρεμβαίνει ο ΑΠ, στα τρένα μπαίνουμε με δική μας ευθύνη, οι δημόσιοι διανοούμενοι φωνάζουν «ΧΑΚΑ», «Παραιτηθείτε» και «Κουβά!», όλα μπάχαλο κι ο πολίτης παλεύει να ξεδιαλύνει ποια είναι η αλήθεια και ποια η θεωρία συνωμοσίας. Κι όλα αυτά σε ένα σκηνικό παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ρευστότητας. Η κυβέρνηση προσφέρει τον αντισυστημισμό στο πιάτο και τρέφεται εξίσου από τον αντισυστημισμό (σιγά και τον αντισυστημισμό του nepo-baby) της Ζωης.
Η φάση είναι όπως ακριβώς την περιγράφει ο Αντρεας:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου