Toυ Γ. Λακόπουλου (Ανοιχτό Παράθυρο)
Για να διαβαστεί από σωστή οπτική γωνία η πολυσυζητούμενη απόφαση του Γιούρογκρουπ πρέπει να ξεκινήσουμε από τον Αλεξη Τσίπρα με μια φράση του Τσόρτσιλ, κατά τη διάρκεια του πολέμου: «Δεν είμαι λιοντάρι αλλά σε μένα έπεσε να βρυχηθώ».
Ακριβώς σ’ αυτή τη θέση βρίσκεται ο Πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε. Η επικράτησή του δεν ήταν αποτέλεσμα της ακτινοβολίας του κόμματός του ούτε της επεξεργασμένης πολιτικής του. Προέκυψε γιατί διαμορφώθηκε μια συγκυρία που αποτελούσαν συγκεκριμένοι παράγοντες:
-ο αντιμνημονιακός τυχοδιωκτισμός του Σαμαρά που νομιμοποίησε την ολίγη μνημονιακή άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,
– η φρεσκαδούρα της σκηνικής παρουσίας του Τσίπρα,
-η απόλυτη αποκοπή του ΠΑΣΟΚ από την κοινωνική βάση του λόγω Γ. Παπανδρέου και Βενιζέλου εν συνεχεία,
– η «καθεστωτική» διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και η αδυναμία του πληθυσμού να συνειδητοποιήσει τους λόγους τους κρίσης και τη δική του συμμετοχή στην πορεία προς τη χρεοκοπία.
Ο Τσίπρας με νοοτροπία παίκτη που επιστρατεύει με κυνισμό όλα τα διατιθέμενα εργαλεία – όπως κάνουν συνήθως οι αντιπολιτεύσεις στην Ελλάδα -που φτάνουν και ως τις αθέμιτες πρακτικές αν θυμηθούμε την πρακτική του πατρός Μητσοτάκη κατά του Α. Παπανδρέου- κατάλαβε τον αέρα που φυσούν όλοι στα πανιά του και επικράτησε.
Η εκλογική νίκη του το 2015 είχε δυο όψεις:
Η πρώτη ήταν το ιστορικό επίτευγμα ανάληψης της διακυβέρνησης από την Αριστερά σε μια κοινοτική χώρα, που γεννούσε ελπίδες διαφορετικής διαχείρισης σε όλα τα επίπεδα και πρωτίστως δημιουργούσε την προϋπόθεση εξυγίανσης και χειραφέτησης του πολιτικού συστήματος που έχει υποδουλωθεί στην οικονομική εξουσία -που καταπονεί όποιον αντιστέκεται στην κρατικοδίαιτη κυριαρχία της.
Η δεύτερη ήταν αυτή που περιγράφει ο Γιάννης Βούλγαρης στα ΝΕΑ για τα χαρακτηριστικά του νέου κόμματος εξουσίας- πέρα από την ισχύ της δημοσίας παρουσίας του αρχηγού της.
Σε κάθε περίπτωση το πρώτο ήταν προϋπόθεση για τα υπόλοιπα.Ουσιαστικά ο Τσίπρας ως φορέας της λαϊκής εντολής σε συγκεκριμένες συνθήκες είχε να διαχειριστεί τρία πράγματα: την ολοκλήρωση του δετού μνημονίου άρα και τις σχέσεις της χωράς με την κοινοτική Ευρώπη, την εκπαίδευση του κόμματός του στη διακυβλερνηση με πρώτο στόχο την ανάσχεση της πορείας χρεοκοπίας και την υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη και την παιδαγωγική της κοινωνίας σε νέες δημοκρατικές και δημιουργικές αξίας.
Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα απέτυχε σε όλα. Ο ίδιος εκτίμησε λάθος τους συσχετισμούς, την πραγματικότητα , τα ευρωπαϊκά δεδομένα – ενδεχομένως και από έλλειψη γνώσης που τον ώθησε στην υιοθέτηση άκριτα θεοπάλαβων επιδιώξεων που έφταναν ως το όριο εκβιασμού των εταίρων.
Επιπροσθέτως έδωσε ρόλους και αξιώματα στα πιο ακατάλληλα πρόσωπα, αρχίζοντας από τον επαίσχυντο συνεταιρισμό με τον Καμμένο που του εξασφάλισε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά τον έβλαψε εντός και εκτός της χώρας και τον κρατάει καθεστώς οιονεί εκβιασμού.
Πόσο οδυνηρά έκλεισε εκείνος ο κύκλος είναι γνωστό. Με ευελιξία ο Τσίπρας έκανε τη στροφή που θα έπρεπε να κάνει από την πρώτη μέρα που μπήκε στο μέγαρο Μαξίμου και με εντιμότητα τη έθεσε την κρίση των πολιτών κερδίζοντας εκ νέου τις εκλογές.
Ουσιαστικά με τη νίκη του αποδέχθηκε δια της εφαρμογής του Μνημονίου, να συνεχίσει την πορεία προσαρμογής στην οποία μπήκε η χώρα μετά την ακατανόητη επιλογή Παπανδρέου το 2010 να την οδηγήσει σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, χωρίς να εξαντλήσει άλλες επιλογές.
Ανέλαβε δηλαδή από τη μια να μεταρρυθμίσει βασικούς τομείς της χώρας, να ιδιωτικοποιήσει κρατικές δραστηριότητες , να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάπτυξης εντός της Ευρωζώνης, αλλά και να «διορθώσει» την τεχνητή ευημερία των περασμένων δεκαετιών, μειώνοντας περαιτέρω το κατά κεφαλήν εισόδημα, τις προνοιακές παροχές, τα εισοδήματα από μισθούς και συντάξεις.
Όπως και οι προηγούμενοί για να διατηρήσει τα δημοσιονομικά δεδομένα της χωράς κατέφυγε στη φορολογία, μέχρι υποτίθεται να προκύπτουν πόροι από την ανάπτυξη. Δηλαδή ο Τσίπρας έκανε ότι και οι προηγούμενοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί, απλώς το κάνει καλύτερα. Δηλαδή αποδοτικότερα και το αναγνωρίζουν όλοι.
Σ’ αυτά τα πλαίσια οφείλει για επιδιώξει την ευνοϊκότερη δυνατή αντιμετώπιση της χωράς στο επίπεδο των δανειστών για να εξοικονομήσει πόρους και να δημιουργήσει προϋποθέσεις χρηματοδότησής της από τις αγορές μετά το Ιούλιο του 2018 που θα λήξει -έτσι κι αλλιώς- η χρηματοδότηση από τη ευρωζώνη.
Παρά τα λάθη, τις αντινομίες και τη σπουδή να διαχειριστεί επικοινωνιακά κάποια αποτελέσματα προτού προκύψουν και να εκτεθεί, και παρότι δεν είχε την παραμικρή συνδρομή από την αξιωματική αντιπολίτευση στο πλαίσιο εθνικών επιδιώξεων, δεν πήγε άσχημα. Άρχισαν να εμφανίζονται αποτελέσματα που αναγνωρίζονται, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι η χώρα θα πρέπει να διανύσει μεγάλη απόσταση ακόμη, να «φτωχύνει» περισσότερο ο πληθυσμός της και να αλλάξει δραστικά εσωτερικές διαδικασίες αλλά και νοοτροπίας- κάτι που βρίσκει αντίθετους πολλούς κυρίως στο κόμμα του Τσίπρα.
Η ουσία όμως είναι ότι αυτή τη φορά κάτι γίνεται. Στον τελευταίο κύκλο συζητήσεων που αφορούν τον πυρήνα των ελληνοκοινοτικών σχέσεων -δηλαδή τις διευθετήσεις για το χρέος- ο Τσίπρας είχε να αντιμετωπίσει κάτι που δεν έλεγαν αλλά λάμβαναν υπόψη του οι ευρωπαϊκοί και ιδίως οι Γερμανοί δια του Σόιμπλε; Τον «ηθικό κίνδυνο». Ήτοι το ενδεχόμενο να χαλαρώσει η Ελλάδα τις προσπάθειες μεταρρύθμισης, αν την αντιμετωπίσουν με γενναιοδωρία.
Ο Τσίπρας έχει καλή εικόνα πλέον στην Ευρώπη, καλές σχέσεις με πολλές κυβερνήσεις και καλή χημεία με τους ομολόγους στους στα συμβούλια ακόμη και όταν διαφωνούν. Αυτά που πήρε στο Λουξεμβούργο είναι αυτά που μπορούσε να πάρει και πάντως είναι ικανοποιητικά με την έννοια ότι κινούν τα πράγματα στην κατεύθυνση που επιδιώκει η χώρα και πρακτικά θα αρχίσει να δει αποτελέσματα.
Πολλοί κρίνουν ότι οι αλλαγές που έχουν γίνει δεν εμπεδώθηκαν ακόμη. Ατυχώς για τη χώρα, σ’ αυτό προέκυψε η συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη -που βλέπει μόνο την επικράτηση του- απειλεί να επαναδιαπραγματευτεί συμφωνίες που έχουν ήδη γίνει ή στόχους που είναι ήδη συμφωνημένοι.
Έχοντας το πλευρό του τη διεθνή κοινότητα, αλλά όχι και την ελληνική αντιπολίτευση ο Πρωθυπουργός διαχειρίσθηκε το πακέτο της δεύτερης αξιολόγησης με διευθετήσεις για το χρέος με ένα μείγμα τόλμης και ερασιτεχνισμού, αλλά με καθαρή επιδίωξη να κινηθούν τα πράγματα μπροστά.
Αυτό το κατάφερε, στο μέτρο που θα το κατάφερνε οποιοδήποτε άλλος στη θέση του σε ένα περιβάλλον που ονομάζεται διαπραγμάτευση, αλλά στην πραγματικότητα είναι η επιβολή των όρων όσων έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι.
Ας μην κρυβόμαστε. Σ’ αυτό το τραπέζι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει το βάρος του πρωθυπουργού της Ελλάδας, όποιος και αν είναι. Ο Τσίπρας έχει καλή εικόνα πλέον στην Ευρώπη, καλές σχέσεις με πολλές κυβερνήσεις και καλή χημεία με τους ομολόγους στους στα συμβούλια ακόμη και όταν διαφωνούν.
Αυτά που πήρε στο Λουξεμβούργο είναι αυτά που μπορούσε να πάρει και πάντως είναι ικανοποιητικά με την έννοια ότι κινούν τα πράγματα στην κατεύθυνση που επιδιώκει η χώρα και πρακτικά θα αρχίσει να δει αποτελέσματα.
Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη. Έχουμε καλές εξελίξεις στο εξωτερικό, αλλά έχουμε μια κακή εξέλιξη στο εσωτερικό καθώς οι πολιτικές δυνάμεις- ωθούνται από εξωπολιτικούς παράγοντες που έχουν άλλες επιδιώξεις σε κάποιες περιπτώσεις. Αντί να εστιάσουν τον επόμενο στόχο, προσπαθούν να μειώσουν την αξία και αυτού που επιτεύχθηκε.
Είναι απίστευτο ότι κάποιοι σοβαροί αναλυτές αλλά και κόμματα και πολιτικά πρόσωπα αντί να φωτίζουν την πορεία προς την απόφαση του Λουξεμβούργου και να την αξιολογήσουν με βάση τις συνέπειες στη χώρα προβάλουν το «επιχείρημα της γραβάτας».
Ένα καλαμπούρι του Τσίπρα γίνεται υλικό για αναλύσεις, άσκηση αντιπολίτευσης και …κριτική στην κυβέρνηση, όταν δεν γίνεται αφορμή για χυδαιότητα από τους κύκλους της ίδιας της κυβέρνησης. Είναι βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης στην επικείμενη συζήτηση στη Βουλή, που ζήτησε ο ίδιος αντιπολίτευση με τη γραβάτα θα κάνει.
Η ουσία παρακάμπτεται από την ανεπάρκεια των κυβερνητικών να το αναδείξουν και κυρίως να το εκμεταλλευτούν στην πράξη. Από το πνεύμα της τυφλής αντιπολίτευσης και από τις εξυπνακίστικες θεωρίες που λανσάρουν πολιτικοί σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο που ανακάλυψε .. τέταρτο Μνημόνιο -και παπαγαλίζει ο Μητσοτάκης και κάποιοι παπαγάλοι του στα ΜΜΕ.
Μόλις προχθές ο Σόιμπλε έλεγε στη Γερμανική Βουλή ότι η κυβέρνηση δεν χρειάσθηκε ούτε καν τα μισά από τα 86 δισ. που προβλέπει το ισχύον μνημόνιο. Όσα παρακολουθούμε και αυτή τη φορά απλώς διαιωνίζουν τον φαύλο κύκλο της εγχώριας πολιτικής που ευθύνεται για τι κακοδαιμονίες της χώρας. Advertisements
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου