Η κυρία Μαρία Καρυστιανού -αξιοσέβαστη και αποτελεσματική στον αγώνα της για την τραγωδία των Τεμπών- χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που θολώνει τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον δημόσιο βίο.
Γράφει οΓιώργος Λακόπουλος
Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού τους τελευταίους αιώνες, είναι ο Κοινοβουλευτισμός – που για να λειτουργήσει χρειάζεται κόμματα. Οτιδήποτε άλλο συνιστά εκτροπή από την κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Το newsletter του iEidiseis καθημερινά στο inbox σου. Κάνε εγγραφή εδώ.
Σ’ αυτό το πολίτευμα, η πολιτική ασκείται δια του λόγου. Και στον πολιτικό λόγο οι λέξεις έχουν ιδιαίτερο φορτίο που ορίζει τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ανάμεσα σε όσους διεκδικούν την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Η κυρία Μαρία Καρυστιανού -αξιοσέβαστη και αποτελεσματική στον αγώνα της για την τραγωδία των Τεμπών- παρουσιάζοντας -σποραδικά και με γενικότητες- την ιδέα ίδρυσης πολιτικού φορέα, χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που θολώνει τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον δημόσιο βίο.
Ανάμεσα σε όσα λέει και όσα της αποδίδονται, κάποιες διατυπώσεις της αμφισβητούν κεκτημένες δημοκρατικές αντιλήψεις. Π.χ ακούγεται κάπως παράξενα ότι δεν της αρέσει η λέξη «κόμμα», γιατί «έχει φθαρεί και μας θυμίζει όλα τα κακώς κείμενα που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση».
Τα κόμματα δεν είναι ίδια και πάντως δεν βαρύνονται μόνο για τα «κακώς κείμενα». Αυτά τα έλεγαν κάποιοι άλλοι πριν από μερικές δεκαετίες για να δικαιολογήσουν τη θεωρία του «γύψου».
Σε κόμματα οφείλεται η εξέλιξη της χώρας, οι μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις και οι πολιτικές αλλαγές, η εδραίωση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Χωρίς κόμματα μιλάμε για άλλα μοντέλα διακυβέρνησης.
Μαρία Καρυστιανού: Η ακροδεξιά οσμή και το τσουβάλισμα πολιτικών
Ο ισχυρισμός για «σωτηρία της χώρας από τους επίορκους που συνειδητά την καταστρέφουν», έχει ακροδεξιά οσμή. Και δεδομένου ότι η ίδια έχει έλθει, αβασάνιστα, σε επαφή ακόμη και με στοιχεία της εγχώριας ακροδεξιάς, προκαλούνται ερωτήματα.
Άλλο η αποτυχία μιας πολιτικής και μιας κυβέρνησης, που αντικειμενικά βλάπτει και άλλο η «συνειδητή καταστροφή της χώρας». Αν γνωρίζει κάποιους να τους κατονομάσει.
Η ρητορική της απορρίπτει συλλήβδην την πολιτική και το πολιτικό σύστημα. Όπως το κάνει ο Κώστας Πλεύρης ως… φασίστας – και δεν θα ήθελε να του μοιάσει.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να της διαφεύγει ότι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις – δεν κατέλαβαν αυθαίρετα τους ρόλους τους. Είναι εκλεγμένοι. Νομίμως και δημοκρατικά, από το αρμόδιο σώμα.
Η «υπερκομματική κίνηση πολιτών» στην οποία αναφέρεται, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει θέση στην αφετηρία διεκδίκησης της ψήφου μαζί με τα λοιπά… κόμματα και να αναμετρηθεί μαζί τους. Αλλιώς δεν γίνεται.
Ο τρόπος που τσουβαλιάζει τους πολιτικούς και τα κόμματα, είτε παραπέμπει σε ολοκληρωτικές θεωρίες, είτε ξεπατικώνει λαϊκίστικά μοντέλα. Και αυτό μόνο νέο και υπερβατικό δεν είναι.
Ότι «η κοινωνία ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο, έχοντας χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο σημερινό πολιτικό σκηνικό», έχει βάση. Αλλά δεν μπορεί να οδηγεί στην… κατάργηση της πολιτικής. Στην Ιστορία μόνο ακραίες ομάδες το έχουν επιδιώξει.
Αν «στόχος της είναι να αφήσει πίσω το παλιό σύστημα» με ένα «διαφορετικό εγχείρημα», πρέπει να εξηγήσει τι ακριβώς θα πάρει τη θέση του. Οι «ομάδες επεξεργασίας προτάσεων» που έχει υπόψη της, δεν μπορούν να διεκδικήσουν το μονοπώλιο «ανιδιοτέλειας, καθαρότητας και ειλικρίνειας». Και αυτό προς την ακροδεξιά καπηλεία γέρνει.
Ερωτήματα για την «επιτροπή σοφών»
Όσοι μετέχουν στην «επιτροπή σοφών» που ισχυρίζεται ότι έχει ήδη συγκροτήσει, θα αξιολογηθούν μόλις τους εμφανίσει. «Σοφοί», κατά δήλωσή τους, δεν υπάρχουν.
Αν είναι «άνθρωποι εξειδικευμένοι, οι οποίοι έχουν να προτείνουν δυνατές και εφικτές λύσεις και οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα» επίσης θα κριθεί.
Πάντως κάποιοι από όσους φέρεται να έχει συναναστραφεί ως τώρα, ούτε πολύ «σοφοί» δείχνουν, ούτε «έξω από το σύστημα» έχουν πορευθεί.
Όταν υποστηρίζει ότι «η κοινωνία χρειάζεται ένα αδιάφθορο νέο πολιτικό σύστημα, στο οποίο η συμμετοχή της κοινωνίας θα είναι διαρκής»;
Πώς ακριβώς κάποιοι, που μόνο η ίδια γνωρίζει «δουλεύουν εθελοντικά» και για την επιλογή τους -από την ίδια- το κύριο κριτήριο είναι «η καθαρότητα της πορείας της ζωής τους, η αγάπη για τον συνάνθρωπο και τη χώρα και φυσικά η επιστημοσύνη τους». Μπορεί. Αλλά καμία φορά η αυτοδιαφήμιση της καθαρότητας κάτι κρύβει.
Τι σημαίνει ότι «οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά της στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν σχέση με την πολιτική». Ακούγεται απλοϊκό και πάντως ασύμβατο με τις ανάγκες της άσκησης πολιτικής και κυρίως διακυβέρνησης σε ευρωπαϊκή χώρα.
Η παλιά θεωρία «κάνε με 24ώρες πρωθυπουργό και θα δεις» δεν περπατάει. Όποιος οδηγήσει σ’ αυτή τη λογική κάποιους πολίτες θα προφέρει κακή υπηρεσία στη χώρα.
Επειδή η κυρία Καρυστιανού δίνει στο εγχείρημά της κυβερνώσα προοπτική, κάποιος να της εξηγήσει ότι η εφαρμοσμένη πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε σε κάποιους που δηλώνουν ότι δεν είναι πολιτικοί και τους ξινίζουν τα κόμματα ως θεσμοί και όποιος έχει πολιτευτεί ως τώρα είναι για πέταμα – και η ίδια θα προσκομίσει άσπιλους και αμόλυντους.
Μια λεπτομέρεια. Ο μόνος που κέρδισε εκλογές και στο υπουργικό Συμβούλιο που σχημάτισε, μόνο ο ίδιος είχε εμπειρία υπουργού, ήταν Ανδρέας Παπανδρέου. Αν θεωρεί ότι μπορεί να τον κοπιάρει, μπλέξαμε..
Υ.Γ: Με όλο τον σεβασμό: η υπογραφή «μητέρα της Μάρθης» είναι ιερός ως αυτοπροσδιορισμός. Αλλά δεν συνιστά πολιτική πλατφόρμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου