Το τέλος του χειρότερου της Ελλάδας σε μια Ευρώπη που χάνεται

 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ/EUROKINISSI

 Γρηγόρης Ρουμπάνης
 


Δεν είναι πλέον το πολιτικό πρόβλημα της χώρας ότι δεν θέλει να φύγει ο Μητσοτάκης. Είναι που αγωνιά αναζητώντας τρόπους διαχείρισης της ήττας του∙ να μην καταστεί ποινικά κολάσιμος και αξιολύπητος. Ο,τι υπόσχεται, ό,τι καμώνεται πως φροντίζει προς διασφάλιση των κοινωνικών ισορροπιών, του εθνικού οφέλους και της ψυχικής ανάτασης των Ελλήνων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά έκφραση του άγχους του.

Υπέρ εαυτού φρόντισε τα πάντα κατά την εξαετή εφόρμηση στην ελληνική γη. Δική του δικαιοσύνη, δικές του καταδιωκτικές αρχές, δικοί του οικονομικοί παράγοντες που απολάμβαναν τα αγαθά της ιδιαίτερης σχέσης μαζί του, δική του αντίληψη περί κοινωνικών αναγκών, δικά του όλα. Το μόνο που παρέβλεψε είναι ο εξωτερικός κίνδυνος. Εκ Δυσμών και όχι εξ Ανατολών (εκεί είχε πάντα πρόβλημα). Ετσι έφτασε στο σημείο να τρέμει τους εκ της Εσπερίας δικαστές, οι οποίοι, παρά την αβελτηρία που επιδεικνύουν στη διερεύνηση άλλων υποθέσεων εξαιρετικού ενδιαφέροντος (όπως οι χοντρές δουλειές της Ούρσουλα), φαίνονται έτοιμοι να ξεσπάσουν πάνω του για τα γιδοπρόβατα ενός «χασάπη», ενός μερακλή του «φραπέ» και μιας θαυμάστριας της «Φεράρι». Οι οποίοι βεβαίως, μαζί με άλλους ομοίους τους, τσάκισαν τα κοινοτικά κονδύλια και την ελληνική κτηνοτροφία.

Μα και μόνο η απειλή να μείνει, κι ας μη φτάσουν ποτέ για τον ίδιο ευρωπαϊκά εντάλματα στην Αθήνα, το κακό έχει γίνει, αφού για κάποιους, οι οποίοι είναι ή ήταν πολύ κοντά του, θα εκδοθούν (θα αποτελεί σκάνδαλο πανευρωπαϊκό πλέον το αντίθετο). Γράφαμε σχετικά πρόσφατα -για την ακρίβεια τον περασμένο Οκτώβριο- ότι «το ερώτημα δεν είναι πώς θα φύγει, αλλά αν θα ξεφύγει». Θα δείξει λοιπόν. Μα σε κάθε περίπτωση είναι στιγματισμένος.

Με αυτά δεδομένα το ενδιαφέρον εστιάζεται στην επόμενη μέρα. Γι’ αυτήν ετοιμάζονται ο Κ. Καραμανλής, ο Αντ. Σαμαράς και ο Ευάγγ. Βενιζέλος, γι’ αυτήν ο Αλ. Τσίπρας και ο Ν. Ανδρουλάκης στον αγώνα δρόμου για ένα μετάλλιο, γι’ αυτήν και η Μαρία Καρυστιανού που επιδιώκει σφήνα στις πρώτες θέσεις παρά το ντεσαβαντάζ (;) της πολιτικής (μη) συνοχής που συνοδεύει το εγχείρημά της. Προς το παρόν κανένας δεν έχει καταθέσει τα σχέδιά του∙ μόνο γενικές προσδοκίες. Σε κάθε περίπτωση θα φανούν πολλά κατά την προεκλογική περίοδο, για την οποία υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να λάβει διαστάσεις τέτοιες που δεν έχει δει η Ελλάδα από το 1974 και μετά. Διότι το τέλος Μητσοτάκη είναι το τέλος μιας ολόκληρης εποχής∙ αυτής που στήθηκε στη μεταπολίτευση και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Ηταν ο καταλληλότερος για να την κλείσει. Με το φινάλε που της αξίζει.

Μπρος λοιπόν οι εκλογές. Στις οποίες αναμένεται η αποχή να υποχωρήσει, καθώς η κοινωνία δείχνει το ενδιαφέρον να εκφραστεί: είτε τιμωρητικά είτε επιβραβεύοντας όσους δεν σίγησαν απέναντι στις θλιβερές «πρωτιές» της θητείας Μητσοτάκη. Αλλά το κυρίως ζητούμενο, πέρα από τη νέμεση, ξεπροβάλλει η αναθεώρηση του Συντάγματος με αναβάθμιση των θεσμών στις αξίες ενός υγιούς δημοκρατικού πολιτεύματος.

Συνεπακόλουθο ζητούμενο αναδεικνύεται και η θέση της Ελλάδας στον υπό αναμόρφωση χάρτη της Ευρώπης, αφού η κλίκα των Βρυξελλών καταρρέει υπό το βάρος των δικών της επιλογών. Με την αποφασιστική βοήθεια των ΗΠΑ και του Ντ. Τραμπ. Οι οποίες σημαίνοντας το τέλος της παγκοσμιοποίησης αναγκάζουν τους συμπαίκτες τους να αναβαθμίσουν την κρατική τους υπόσταση. Εδώ ποιος θα την κάνει;