Δεν είναι καταλυτικό το πρόβλημα της οικονομικής αδυναμίας. Είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, ορθού προγραμματισμού, αλλά και ορθής πρόβλεψης.
Το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες δεν προστατεύουν τα εθνικά συμφέροντα, ούτε προασπίζονται τη αξιοπρέπεια και την τιμή των Ελλήνων, είναι γεγονός αναμφισβήτητο.
Και αν η σημερινή ηγεσία επιχειρεί να καλυφθεί πίσω από την δυσχερή οικονομική κατάσταση, ποια δικαιολογία έχουν οι ηγεσίες των προηγουμένων δεκαετιών; Όπου είχαμε υπεροπλία -ακόμη και στα Ίμια-, αλλά πάλι δεχθήκαμε ταπεινωτικές ήττες, όπως η προχθεσινή;
Βεβαίως, αν υπάρχει ίχνος πολιτικής εντιμότητας, θα πρέπει όσοι επικαλούνται την οικονομική αδυναμία, ή την υπεροχή του εχθρού σε οπλισμό και αριθμό ενόπλων, να θυμούνται, ότι σε χειρότερη κατάσταση ήμασταν και το 1935, αλλά το 1940 βρεθήκαμε πάνοπλοι και αντιμετωπίσαμε δύο πανίσχυρες αυτοκρατορίες, μαζί με την Αλβανία και Βουλγαρία.
Ούτε το 1912-13 ήμασταν σε καλή κατάσταση, όμως διπλασιάσαμε την ελλαδική επικράτεια. Να μη πούμε τι συνέβη και το 1821, όπου ο Κολοκοτρώνης μονολογούσε με πίκρα «ούτε καβαλαρία δεν είχαμε».
Δεν είναι, επομένως, καταλυτικό το πρόβλημα της οικονομικής αδυναμίας. Είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, ορθού προγραμματισμού, αλλά και ορθής πρόβλεψης πολλών άλλων παραγόντων. Θα θυμούνται όλοι την κομπορρημοσύνη του υπουργού Εθνικής Άμυνας, που υποστήριζε ότι η παρουσία του νατοϊκού στόλου στα ελληνικά νερά, αποτελεί και ασπίδα προστασίας στην επιθετικότητα του ανέντιμου γείτονα, του οποίου ξεσκονίζουμε τα παπούτσια συνεχώς.
Τόσο ξέρει από πολιτική -γενικό φαινόμενο των κυβερνητικών- τόσα λέει. Την απάντηση μας την έδωσαν εχθές οι ΗΠΑ, όπου κάλεσαν Ελλάδα και Τουρκία να αποφύγουν τις εντάσεις. Αυτή είναι η προστασία, παρά την μεγάλη παραγγελία, για τα δικά μας τωρινά δεδομένα, αεροπλάνων και άλλου υλικού από τις ΗΠΑ. Τι έπρεπε να αγοράσουμε άραγε, αεροπλανοφόρο;
Έγραψε προ ημερών ο Σταύρος Λυγερός: Μπορεί ο πρόεδρος Τραμπ να έχει σηκώσει τη σημαία "πρώτα η Αμερική", αλλά αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι ότι οι ΗΠΑ τρώνε εδώ και καιρό πολιτικά χαστούκια από τον Ερντογάν. Δεν υπάρχει προηγούμενο, όχι μόνον ηγέτης χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ, αλλά και τρίτης χώρας να απευθύνεται στην Ουάσιγκτον με τέτοια επιθετική ρητορική.
Και δεν είναι βεβαίως μόνον ρητορική. Ενώ κατακάηκε η μισή Πελοπόννησος και η μισή Αθήνα, για εκείνον το έρμο αγωγό South Stream, ο Τούρκος σουλτάνος έχει εδώ και καιρό περάσει και στα έργα. Το άνοιγμα προς τη Ρωσία έχει μετατραπεί σχεδόν σε γεωπολιτικό εναγκαλισμό. Η Τουρκία έκλεισε συμφωνία για την αγορά των S-400 και τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο ΝΑΤΟ απλώς ψελλίζουν.
Στη δε Συρία, ο Λυγερός παρατηρεί ότι είναι λάθος να προσεγγίζουμε αυτό που συμβαίνει στο Αφρίν αποκλειστικά με όρους σύγκρουσης Τούρκων-Κούρδων. Αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη όψη είναι ότι αποδομείται η αξιοπιστία των ΗΠΑ διεθνώς. Τα μισόλογα της Ουάσιγκτον ισοδυναμούν με "προδοσία" των Κούρδων συμμάχων της, οι οποίοι έχυσαν πολύ αίμα στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών.
Το χειρότερο για τους Αμερικανούς, όμως, είναι πως η στάση τους δεν ερμηνεύεται διεθνώς απλώς και μόνο σαν εκδήλωση κυνισμού. Ερμηνεύεται και σαν γεωπολιτική αδυναμία. Το γεγονός ότι μετά τα όσα έχει πει ο Ερντογάν εναντίον της Ουάσιγκτον και δεν δίστασε να την γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του δημιουργεί πολιτικό προηγούμενο, το οποίο αργά ή γρήγορα θα βρει μιμητές.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι Αμερικανοί είναι ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει προχωρήσει σε άλλες συμμαχίες και δεν δίνει την παραμικρή σημασία στη σχέση με την Αμερική. Δεν νοιώθει σύμμαχος των Αμερικανών, αντίθετα τους δημιουργεί μύρια προβλήματα. Ο Μιχ. Ιγνατίου υποστηρίζει, ότι «το αρρωστημένο του μυαλό έχει καταλήξει σε ένα εξίσου αρρωστημένο συμπέρασμα: ότι πίσω από τα προσωπικά προβλήματα του, αλλά και τα εθνικά της Τουρκίας βρίσκονται οι Αμερικανοί. Ο … Αλλάχ ο ίδιος να κατέβει στη γη, δεν πρόκειται να πειστεί ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει σχέση με το σικέ πραξικόπημα, ούτε ευθύνεται αν είναι βυθισμένος και αυτός και η οικογένειά του στη διαφθορά.
Εμείς όμως, στηρίζουμε την άμυνά μας στην προστασία του ανύπαρκτου Διεθνούς Δικαίου, στους… διαλόγους του Ν. Κοτζιά [σαν τους "Νεκρικούς Διαλόγους" του Λουκιανού, μοιάζουν] και στην επικοινωνιακή άνευ ουσίας πολιτική του πρωθυπουργού. Σωθήκαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου