Τι φοβούνται οι μακεδονοφάγοι;..

 
Η συζήτηση στη Βουλή για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών δεν νομίζω ότι τιμά διάφορους βουλευτές της ενιαίας πια αντιπολίτευσης, οι οποίοι, εκτός του ότι...
λησμονούν δηλώσεις που έκαναν για το ίδιο θέμα ακόμη και πριν από λίγους μήνες, αυτοτοποθετούνται σε κάποιο επίπεδο αντίληψης που δεν τους αρμόζει.

Είναι αδιανόητο να διακόπτουν τη συζήτηση αρκετοί αντιπολιτευόμενοι, με πρώτο το κόμμα της Ν.Δ., επικαλούμενοι τη μη κατάθεση του κειμένου του νέου συντάγματος της ακόμη ΠΓΔΜ και οσονούπω Βόρειας Μακεδονίας. Το παλιό σύνταγμα μάλλον έπρεπε να το έχουν, αλλά κι αν το παρέλειψαν, τους το έδωσε η κυβέρνηση μαζί με τις αλλαγές που ψήφισε το κοινοβούλιο των Σκοπίων. Δύσκολο να τις κατανοήσουν, ε;

Τι δεν καταλαβαίνουν οι αστέρες της εξωτερικής πολιτικής; Προφανώς τα πάντα ή τίποτα. Βυθισμένοι σε μια άφατη απελπισία, απλώς προσπαθούν να καθυστερήσουν την ψήφιση της συμφωνίας ελπίζοντας σε κάτι. Αυτό το κάτι δεν τους έκατσε με το φασιστικό (ναι, φασιστικό, ουδείς πεπλανημένος υπάρχει πια) συλλαλητήριο της Κυριακής. Τώρα ελπίζουν να προκύψει από την επανάληψή του, από την κινητοποίηση του... ΚΚΕ (!) ή από κάτι άλλο;

Εκεί που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τραβάνε τα μαλλιά τους είναι οι θέσεις της αντιπολίτευσης για τη μακεδονική γλώσσα. Προφανώς πιστεύουν ότι όλοι εμείς που ζούμε στη βόρεια Ελλάδα, δεν πήγαμε ποτέ στη Φλώρινα, στο Ξινό Νερό, στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Αριδαία, στην Έδεσσα αλλά και σε χωριά που απέχουν λίγα χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Προφανώς και η γλώσσα είναι σλαβική (όπως και το νέο σύνταγμα της γειτονικής χώρας ορίζει), προφανώς και έχει πολλά κοινά με τη βουλγαρική, αλλά έπειτα από την υιοθέτησή της από την κυβέρνηση του Τίτο απέκτησε αρκετά νέα στοιχεία. Οι Έλληνες υπήκοοι (όχι μόνο οι σλαβόφωνοι) αποκαλούσαν τη γλώσσα μακεδόνικα και κατόπιν, όταν η κρατική βία σε βάρος των σλαβομακεδόνων κορυφώθηκε. η γλώσσα τους έγινε «ντόπια».

Κάποιοι δεξιοί και πασόκοι βουλευτές της Μακεδονίας, αλλά και παλιότεροι -που ήταν και περισσότεροι- σε ποια γλώσσα μίλαγαν στα χωριά με σχεδόν αμιγή σλαβόφωνο πληθυσμό; Στην ανύπαρκτη, όπως λένε τώρα;

Δεν θέλω να ονοματίσω βουλευτίνες και βουλευτές από τη βόρεια Ελλάδα που ήταν ή είναι δίγλωσσοι ή κατάγονταν από οικογένειες σλαβόφωνων. Αν έχουν το κουράγιο, αν σέβονται αυτό που για όλους μας είναι ιερό, τη λαλιά δηλαδή και τις παραδόσεις τους, έπρεπε να το δηλώνουν όταν κατακεραυνώνουν τη συμφωνία των Πρεσπών.

Ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Λιάνης το τόλμησε. Υπάρχουν κι άλλοι και γνωρίζουμε καλά πώς μοιράζονταν οι ψήφοι επί πολλά χρόνια από τους γηγενείς και τους πρόσφυγες (που οι «ντόπιοι» αποκαλούσαν συλλήβδην Πόντιους).

Οι άνθρωποι αυτοί για το μεταπολεμικό βαθύ κράτος ήταν αόρατοι, η λαλιά τους απαγορευμένη, τα τραγούδια τους ακούγονταν μόνο με ελληνικούς στίχους. Η κυπατζίδικη νοοτροπία και άγνοια ήταν η επίσημη πολιτική. Τις ίδιες ανοησίες έκαναν και στη δυτική Θράκη και έριξαν και τους Πομάκους στην αγκαλιά της Άγκυρας.

Όμως οι άνθρωποι που είναι σήμερα δίγλωσσοι στη Μακεδονία είναι λίγοι. Το δείχνουν και τα ελάχιστα ποσοστά που συγκέντρωσε το κόμμα που είχαν συγκροτήσει οι καταγγελλόμενοι σαν αυτονομιστές όταν άρχισε το ’92 η νέα φάση όξυνσης του «Μακεδονικού».

Τι φοβούνται λοιπόν οι παράγοντες των μακεδονοφάγων; Μήπως δεν είναι η γλώσσα και η εθνότητα, αλλά και η ενδεχόμενη απαίτηση για θεραπεία της λεηλασίας των περιουσιών των σλαβομακεδόνων που έφυγαν από την Ελλάδα, είτε λόγω της συμμετοχής τους στον Δημοκρατικό Στρατό (το γνωρίζει το ΚΚΕ;), είτε με εφαρμογή του καταργηθέντος άρθρου 19 του κώδικα ιθαγένειας;

Ας ηρεμήσουν. Οι μεν σλαβόφωνοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού έφυγαν πια από τη ζωή χωρίς οι περισσότεροι να μπορέσουν να ξαναδούν τα χωριά τους. Όσοι στερήθηκαν την ελληνική ιθαγένεια έχουν πια κουρνιάσει σε άλλα -μακρινά- χώματα (Καναδά και Αυστραλία κυρίως)...

Κλέαρχος Τσαουσίδης

ΑΥΓΗ