ΝΔ: «Μια παράταξη που διέγραψε εν μια νυκτί το παρελθόν της και την ιστορία της»

 

 

Tα εφτά χρόνια σιωπής της Νέας Δημοκρατίας!

Θα συνεχίσω να ενοχλώ, να πολεμώ, να διεκδικώ, να παλεύω μαζί με όλους όσοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά

Εφτά χρόνια σιωπής είναι πάρα πολλά… Οσο συμπαγής κι αν είναι ένας κομματικός οργανισμός, όταν μολυνθεί και δεν αναζητεί τρόπους ίασης, κάθαρσης και θεραπείας, τότε μοιραία έρχεται η φυσιολογική φθορά. Η Νέα Δημοκρατία είναι από χρόνια βαριά άρρωστη. Και αρνείται πεισματικά να θεραπευτεί. Με τη στάση της απομακρύνει τον κόσμο της και απομακρύνεται από την κοινωνία. Ολοι γνωρίζουν τι φταίει, όλοι δείχνουν με το δάχτυλο τους υπαιτίους, αλλά όχι δημόσια ούτε φωναχτά. Η εσωστρέφεια και ο φόβος, η δειλία και ο στόχος της διατήρησης της καρέκλας κρατούν τα στόματα κλειστά και τον ασθενή… πιο ασθενή.

Εχω την ευκαιρία να μιλώ, σχεδόν σε καθημερινή βάση, με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που παρά τις όποιες διαφωνίες μας δεν έπαψα να εκτιμώ και να σέβομαι. Μου αναγνωρίζουν ότι όσα λέω για την παγκοσμιοποίηση, για τον αθέμιτο ανταγωνισμό, το ιδιωτικό μονοπώλιο, τα καρτέλ και τους «νταβατζήδες» της οικονομίας, όσα καταλογίζω στην Uber και στις πρακτικές που ακολουθεί είναι απόλυτα σωστά. Κακώς, όμως, λέω -όσα λέω- για τη Νέα Δημοκρατία. Μα, τα ίδια ακριβώς έλεγα και το 2011 για τον Ραγκούση και μου έσφιγγαν το χέρι και μου έδιναν συγχαρητήρια για τους αγώνες που κάνει ο κλάδος μου.

Δεν άλλαξα εγώ τακτική. Ούτε συμπεριφορά. Ούτε ιδανικά. Ούτε αξίες. Σαράντα χρόνια στη Νέα Δημοκρατία έμαθα να είμαι δίπλα στην κοινωνία και να πιάνω τον παλμό της, τους φόβους της, τις αγωνίες της, τις επιδιώξεις της. Αυτή τη Νέα Δημοκρατία γνώρισα, αυτήν αγάπησα, αυτήν υπηρέτησα και από αυτή δεν έφυγα ποτέ. Εφυγα από μια παράταξη που εντελώς ξαφνικά εξελίχθηκε σε μηχανισμό υποστήριξης επιχειρηματικών συμφερόντων. Από μια παράταξη που διέγραψε εν μια νυκτί το παρελθόν της και την ιστορία της. Από ένα κόμμα που παραχάραξε την ιδεολογική του ταυτότητα, που κράτησε το όνομα για ψηφοθηρικούς λόγους και σαν τσουβάλια προσπάθησε να μας πετάξει όλους στην καρότσα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

Ε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάποιοι σαν κι εμένα δεν τσουβαλιάστηκαν, δεν πείστηκαν, δεν γαντζώθηκαν στην καρέκλα. Κάποιοι έμειναν πιστοί στον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, διαχώρισαν τη θέση τους και παρέμειναν δίπλα και μέσα στην κοινωνία. Κι έτσι μπορούν να κρίνουν, να μιλούν ελεύθερα και να λένε αλήθειες που οι συνεπιβάτες της νέας ηγεσίας δεν μπορούν ή δεν τους επιτρέπεται να πουν.

Πώς μπορώ να συμφωνήσω με έναν πολιτικό που θεωρεί την ανισότητα φυσιολογική; Πώς μπορώ να συμφωνήσω με μια ηγεσία που απαξιώνει τον άνθρωπο και την εργασία του; Πώς μπορώ να επικροτήσω πολιτικές που ανάγουν τον αθέμιτο ανταγωνισμό σε βασικό συστατικό της επιχειρηματικότητας; Αν όλα αυτά για τα οποία διαφωνώ δημόσια -και όχι από μέσα μου- είναι τα ιδανικά ενός καινούργιου κόσμου, τότε ναι, είμαι λάτρης και οπαδός του παλιού. Κι εκεί θα μείνω. Αφήνω τον κόσμο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού σ’ εκείνους που τον οικοδόμησαν: στους εφοπλιστές, στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στους μεγαλοεκδότες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους. Εγώ θα παραμείνω στην άλλη πλευρά. Με την κοινωνία, με τους εργαζομένους, με τους συνταξιούχους, με τους εργάτες, με τους ταξιτζήδες, με τον λαό. Με όλους αυτούς που έμειναν πιστοί σε όσα δεσμευόταν η Νέα Δημοκρατία μέσα από την ιδρυτική διακήρυξή της, δηλαδή ίσες ευκαιρίες στο επιχειρείν και δικαίωση της εργασίας μέσα από αυτό.

Και θα συνεχίσω να ενοχλώ, να πολεμώ, να διεκδικώ, να παλεύω μαζί με όλους όσοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Σε αυτή την πλευρά έμεινε σταθερός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Ενας πολιτικός ευρείας αποδοχής, ένας διαφημιστής της χώρας μας με πατριωτικό λόγο και ξεχωριστές αξίες. Τέτοιες, που μόνο ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός μπορεί να εμφυσήσει.

Υ.Γ.: Το αποτέλεσμα των εκλογών της Γερμανίας ήταν ένα σοκ για όλη την Ευρώπη. Η άνοδος της Ακροδεξιάς και η εκπροσώπησή της πρώτη φορά από το 1945 στην Ομοσπονδιακή Βουλή θορύβησε όχι μόνο τον πολιτικό κόσμο αλλά και τους πολίτες όλων των χωρών της γηραιάς ηπείρου. Η σύνδεση του οικονομικού ολοκληρωτισμού με τις ακραίες ιδεολογικές απόψεις είναι αναπόφευκτη. Η ανθρώπινη φύση είναι απρόβλεπτη και όταν πιεστεί από τον παραλογισμό αντιδρά. Και εκδικείται. Η δημοκρατία προϋποθέτει αλήθειες και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Αλλιώς μεταμορφώνεται, γίνεται τέρας και «τρώει» πρώτα απ’ όλους όσους ευθύνονται για τη μεταμόρφωσή της…

Θύμιος Λυμπερόπουλος Advertisements