επιτρέψουμε στους εχθρούς της δημοκρατίας να σπείρουν τον πανικό στις κοινωνίες και, βεβαίως, πάνοπλοι στρατιώτες στους δρόμους για να δημιουργηθεί αίσθημα ασφάλειας.
Από κοντά και οι πυώδεις θεωρίες για τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το Ισλάμ (σε όλες τις εκφάνσεις του), όπως και η κλασική ανάλυση της Αριστεράς για τον εγκληματικό ρόλο του δυτικού ιμπεριαλισμού. Σε λίγες μέρες η ζωή θα επιστρέψει στον κανονικό ρυθμό της έως ότου κάποιοι άλλοι τυφλωμένοι από το μίσος αυτοκτονήσουν παρασύροντας στον θάνατο άμαχους πολίτες. Κάπως έτσι θα πηγαίνει το πράγμα για αρκετά χρόνια.
Παρά το γεγονός ότι ο ISIS μοιάζει σήμερα η πιο μεγάλη απειλή για τη Δύση (αυτό ισχυρίζεται ο Ομπάμα, αυτό λένε και οι Ευρωπαίοι ηγέτες), η αλήθεια είναι ότι εύκολα μπορεί να εξουδετερωθεί.
Από τη στιγμή που έκανε την επιλογή να αποκτήσει έδαφος, να οργανώσει κράτος και να στήσει μηχανισμούς και δίκτυα στις περιοχές που ελέγχει, έχει γίνει ευάλωτος στόχος.
Είναι άλλο πράγμα να κρύβεσαι στις σπηλιές των βουνών του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, στα σοκάκια της Καμπούλ και στα υπόγεια των σπιτιών της Βαγδάτης, ανάμεσα σε φίλους και συμπαθούντες, να χτυπάς στα τυφλά και να εξαφανίζεσαι και είναι τελείως διαφορετικό να θέλεις να υπάρξεις ως κρατική οντότητα, ορατή στους πολλούς αντιπάλους σου οι οποίοι διαθέτουν την ισχύ να σε συντρίψουν.
Αν αυτοί αποφασίσουν να βγουν από τη βολική θέση του «καθιστού πολέμου» (βομβαρδίζω από απόσταση και με ασφάλεια για τους δικούς μου στρατιώτες) και περάσουν στην κατά μέτωπον επίθεση (χρησιμοποίηση χερσαίων δυνάμεων), η έκβαση της σύγκρουσης είναι βέβαιη.
Ακόμη όμως και στην περίπτωση που εξουδετερωθεί ο ISIS, θα βρεθούν άλλοι να συνεχίσουν το έργο του. Και το πιο αποτελεσματικό μέσο που έχουν για να πλήξουν έναν ισχυρότερο αντίπαλο είναι η τρομοκρατία. Την περίοδο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην Ασία και την Αφρική έλεγαν πολλοί ότι «η τρομοκρατία είναι το πυρηνικό όπλο των καταπιεσμένων».
Η διαφορά είναι ότι τη θέση των κοσμικών ιδεολογιών (κομμουνισμός, παναραβισμός, εθνικισμός) έχει πάρει η θρησκεία ή, για να ακριβολογούμε, η στενή ερμηνεία των «ιερών κειμένων». Οπως ήδη γνωρίζουμε, οι κοσμικές ιδεολογίες μπορεί να καταρρεύσουν.
Οι θρησκείες όμως αντέχουν γιατί η αξιοπιστία τους δεν κρίνεται στον κόσμο τούτο. Και βεβαίως οι θρησκείες είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι ικανές για το καλύτερο (αλληλεγγύη, φιλανθρωπία, παρηγοριά) και για το χειρότερο (φανατισμός, μίσος για τον διαφορετικό και τον ετερόδοξο).
Τη δεύτερη πλευρά τους, την πιο αποκρουστική, βλέπουμε σήμερα. Πρόκειται για την πλευρά που «δεν δεσμεύεται από τις κατεστημένες θρησκευτικές ιεραρχίες και τις συμβατικές θρησκευτικές ηγεσίες, οι οποίες έχουν απονευρωθεί από τους συνεχείς συμβιβασμούς με την κοσμική εξουσία.
Που δεν αποδέχεται τις κατά καιρούς παραδοσιακές ερμηνείες και τους από καθέδρας σχολιασμούς του ιερού νόμου και των ιερών κειμένων, αλλά αντιμετωπίζει τις σύγχρονες προκλήσεις πηγαίνοντας πίσω στην πηγή του εξ αποκαλύψεως λόγου» (Σωτήρης Ρούσσος, «Το Βήμα», 23-9-2012).
Για τον λόγο αυτό οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι οφείλουν να εγκαταλείψουν την αμήχανη στάση τους απέναντι στους φονταμενταλιστές. Δεν αρκούν η φραστική καταδίκη της βίας και οι υψηλόφωνες εκκλήσεις να μη μετατραπούν οι θρησκείες σε δρεπανηφόρα άρματα.
Απαιτούνται συστηματικές παρεμβάσεις στους χώρους όπου με δόλωμα τη σωτηρία της ψυχής παρουσιάζεται μια φονική ουτοπία σαν Παράδεισος και γίνονται η ψυχολογική προετοιμασία, το πολιτικό μανιπουλάρισμα και η στρατολόγηση των μαχητών.
Πρέπει, μ’ άλλα λόγια, να απονομιμοποιηθούν οι ερμηνείες που εμφανίζουν το Ισλάμ ως επιθετική θρησκεία, προορισμός της οποίας είναι η εξόντωση των «απίστων». Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή υπόθεση, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την κατάσταση που βιώνουν πολλοί νεαροί μουσουλμάνοι στα γκέτο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
Και εδώ είναι οι ευθύνες των δυτικών κυβερνήσεων. Επιμένοντας σε πολιτικές που διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες το μόνο που καταφέρνουν είναι να σπρώχνουν απελπισμένους ανθρώπους στην αγκαλιά των φανατικών.
Ενας από τους εγκυρότερους παγκοσμίως μελετητές του πολιτικού Ισλάμ, ο Ολιβιέ Ρουά, επισημαίνει: «Αυτοί οι νεαροί δεν φοβούνται να πεθάνουν. Πολλοί απ’ αυτούς ενθουσιάζονται με την ιδέα της αυτοκτονίας.
»Το να πεθάνεις στα τριάντα σου φαίνεται, σίγουρα, μια καλύτερη προοπτική από το να πάρεις σύνταξη απ’ τα Μακντόναλντς. Οταν νιώθεις ότι δεν έχεις κανένα μέλλον, ότι δεν αντέχεις άλλο τους γονείς σου και τους δασκάλους σου, μπαίνεις στο Ιντερνετ και ξαφνικά ανοίγει μπροστά σου ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος συγκινήσεις, ήλιο και αίμα -και τα πρωταρχικά σου ένστικτα ενεργοποιούνται αμέσως» («Η Αυγή», 29-11-2015).
Τάσος Παππάς - Εφημερίδα των Συντακτών
Αναρτήθηκε από nonews-NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου