Τον τελευταίο καιρό ένιωσα 4-5 φορές ότι ήμουν παρών στην πράξη τέλους του κινηματογράφου στην Ελλάδα. Πριν κάνα πεντάμηνο σε...μεγάλο κινηματογράφο των Αμπελοκήπων πήγαμε με τη σύζυγό μου να δούμε την τελευταία προβολή της ημέρας. Αφού βγάλαμε εισιτήριο ανοίξαμε την πόρτα της εισόδου και αποσβολωθήκαμε.
Περίπου δέκα λεπτά πριν από την έναρξη, η αχανής αίθουσα ήταν άδεια! Πήγα στο ταμείο. «Σας παρακαλώ, αν είμαστε οι μοναδικοί θεατές μην κρατήσετε ανοικτό το σινεμά για εμάς, δεν υπάρχει λόγος», είπα. «Μην ανησυχείτε, θα μαζευτούμε», μου απάντησαν. Μαζευτήκαμε ακριβώς επτά...
Άλλη μια φορά, στον Πειραιά τότε, πήγα μόνος να δω κάποια ταινία που είχα χάσει και η οποία παιζόταν στην απογευματινή προβολή. Στην πλατεία ήμουν μόνο εγώ, αλλά με καθησύχασαν λέγοντάς μου ότι βρίσκονταν και άλλοι θεατές στον εξώστη. Στο τέλος, κατά την έξοδο, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πράγματι τρεις –συνολικά δηλαδή σε εκείνη τη νωρίς προβολή κόπηκαν μόλις τέσσερα εισιτήρια.
Από τότε το δυσάρεστο συναίσθημα της σχεδόν απόλυτης μοναξιάς βλέποντας κινηματογραφική ταινία, το ένιωσα δυο ακόμα φορές σε βραδινές προβολές: μια στο Κέντρο της Αθήνας και μια πάλι στους Αμπελόκηπους (σε διαφορετικό σινεμά από τον πρώτο που ανέφερα) όπου μαζί με τη δική μου συντροφιά φτάναμε συνολικά στα έξι άτομα!
Ώσπου στα μέσα της εβδομάδας που τελειώνει ένιωσα σε μια αίθουσα την απόλυτη μοναξιά. Σε κινηματογράφο της ευρύτερης περιοχής του Κέντρου, από τους παλαιότερους και σημαντικότερους για το ποιοτικό σινεμά, ήμουν ο μοναδικός θεατής! Μου είπαν ότι η προβολή (η βραδινή ήταν πάλι) θα γίνει οπωσδήποτε γιατί ο κινηματογράφος δεν μπορεί να κλείσει.
Τελικά δεν ήρθε κανείς άλλος και είχα την ατυχία να δω ολόκληρη ταινία εντελώς μόνος. Με θλίψη. Και με διάθεση να φύγω στη μέση της «ιδιωτικής» προβολής. Δεν το έκανα από σεβασμό στους ανθρώπους που λειτουργούσαν τον κινηματογράφο μόνο για εμένα. Έφυγα μετά από την ολοκλήρωση της ταινίας έχοντας την αίσθηση ότι ήμουν μάρτυρας του τέλους του κινηματογράφου. Με ένα θεατή στην αίθουσα μόνο αυτό το συναίσθημα απελπισίας μπορούσες να νιώσεις.
(Φυσικά, ο κινηματογράφος εξακολουθεί να ζει.. Ίσως περισσότερο τα Παρασκευοσαββατοκύριακα, σαν τις ταβέρνες. Και σίγουρα ζει καλύτερα στα πολυσινεμά -που μοιάζουν με λαϊκή αγορά έργων, διαλέγεις από πολλούς πάγκους πριν αγοράσεις-, αντίθετα με τις παραδοσιακές αίθουσες όπου τα άδεια καθίσματα αποτελούν συχνά συντριπτική πλειοψηφία).
harddog-sport.blogspot.com
Αναρτήθηκε από nonews-NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου