Εμείς, εκεί! Αόρατοι!

 


To ιστορικό επεισόδιο με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας και την σχέση του με την ιστορία μας.


Του Μανώλη Κοττάκη
«ΕΣΤΙΑ»


Είναι όμως και μεγάλη ευκαιρία, απορώ πως η κυβέρνηση δεν το έχει σκεφθεί ακόμη, να δείξουμε προς όλο τον πολιτισμένο κόσμο τον τρόπο που η Ελλάς προσεγγίζει τις θρησκείες και τους πολιτισμούς σε σύγκριση με την γειτονική Τουρκία. Το πως σέβεται τα μνημεία τους.

Ως προς την σχέση μας με την ημετέρα ιστορία, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Όταν βλέπεις να λιθοβολείται ένας άνθρωπος που αφιέρωσε την ζωή του στον Βυζαντινό Πολιτισμό επειδή τόλμησε να σχολιάσει ότι «δάκρυσαν τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας» – στην Ελένη Αρβελέρ αναφέρομαι- τότε ξέρεις καλά ότι στην πατρίδα μας και ιδιαιτέρως στα αστικά κέντρα ( με εξαιρέσεις βεβαίως) το Έθνος δεν έχει σπονδυλική στήλη.

Επικρατούν στον δημόσιο λόγο είτε οι λεγόμενες και λεγόμενοι influencers των κοινωνικών δικτύων που κάνουν πολιτική με παρόλες 24ωρου από το σαλόνι του σπιτιού τους είτε ορισμένοι γραφικοί και γραφικές που δεν χάνουν την ευκαιρία να αναμηρυκάσουν τις προκλητικές ανοησίες τους για να προκαλέσουν την προσοχή. Γενικώς δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο.

Η φερόμενη «ελίτ» των Αθηνών κάνει τα πάντα για να ριζώσει την ήττα μέσα μας. Ενώ το διακύβευμα είναι να ξεριζώσουμε την ήττα από μέσα μας. Εδώ που φθάσαμε, για να αναπνεύσεις και να ξεφύγεις μέσα από την πνιγηρή ατμόσφαιρα μιας «ελίτ» που για όλα (τις μαζικές παραβιάσεις του εναερίου χώρου, την αθρόα είσοδο μεταναστών από τα βόρεια σύνορα μας, τις τουρκικές θεωρίες περί απομονωμένου Καστελόριζου, τις βόλτες του Ορούτς Ρέις στην υφαλοκρηπίδα μας, την άγκυρα που έριξαν τουρκικά αλιευτικά έξω από την Σύρο και την Μύκονο, τις απαιτήσεις περί συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, την Αγία Σοφία τώρα) έχει στο τσεπάκι ως απάντηση ένα καθησυχαστικό «ε, και τι έγινε ;» έχεις μια λύση μόνο: Πρέπει να περάσεις τα διόδια Αφιδνών.

Διότι παραμένοντας εδώ μπορεί να ακούσεις και άλλα «ε , και τι έγινε ;». Και τι έγινε «αν χάσουμε ένα νησάκι» και τι έγινε «αν εξαιρεθεί το Καστελόριζο» και τι έγινε «αν δεχθούμε συνεκμετάλλευση», «έχουν και οι Τούρκοι δικαιώματα». Η παράδοση της ελίτ που έχει σήμα κατατεθέν το ντεκαπάζ είναι ολοκληρωτική.

Για να βρεις Έλληνα με σπονδυλική στήλη που να θεωρεί την Αγία Σοφία «Εκκλησία» και όχι σκέτο «μνημείο» πρέπει να διατρέξεις την ηπειρωτική, την βαθιά Ελλάδα και να καταλήξεις στον Έβρο: Εκεί που ευτυχώς οι κάτοικοι ξέρουν καλά τι υπερασπίζονται και δεν ενοχλούνται ότι κάποιος τους χαλάει την βολή όταν τους καλεί να απαντήσουν στις προκλήσεις. Εκεί η έννοια «Ακρίτας» τιμάται.

Αλλά όπως επισημάναμε στην εισαγωγή γι αυτό το αλλόκοτο και παράδοξο φαινόμενο να κάνουμε αποποίηση κληρονομιάς όταν πρόκειται για την ιστορία μας, ειδικώς όταν πρόκειται για την ακτινοβολία της πέρας των συνόρων μας, πέραν διακοσίων λέξεων δεν μπορούν να ειπωθούν και πολλά. Ούτε να αλλάξουν. Συμβαίνει.

Μπορούμε να κάνουμε όμως κάτι άλλο. Να δείξουμε εμείς στην διεθνή κοινότητα πως φερόμαστε στις θρησκείες, στους λατρευτικούς τους χώρους, στα μνημεία που κατέλειπαν. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά της Δύσης και της Ορθοδοξίας: Η ανοχή.

Η Ελλάς δεν φοβήθηκε ποτέ το πνεύμα του Ισλάμ στο έδαφος της. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έδωσε την δυνατότητα στους μουσουλμάνους της Θράκης να ρυθμίζουν τις αστικές υποθέσεις τους-ακόμη την έχουν – με βάση όσα ορίζει ο ιερός νόμος του Κορανίου, η Σαρία.

Η Ελλάς επιτρέπει σεβόμενη απολύτως τις διεθνείς συνθήκες την καθημερινή λειτουργία σε τριακόσια τεμένη στην Θράκη, ένα αιώνα τώρα- ούτε μισός τζιχαντιστής δεν ξεπήδησε μέσα από αυτά.

Η Ελλάς εισήγαγε θετική διάκριση με βάση το θρήσκευμα και ενθαρρύνει την κατ εξαίρεσην εισαγωγή μουσουλμάνων από την Θράκη στα ΑΕΙ της. Η Ελλάς ίδρυσε τμήμα ισλαμικών σπουδών στο Αριστοτέλειο.

Η Ελλάς διά του Υπουργείου Πολιτισμού συντηρεί δαπάναις της όλα τα τζαμιά της οθωμανικής περιόδου που απέμειναν ως μνημεία ανά την επικράτεια. Δεν υποκρίθηκε ποτέ ότι αυτή η ιστορική περίοδος της δεν υπήρξε ποτέ γι αυτήν και ότι δεν την έζησε. Και όταν προβοκάτορες επιχειρούν να τα κάψουν, όπως το τέμενος Βαγιαζήτ στον Έβρο δεν τσιγκουνεύεται τα χρήματα για να τα αποκαταστήσει στην πρότερα μορφή.

Αυτή είναι η Ελλάς. Και από την καλή και από την ανάποδη. Έθνος που δεν πιστεύει στην ιστορία του αλλά προστατεύει την ιστορία των άλλων!

Και τι κάνει η Τουρκία κατ αντιδιαστολή την ώρα που εμείς σώζουμε και δεν καταστρέφουμε ό,τι αξίζει από το πέρασμα τους από τα μέρη μας; Μα προσπαθεί 563 χρόνια να αλώσει την Πόλη και να ξεριζώσει το ελληνικό πνεύμα από όπου πέρασε. Δεν της έφθασε ότι αντέγραψε την βυζαντινή αρχιτεκτονική της Αγίας Σοφίας και την περικύκλωσε με τζαμιά του αυτού ρυθμού για να μειώσει την ακτινοβολία της! Δεν της έφθασε η προσευχή στους γύρω μιναρέδες! Τώρα θέλει να ιδρύσει μιναρέ με τρούλο και ψηφιδωτά της Παναγίας και του Χριστού εντός του οποίου να δοξάζεται ο Αλλάχ!

Πόσο απελπισμένος και πόσο ηττημένος πρέπει να νιώθει κανείς για να κάνει κάτι τέτοιο; Για να προσεύχεται στην ισλαμική θρησκεία πίσω από κρυμμένες ελληνικές επιγραφές και χριστιανικά ψηφιδωτά; Πόσο κομπλεξικός;

Η αλήθεια λοιπόν για να καταλήγουμε είναι ότι οι Τούρκοι νιώθουν ακόμη την ήττα και πασχίζουν να ξεριζώσουν το ελληνικό πνεύμα από την Πόλη, από την Σμύρνη, από την Τραπεζούντα. Μόνο που το ελληνικό πνεύμα δεν ξεριζώνεται με την αλλαγή της χρήσης ενός κτιρίου. Είναι εκεί. Στην πίστη, στην γλώσσα, ακόμη και στο ηχόχρωμα της τουρκικής.

Στην Σμύρνη τα τουρκικά δεν προφέρονται θυμωμένα αλλά χαρούμενα, τραγουδιστά όπως η γλώσσα μας. Δεν «πά» να έκαψαν τις Εκκλησίες μας τους ναούς μας, τις μνήμες μας. Δεν «πα» να μας έδιωξαν. Εμείς εκεί. Αόρατοι.

Ας κάνουμε την σύγκριση λοιπόν: Εμείς ανεχόμαστε την κληρονομιά των άλλων αλλά δεν αλλοιωνόμαστε από την παρουσία της. Άλλα μας «πειράζουν» και μας «αλλοιώνουν». Αυτοί μια ζωή παλεύουν να απαλλαγούν από την παρουσία μας και στο τέλος καταλήγουν πάλι να προσεύχονται ηττημένοι κατά βάση κάτω από την εικόνα της Παναγίας.

Ποιος υπερέχει; Η Αγία Σοφία είναι εν τέλει ελληνοτουρκικό θέμα. Είναι το βλέμμα ενός εκάστου προς τον κόσμο. Το βλέμμα του δυνατού απέναντι στον φανατικό.