Ήμουν βάρδια όταν έπεσα πάνω στη φωτογραφία του Aylan, το πτώμα του οποίου ξεβράστηκε στις τουρκικές ακτές. Λίγες ώρες μετά, η φωτογραφία του ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα Μέσα του κόσμου. Ακόμη και όσοι λίγες ώρες πριν διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ποστάροντας χολή εναντίον της... Τασίας για το πως «κατάντησε» τα νησιά μας, έκαναν μια εξαίρεση και πάτησαν «λυπάμαι».
6 χρόνια μετά, το βράδυ των Χριστουγέννων, ένα βρέφος πνίγεται ανοικτά της Πάρου.
Η φωτογραφία δεν αναρτάται ποτέ, η είδηση περνάει στα ψιλά, αναφέρεται σε ναυάγιο με μετανάστες και κάπου στην 15η με 16η σειρά μιλάει για τόσους νεκρούς συν ένα βρέφος.
Τι μεσολάβησε και γίναμε τόσο απαθείς; Τι έχει πάει στραβά με την ανθρωπότητα;
Προβληματίστηκα πολύ για το αν έπρεπε ή όχι χριστουγεννιάτικα να γράψω κάτι για αυτό.
Επαιξα πολλές φορές με την ιδέα να γράψω κάτω από κάθε ανάρτηση για Καλά Χριστούγεννα, «Φάτε! Το Θείο Βρέφος πνίγηκε». Αλλά τι νόημα θα είχε;
Αυτό που πίστεψα πριν 6 χρόνια, ότι δηλαδή η εικόνα ενός πνιγμένου παιδιού θα ευαισθητοποιούσε περισσότερο, ήταν η δική μου αφέλεια μαζί με την Πίστη στην ανθρωπιά, στη συμπόνοια, στην ενσυναίσθηση (που είναι και της μόδας).
Αυτό που συνέβη είναι ότι συνηθίσαμε τη φρίκη, έγινε κανονικότητα, δεν είναι καν άξιο αναφοράς ένα πνιγμένο μωρό, δε θα χαλάσει τη γιορτή μας. Εξάλλου, όπως θα πει ο υπέρμαχος της ατομικής ευθύνης χρήστης «ειν’ ευθύνη της μάνας του που το βαλε στη βάρκα. Ήξερε τον κίνδυνο».
Και αφού αποφάσισα να μη γράψω τίποτα Χριστουγεννιάτικο είδα τη φωτογραφία του βρέφους. Και διάβασα αυτό που θα σου πει κάθε διασώστης: Οτι τα πνιγμένα μωρά είναι ότι πιο βαρύ έχεις σηκώσει γιατί μοιάζουν απλώς σα να κοιμούνται.
Λυπάμαι, λυπάμαι βαθύτατα που συνέβη, λυπάμαι ακόμη περισσότερο που μοιάζει σα να μη νοιάζει πια κανέναν.
Λυπάμαι που κάθομαι και γράφω στο κλείσιμο του χρόνου για αυτό που νόμιζα αφελώς ως αυτονόητο. Την ανθρωπιά...
Σοφία Βεργοπουλου
2020mag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου