Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλά χωρίς φίλτρα για Μητσοτάκη, πολιτικό σύστημα, Σύνταγμα και τη χώρα που –όπως λέει– έχει γίνει μη διακυβερνήσιμη
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν δείχνει καμία διάθεση να χαμηλώσει τους τόνους. Αντιθέτως, στη συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής υπερασπίζεται με σαφήνεια και ένταση τη δημόσια κριτική που ασκεί απέναντι στην κυβέρνηση και στο συνολικό πολιτικό σύστημα, απορρίπτοντας τις αιτιάσεις ότι ο λόγος του υποκρύπτει προσωπικές φιλοδοξίες ή θεσμικές επιδιώξεις. Όπως τονίζει, όσοι ενοχλούνται «δεν ενοχλούνται από την ανύπαρκτη πιθανότητα να αναλάβω θεσμικό ρόλο που δεν επιδιώκω, αλλά από την προφανή βεβαιότητα ότι ασκώ ως πολίτης το δικαίωμά μου στον πολιτικό λόγο».
Η φράση αυτή λειτουργεί ως εισαγωγικό πλαίσιο μιας συνολικής τοποθέτησης που δεν περιορίζεται σε επιμέρους πολιτικές, αλλά αμφισβητεί ευθέως την ποιότητα της διακυβέρνησης και τη θεσμική αντοχή της χώρας.
Η «φαρμακερή» αιχμή για την Προεδρία της Δημοκρατίας
Ο Βενιζέλος δεν αποφεύγει το πιο προσωπικό ερώτημα που συνοδεύει τη δημόσια κριτική του: αν αυτή συνδέεται με την –όπως λέγεται– αθέτηση υπόσχεσης του Κυριάκος Μητσοτάκης να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η απάντησή του είναι χαρακτηριστικά δηκτική. «Διαπιστώνουν μήπως ότι ήμουν φιλικός προς την κυβέρνηση πριν την προεδρική εκλογή και έγινα επικριτικός μετά;», αναρωτιέται, για να προσθέσει με νόημα ότι όσοι μιλούν για «πολιτικό ψυχολογισμό» θα έπρεπε να ρωτήσουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό αν η σχετική ιστορία είναι αληθινή.
Με τον τρόπο αυτό, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να αποδομήσει το αφήγημα των προσωπικών κινήτρων και να μεταφέρει τη συζήτηση στο πεδίο της πολιτικής ουσίας.
Μια χώρα «μη διακυβερνήσιμη»
Η πιο βαριά διάγνωση αφορά τη διακυβερνησιμότητα της χώρας. Ο Βενιζέλος προβλέπει ότι μετά τις επόμενες εκλογές δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά ένα σχήμα συνεργασίας. Το πρόβλημα, όμως, όπως επιμένει, δεν είναι αριθμητικό ή νομικό. Είναι βαθύτερο και πολιτικό. «Η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη όχι γιατί δεν έχει νόμιμη κυβέρνηση, αλλά γιατί το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία των πολιτών, οι παραγωγικές δυνάμεις και οι διανοούμενοι αδυνατούν να οργανώσουν έναν εθνικό διάλογο», σημειώνει, περιγράφοντας μια κοινωνία που δεν κατάφερε ποτέ να ανασυστήσει το κοινωνικό της συμβόλαιο μετά την κρίση.
Η παρατήρηση αυτή συνιστά ευθεία αμφισβήτηση της αφήγησης περί «επιστροφής στην κανονικότητα» και μετατοπίζει τη συζήτηση από τη διαχείριση στην πολιτική στρατηγική.
Σύνταγμα χωρίς πολιτικό έδαφος
Στο ίδιο πνεύμα, ο Βενιζέλος εμφανίζεται εξαιρετικά επιφυλακτικός για τη δυνατότητα της επόμενης Βουλής να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος. Μια Βουλή που, όπως λέει, κινδυνεύει να διαλυθεί αν δεν υπάρξουν οι αναγκαίες κυβερνητικές συνεργασίες, στερείται των προϋποθέσεων ιστορικής και θεσμικής σοβαρότητας για μια τόσο κρίσιμη διαδικασία.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνει στο άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών, τάσσεται υπέρ της αναθεώρησής του, αλλά με τρόπο «πειστικό για την κοινωνία». Υπενθυμίζει ότι το άρθρο έχει καταστρατηγηθεί τόσο από την κυβέρνηση Αλέξης Τσίπρας εις βάρος πολιτικών αντιπάλων όσο και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη υπέρ των μελών της, αφήνοντας σαφές υπονοούμενο για δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Φτώχεια, διαφθορά και το φάσμα της άπω Δεξιάς
Ο Βενιζέλος συνδέει ευθέως τη θεσμική κρίση με την κοινωνική πραγματικότητα. Επικαλείται στοιχεία της Eurostat για την υποκειμενική φτώχεια, που –όπως λέει– αγγίζει το 67% στην Ελλάδα, και μιλά για μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η αίσθηση ανισότητας και διαφθοράς. Σε αυτό το περιβάλλον, θέτει ένα σενάριο που χαρακτηρίζει «εφιαλτικό»: μια μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία που θα επιτρέπει στον Μητσοτάκη να παραμείνει πρωθυπουργός με εταίρους από την «άπω Δεξιά», όπως ο Κυριάκος Βελόπουλος και η Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Ακόμη κι αν παραδέχεται ότι αριθμητικά το σενάριο είναι δύσκολο, επιμένει να το εξετάζει πολιτικά, θέτοντας κρίσιμα ερωτήματα για τους θεσμούς, τα δικαιώματα, την εξωτερική πολιτική σε συνθήκες Τραμπ και τις μεταρρυθμίσεις που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Μια παρέμβαση που βαθαίνει τη ρωγμή
Η συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν είναι μια απλή κριτική τοποθέτηση. Είναι μια συνολική αμφισβήτηση του τρόπου με τον οποίο ασκείται η εξουσία, του βάθους της δημοκρατικής λειτουργίας και της κατεύθυνσης του πολιτικού συστήματος. Με λόγο αιχμηρό αλλά θεσμικά φορτισμένο, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρεμβαίνει όχι ως επίδοξος επιστρέφων, αλλά ως πολιτικός παράγοντας που θεωρεί ότι η σιωπή θα ήταν συνενοχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου