Την ώρα που η χώρα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στον βούρκο των μνημονίων, κανένα υποκριτικό συνέδριο απατηλών στόχων, ονείρων και οραμάτων, δεν είναι σε θέση να δώσει αντικειμενικές λύσεις, που θα υπερκεράσουν τα αδιέξοδα.
Η αισιοδοξία σε μία τέτοια περίπτωση, αναπόφευκτα ταυτίζεται με την ανοησία.
Γιατί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και έπειτα από επτά μνημονιακά έτη, το να μιλάμε για σωστή διαχείριση των μνημονίων, καθίσταται εξαιρετικά ύποπτο και δικαίως θα εκληφθεί από τον κάθε νοήμονα, ως αποπροσανατολισμός.
Λύσεις σε τέτοια ζητήματα δεν δίνουν οι διαχειριστές, αλλά οι ηγέτες.
Και αν θα έπρεπε κάτι να διορθωθεί, είναι άμεση μετάβαση της εξουσίας από τα χέρια του διαχειριστή, σε αυτά του ηγέτη
Όμως παράλληλα η χώρα μας βρίσκεται και σε ένα ιδιαίτερα κομβικό σημείο.
Διότι πέραν των δεδομένων προβλημάτων, σύντομα αναμένεται ν΄ανοίξει και μία σειρά Εθνικών Θεμάτων.
Και θα ήταν εγκληματικό για τη χώρα μας, να τα αντιμετωπίσουν και να τα διαπραγματευθούν διαχειριστές αμφιβόλου ικανοτήτων και μάλιστα από τη θέση του φτωχού συγγενή.
Μπροστά σ΄αυτή την πρόκληση, δεν θα έπρεπε να υπάρχει δεύτερη σκέψη, απ΄αυτή της μεγάλης επιστροφής του ενός και μοναδικού που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις συγκεκριμένες ανάγκες.
Αυτού που με αίσθημα ευθύνης, θα έδινε τη σκληρή μάχη και θα έβγαινε νικητής.
Και ίσως έφτασε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Ο δρόμος, είναι μπροστά μας.
Και η απόφαση να τον διαβούμε ανήκει σε μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου