Carmen Dell'Orefice, ένα σούπερ μόντελ ετών... 94

Το γηραιότερο εν ενεργεία μοντέλο μετράει σχεδόν 80 χρόνια καριέρας, έχει ποζάρει σε πάμπολλα εξώφυλλα για τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου και συνεχίζει να δίνει μαθήματα ζωής και στυλ με ακαταμάχητη ορμή
Γράφει ο Γιώργος Παπαϊωάννου
 





Ηταν supermodel προτού καν εφευρεθεί o όρος. Εχει φωτογραφηθεί από θρυλικούς φωτογράφους, όπως ο Ιρβινγκ Πεν, ο Σεσίλ Μπιτόν και ο Ρίτσαρντ Αβεντον, υπήρξε μούσα του Σαλβαδόρ Νταλί, του Τιερί Μιγκλέρ και της Missoni, ενώ έχει ποζάρει για εξώφυλλα εξίσου θρυλικών περιοδικών, όπως η «Vogue», το «Marie Claire» και το «Harper’s Bazaar».

Στα 94 της χρόνια, η Κάρμεν Ντελ’Ορεφίτσε δεν διανοείται να πάρει σύνταξη, αλλά ούτε οι σχεδιαστές μόδας διανοούνται να υπάρξει catwalk χωρίς την Κάρμεν. Τα σχεδόν ογδόντα (!) χρόνια της καριέρας της άλλωστε είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως όλα -πέρα από ένα αδιαμφισβήτητα γερό DNA- είναι θέμα ισχυρής θέλησης και πίστης ότι τα εμπόδια της ζωής εμφανίζονται για να ανεβάσεις επίπεδο στους στόχους σου. Διότι η ζωή της Κάρμεν Ντελ’Ορεφίτσε είχε τα πάντα. Γονείς που χώριζαν συνεχώς, μητέρα με οικονομικά προβλήματα που η Κάρμεν κλήθηκε πολύ νωρίς να τα αντιμετωπίσει με εργασία, ενώ η ίδια χρεοκόπησε δύο φορές ως ενήλικη, όταν της έκλεψαν μεγάλα ποσά.


Φωτογραφημένη για τη «Vogue» (1955). Ο πρώτος της μισθός ήταν 7,5 δολάρια


Το «σκηνικό Βασιλάκη Καΐλα» περιλαμβάνει και τα εξής χαρακτηριστικά περιστατικά που βίωσε ως έφηβη: καθώς η μητέρα της δεν διέθετε τηλέφωνο, η «Vogue» αναγκαζόταν να στέλνει αγγελιαφόρους στο διαμέρισμά τους για να την ενημερώνουν για τις δουλειές, με την ίδια να πηγαίνει στις φωτογραφήσεις με πατίνια για να εξοικονομήσει χρήματα από τα εισιτήρια του λεωφορείου. Και κάτι τελευταίο: ήταν τόσο υποσιτισμένη που οι διάσημοι φωτογράφοι μόδας αναγκάζονταν να της γεμίζουν τις καμπύλες με χαρτομάντιλα. Κι όμως, αυτή η γυναίκα ύστερα από οκτώ δεκαετίες συνεχίζει ακάθεκτη και παραμένει όχι μόνο πρότυπο ομορφιάς, αλλά πρωτίστως παράδειγμα ισχυρής θέλησης για ζωή.


Στα παρασκήνια φωτογράφησης στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1993. Ηταν 62 ετών

Οταν μιλήσαμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε συνέντευξη για το ελληνικό «Gala», έκλεισε το e-mail λέγοντάς μου ότι ευχαριστεί και ότι ελπίζει πως όσα μας πει θα είναι χρήσιμα. Εκ μέρους όλων όσοι εμπνευστούν από το στυλ, την ορμητικότητα και την ενέργειά της, εμείς ευχαριστούμε, Κάρμεν, όρθιοι.

GALA: Ποια είναι, αλήθεια, η πρώτη εικόνα και η πρώτη ανάμνηση που θυμάστε ότι σας οδήγησαν να ασχοληθείτε με τον χώρο της μόδας και της σόουμπιζ;

ΚΑΡΜΕΝ ΝΤΕΛ’OΡΕΦΙΤΣΕ: Το πρώτο μου όνειρο, όταν ήμουν 12 χρόνων, ήταν να γίνω χορεύτρια μπαλέτου, αλλά ματαιώθηκε όταν προσβλήθηκα από ρευματικό πυρετό. Δεν είχα κανένα άλλο όνειρο εκτός από αυτό. Ολα τα άλλα απλώς συνέβησαν. Ευτυχώς, όμως, όσα ακολούθησαν ήταν δραστηριότητες που μπόρεσα να κάνω και έτσι να φέρω κάποια χρήματα στο σπίτι που τόσο χρειαζόμουν για να βοηθήσω τη μητέρα μου.

G.: Τι θα λέγατε στον 16χρονο εαυτό σας όταν ποζάρατε για πρώτη φορά στον φακό -και μάλιστα για τη «Vogue»- και ποιο μήνυμα δίνετε στις γυναίκες σήμερα;

Κ.ΝΤ.OΡ.: Εφόσον δοθεί η ευκαιρία, το πρώτο πράγμα που θα έλεγα είναι «απόλαυσε τη στιγμή, σκέψου το σαν ένα σκαλοπάτι για την εξέλιξή σου, κέρδισε χρήματα και οπωσδήποτε συνέχισε την εκπαίδευσή σου!». Και το δεύτερο, «το μόντελινγκ είναι απλώς μια δουλειά, η οποία δεν έχει να κάνει με εσένα, αλλά με το τι συνεισφέρεις στην εικόνα που θέλει ο πελάτης».


Από τις πρώτες της δουλειές για το περιοδικό σε ηλικία 16 ετών (1947)


G.: Ποια στιγμή της ζωής σας νιώσατε πραγματικά ότι συμφιλιωθήκατε με τον χρόνο και πώς ορίζετε σήμερα την ομορφιά όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη;

Κ.ΝΤ.OΡ.: Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τους περισσότερους, σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμουν η ζωή μου ήταν ένα μαγικό χαλί που δεν είχε να κάνει με τον χρόνο. Θυμάμαι, ανυπομονούσα να γίνω αρκετά μεγάλη για να κάνω ό,τι ήθελα συνεχώς. Προτού καν κλείσω τα 18, το είχα καταφέρει και η βόλτα με το μαγικό χαλί συνεχίζεται ακόμα. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην τύχη, αλλά και στην ικανότητά μου να βλέπω και να παρέχω στον εαυτό μου αυτό που χρειάζεται ανά πάσα στιγμή. Επρεπε να μάθω να δέχομαι τη γνώμη των άλλων για την εμφάνισή μου επειδή για μένα δεν είχα την ομορφιά που ταίριαζε στα δικά μου πρότυπα, οπότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με κοιτούσαν και για ποιον λόγο με πλήρωναν για την εμφάνισή μου! Χωρίς να το σκεφτώ πραγματικά, μου ήταν σαφές ότι η δουλειά μου ήταν -και είναι φυσικά- το να συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου όσο καλύτερα μπορώ μέρα με τη μέρα, καθώς δεν έχει σημασία ο χρόνος από μόνος του, αλλά το πώς σκέφτομαι τον χρόνο σε σχέση με τις καθημερινές ανάγκες.


Ανάμεσα σε οκτώ συναδέλφους της σε φωτογράφηση με θέμα τη Γαλλία του 18ου αιώνα (1948)
Στον φακό του διάσημου φωτογράφου της εποχής Χορστ (1947)
Φωτογραφημένη από τον εμβληματικό φωτογράφο μόδας Σεσίλ Μπιτόν (1946)

G.: Πόσα και ποια κομμάτια του εαυτού σας καταφέρατε να κρατήσετε εκτός φακού;

Κ.ΝΤ.OΡ.: Το μόνο που έχει σημασία στο επάγγελμά μου είναι το πώς δείχνω. Το πώς νιώθω είναι δική μου υπόθεση - εγώ πρέπει να το ζήσω και να το διαχειριστώ. Κάποιοι, κυρίως μεταξύ 50 και 80 ετών, νιώθουν την ανάγκη να μου δώσουν συμβουλές, χωρίς καν να τις ζητήσω, για το πώς να συνεχίσω. Και πάντα τους ευχαριστώ ευγενικά, αλλά μέσα μου τους εύχομαι να έχουν τη δύναμη και την επιμονή να ζήσουν πέρα από τα 94 μου χρόνια, απολαμβάνοντας το καλύτερο κομμάτι κάθε ημέρας που ζουν.