Τους Μητσοτάκηδες, ποτέ δεν τους εμπιστεύθηκαν οι πραγματικοί Νεοδημοκράτες και πάντα τους θεωρούσαμε ξένο σώμα στο κόμμα.(ΠΥΡΗΝΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ)

 




Στις τελευταίες εκλογές, μάλιστα, δεν ψηφίσαμε τον Κούλη, επειδή τον πιστεύαμε ως ηγέτη ή ως ικανό.
Ξέραμε άλλωστε καλύτερα από τους συριζαίους, τί καρναβάλι είναι.
Τον ψηφίσαμε επειδή θεωρούσαμε πως η Νέα Δημοκρατία, δεν θα είναι ΣΥΡΙΖΑ, στα Εθνικά θέματα, ειδικά μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, πως θα σταματήσει την ελεύθερη ροή των λαθρομεταναστών, πως θα βάλει ένα τέλος στη δράση του αριστερού φασισμού (αναρχικοί, Πανεπιστήμια, Εξάρχεια) και πως θα ενισχύσει τον ελεύθερο επαγγελματία και την πραγματική οικονομία που είναι η αγορά.
Και τέλος πάντων, αν δεν τα έκανε όλα αυτά, με απόλυτη επιτυχία, θα το προσπαθούσε και θα τα έφερνε σε ένα διαφορετικό επίπεδο.
Πιστεύαμε πως το λιγότερο, στα θέματα αυτά, τα πράγματα θα ήταν έστω και λίγο καλύτερα, απ΄ότι ήταν επί ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, θα μου πει κάποιος, αφού τον γνώριζες, γιατί τον ψήφισες και πώς πίστευες ότι ένα καρναβάλι, θα τα ΄κανε καλύτερα όλα αυτά;
Τον ψηφίσαμε διότι πιστεύαμε πως οι σταθερές της Νέας Δημοκρατίας, θα παραμείνουν σταθερές.
Δεν θα γίνουν μεταβλητές και διαπραγματεύσιμες.
Και θα παραμείνουν σταθερές, επειδή θα προστατευτούν από τους υπόλοιπους Νεοδημοκράτες.
Είτε αυτοί είναι οι βουλευτές και οι πολιτευτές είτε από τον λαό του κόμματος.
Δυστυχώς όμως, όλοι μας αποδειχθήκαμε, κατώτεροι των περιστάσεων.
Και η ευθύνη της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του καταστροφικού της έργου, βαραίνει όλους μας.
Δεν ευθύνεται μόνο ο Μητσοτάκης, γι΄αυτό που έγινε.
Σίγουρα, φέρει το μεγαλύτερο βάρος, αφού αυτός είναι επικεφαλής.
Αλλά όπως χρεώσαμε την Εθνική καταστροφή και την προδοσία των Μνημονίων, σε όλο το ΠΑΣΟΚ και όχι αποκλειστικά και μόνο στον Παπανδρέου, όπως χρεώσαμε το έγκλημα του τρίτου και αχρείαστου Μνημονίου και τις Πρέσπες σε όλον τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι αποκλειστικά και μόνο στον Τσίπρα, το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και ΄μεις τώρα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί.
Και φυσικά, να αποφασίσουμε να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις, τουλάχιστον να περισώσουμε, ότι μπορούμε.
Ο Νεοδημοκράτης, δεν είναι, ούτε πασόκος, ούτε συριζαίος.
Ή τουλάχιστον, δεν ήταν.
Διέφερε και ήταν προς τιμή μας αυτό.
Αν τελικά, μεταλλαχθήκαμε και γίναμε ίδιοι και χειρότεροι, τότε θα πρέπει να ντρεπόμαστε, αντί να κρυβόμαστε, πίσω από φθηνές δικαιολογίες.






22