Μεταξύ ανυπομονησίας, οργής και ανησυχίας για την Ελλάδα κινούνται τα ευρωπαϊκά κεντροαριστερά κόμμα όταν προσεγγίζουν το ελληνικό πρόβλημα, που -βλέποντας το σύνολο των τελευταίων εξελίξεων- αναρωτιούνται για τις επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλεται στην Αθήνα.Μέσα σε όλον αυτό τον κρίσιμο διάλογο όμως, η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά έχει απέναντί της και την δύσκολη πρόκληση που προκαλεί το γεγονός πως η λιτότητα στον ευρωπαϊκό Νότο φέρει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη «σφραγίδα» των οίκαδε Σοσιαλδημοκρατών.
Μία από τις βασικές διαστάσεις του «κεντροαριστερού διχασμού», όπως σχολιάζει για παράδειγμα το Reuters, είναι ο άξονας βορρά-νότου: Οι Σοσιαλδημοκράτες των βόρειων χωρών της Ευρωζώνης συμμερίζονται περισσότερο την αγανάκτηση των ψηφοφόρων τους για «κατασπατάληση των χρημάτων τους για τους υπερχρεωμένους» παρά την ανησυχία για τη μείωση του βιοτικού επιπέδου στους διασωθέντες.
Η περίπτωση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, του αντιπολιτευόμενου SPD, είναι χαρακτηριστική για αυτήν την «ομάδα»: Το κόμμα προκρίνει ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής για τις χώρες που βιώνουν την κρίση, αλλά καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να μην αμφισβητήσει ανοικτά τη σκληρή γραμμή της Μέρκελ απέναντι στην Ελλάδα -η οποία, βάσει των δημοσκοπήσεων, συμβάλλει αρκετά στην υψηλή δημοτικότητα της καγκελαρίου.
Ανάλογο παράδειγμα είναι και οι Φινλανδοί Σοσιαλδημοκράτες και η Αριστερή Συμμαχία -εταίροι στον εξακομματικό κυβερνητικό συνασπισμό- που είχαν στηρίξει τη θέση του Ελσίνκι για εγγυήσεις και αυστηρούς όρους στην Ελλάδα ως προϋπόθεση για την εκταμίευση κεφαλαίων.
Ο διάλογος όμως γίνεται: «Και εάν όλοι γίνουμε Έλληνες;» αναρωτιέται τη Δευτέρα η γαλλική Liberation, που παραδοσιακά εκφράζει θέσεις της γαλλικής κεντροαριστεράς, θέτοντας το ερώτημα εάν «αυτό που επιβάλλεται σε αυτήν την πιεσμένη και ταπεινωμένη χώρα είναι προάγγελος όσων θα έρθουν στην Ιταλία, την Ισπανία και, γιατί όχι, και τη Γαλλία».
Η συμπάθεια όμως είναι ως επί το πλείστον σπάνια -και ένας από τους βασικότερους λόγους θεωρείται η «συνενοχή» της κεντροαριστεράς στα πακέτα λιτότητας: Εκτός από την κυβέρνηση Παπανδρέου στην Ελλάδα, η Πορτογαλία είχε ξεκινήσει να σφίγγει το ζωνάρι επί Σόκρατες στην -άκαρπη- προσπάθειά της να αποφύγει τη διάσωση, ο Ισπανός Θαπατέρο είχε εισάγει πολιτικές λιτότητας σε μία χώρα με ήδη υψηλότατο ποσοστό ανεργίας ενώ στην Ιταλία ο τεχνοκράτης Μόντι στηρίζεται και από την κεντροαριστερά της χώρας.
Οι φωνές υποστήριξης, τέλος, από τα συνδικάτα στην υπόλοιπη Ευρωζώνη είναι μεν συχνότερες, αλλά η πολιτικής τους ισχύς θεωρείται αμφισβητήσιμη. Ο επικεφαλής της πορτογαλικής CGTP Αρμένιο Κάρλος, του μεγαλύτερου συνδικάτου της χώρας, είναι εξυμνήσει την περασμένη εβδομάδα την «ηρωική αντίσταση των Ελλήνων» στα μέτρα λιτότητας, σημειώνοντας πως «εάν τα αποτελέσματα στην Ελλάδα αποδειχθούν καταστροφικά, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν διαφορετικά στην Πορτογαλία».
Ανάλογη είναι η θέση και της ETUC, της πανευρωπαϊκής συνομοσπονδίας συνδικαλιστικών ενώσεων. Η γενική γραμματέας της Μπερναντέτ Σεγκόλ αναφέρει χαρακτηριστικά στο Reuters πως η πολιτική της τρόικας ενισχύει τους φόβους για «έκρηξη» στην Ελλάδα και διάχυση στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, υποστηρίζοντας πως «η λιτότητα δεν οδηγεί σε λύση για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου