Ταλαιπωρία άνευ αντικρύσματος. Όσοι κατόρθωσαν να φθάσουν στις εργασίες τους χθες, μέσα στην ζέστη, θα βλαστήμησαν την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Αυτές οι αλλεπάλληλες απεργίες στα συγκοινωνιακά μέσα, τι νόημα έχουν; Σαφώς και είναι η απεργία, δικαίωμα των εργαζομένων, αλλά ποια απεργία το τελευταίο χρονικό διάστημα, είχε κάποιο αποτέλεσμα; Αφού δεν έχουν τι να δώσουν; Αφού δεσμεύονται με συμφωνίες που υπέγραψαν, πως να σπάσουν ...
την συμφωνία; Προς τι όλη αυτή η ανακατωσούρα, το κράτος να χάνει χρήματα, την στιγμή κατά την οποία κοιτάει καλώς ή κακώς να μαζέψει; Εάν με τους απεργιακούς αγώνες πετύχαιναν κάτι οι απεργοί, πλην της ταλαιπωρίας των υπολοίπων, τότε εντάξει. Αλλά δεν πετυχαίνουν τίποτα και οι υπόλοιποι πολίτες ταλαιπωρούνται.
Επίσης ακραίο παράδειγμα, είναι η απεργία στα λιμάνια. Έρχονται οι Κινέζοι -που είναι πολύ φειδωλοί στις δηλώσεις τους, εάν δεν το εννοούν, αλλά πάντως ψεύτες δεν είναι -και σου δηλώνουν ότι εάν σταματήσουν οι απεργίες στα λιμάνια, θα επενδύσουν άλλα πεντακόσια εκατομμύρια. Οι απεργοί εκεί, εν μέσω θέρους, να ταλαιπωρούν τους πάντες χωρίς αντίκρυσμα.
Ίσως ακραία η θέση μας. Αλλά απόλυτα ειλικρινής. Δεν βγαίνει τίποτα με τις απεργίες. Κι ούτε με την δήθεν αριστερή στάση της κυβέρνησης, που ανέχεται τις απεργιακές κινητοποιήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου