(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ)
Όταν η ελπίδα, κρατάει μόνο έξι μήνες.
Για όσους το ξέχασαν, σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο, πέραν από το δημοψήφισμα που εξελίχθηκε σε παρωδία, είχαμε και την παραίτηση Σαμαρά.
Είχαμε την αναζωπύρωση της ελπίδας τους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας, πως επιτέλους έφτασε η ώρα αυτή η παράταξη.... να γυρίσει σελίδα και να επιστρέψει στις ιδρυτικές της ιδέες, αρχές και αξίες.
Πως ήρθε ο καιρός να γιατρέψει την αρρώστια του αίσχους και της ντροπής που της φόρτωσε η προηγούμενη ηγεσία.
Με τις αμαρτωλές της συνεργασίες, τις διαπλεκόμενες συμπορεύσεις της, τις παροχές ασύλου στην ανομία, τις προκλητικές συμπεριφορές και την υποτέλεια.
Ήταν η στιγμή που είδαμε μετά από πολύ καιρό, ανθρώπους που έφυγαν δυσαρεστημένοι από το πρόσωπο το οποίο παρουσίαζε το κόμμα, να προαναγγέλουν την επιστροφή τους.
Δυστυχώς όμως, όταν δεν κυνηγάς τα όνειρα σου, αυτά, παραμένουν όνειρα.
Γιατί υπό την ανοχή μας, πέρασε το κόλπο του Παπαμιμήκου, υπό την ανοχή μας έγιναν συνεργασίες και υπόγειες διαβουλεύσεις μεταξύ των υποψηφίων, υπό την ανοχή μας παραμένουν αδιευκρίνιστοι 50.000 ψήφοι, υπό την ανοχή μας αποφάσισαν για το μέλλον του κόμματος, άνθρωποι που ούτε είχαν, αλλά και ούτε πρόκειται να έχουν σχέση με αυτό.
Και τελικά, υπό την ανοχή μας, ούτε η Νέα Δημοκρατία άλλαξε πρόσωπο, αλλά ούτε και κατάφερε να γιατρευτεί.
Η ελπίδα, κράτησε μόνο έξι μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου