Αγκαλιά για… ξεχασμένα παιδιά

Ο Π. έχει 11 αδέλφια, από τρεις διαφορετικές μαμάδες και με τον πατέρα να μπαινοβγαίνει στη φυλακή για διακίνηση ηρωίνης. Ο Γ. δεν έχει γονείς γιατί έχουν δολοφονηθεί, ο ένας στη φυλακή και ο άλλος στον δρόμο, κοντά στο σπίτι του.


Είναι μόνο δύο από τα δεκάδες Τσιγγανόπουλα του Δενδροποτάμου Θεσσαλονίκης που μεγαλώνουν σε συνθήκες ακραίου περιθωρίου και παραβατικότητας, χωρίς σχολείο και παιχνίδι, καταδικασμένα στη φτώχεια και την εγκατάλειψη, με μοναδική διέξοδο να βγουν κι αυτά στην παρανομία, ακολουθώντας τη «δουλειά» του μπαμπά, του θείου ή του μεγάλου ξαδέλφου.

Θέλοντας να σπάσει αυτή την καταστροφική αλυσίδα, ένας ιερέας έστησε πριν από 6 χρόνια στον Δενδροπόταμο τον «Φάρο του Κόσμου», που προσφέρει στα παιδιά αυτά μια ζεστή αγκαλιά, ένα πιάτο φαγητό, μόρφωση, δημιουργική απασχόληση και κυρίως ελπίδα.

Στόχος μας είναι να απασχολούμε τα παιδιά όσες περισσότερες ώρες γίνεται με δημιουργικές δραστηριότητες, λέει ο αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας
Ο αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας (κατά κόσμον Θεόδωρος Λουκατάρης) είχε όνειρο ζωής την ιεραποστολή στην Αφρική και το 2005 ζήτησε μια δίμηνη άδεια από τον τότε μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, Διονύσιο, για να μεταβεί στη «μαύρη ήπειρο» και να προετοιμάσει το έδαφος για τη μόνιμη εγκατάστασή του. Την τελευταία στιγμή τον κράτησε ο τότε πρωτοσύγκελος της μητρόπολης και σημερινός μητροπολίτης, Βαρνάβας, με την προτροπή να μείνει γιατί «έχουμε κι εδώ Αφρική».

«Μέχρι τότε δεν ήξερα τι συνέβαινε στη γειτονιά μου», λέει στο «Εθνος» ο ιερέας, περιγράφοντας αυτό που ένιωσε στην επιτόπια έρευνά του. «Ο,τι δεν θέλουμε να βλέπουμε στη Θεσσαλονίκη, το κρύβουμε στον Δενδροπόταμο: Τους Ρομά, τα ναρκωτικά, το εμπόριο όπλων, γυναικών, λαθρομεταναστών. Εξι χιλιάδες παιδιά από τη Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές παίρνουν από εδώ ηρωίνη καθημερινά», σημειώνει.
Με τη συνδρομή της Μητρόπολης και εθελοντών δέσμευσε το ανεκμετάλλευτο υπόγειο του Ναού του Αγίου Νεκταρίου και έστησε τις πρώτες δομές του Κέντρου Προστασίας Ανήλικων ΡΟΜ «Φάρος του Κόσμου».

Με έρευνα πόρτα πόρτα, αρχικά, προσέγγισαν τα πρώτα παιδιά που είχαν ανάγκη υποστήριξης. Πρώτο μέλημα ήταν να πειστούν να πάνε στο σχολείο, κάτι που δεν είναι εύκολο. «Σχολείο; Εγώ είμαι Τσιγγάνος», ήταν η απάντηση που έπαιρνε. Σταδιακά, οργανώθηκε πρόγραμμα σίτισης και διάφορων δραστηριοτήτων.
«Στόχος μας είναι από την αρχή να απασχολούμε τα παιδιά όσο περισσότερες ώρες γίνεται με δημιουργικές δραστηριότητες, ώστε να τα απομακρύνουμε από το περιβάλλον της παραβατικότητας όπου ζουν», τονίζει ο αρχιμανδρίτης.
tsantiri.gr