Βουλγαρία: Πανηγύρι απογόνων Ελλήνων προσφύγων από την Ανατολική Ρωμυλία

 

 

Ελληνικό πανηγύρι έλαβε χώρα την Κυριακή, 28η Μαΐου, στην τοποθεσία «Το εκκλησάκι» στους Μοναστηριακούς Λόφους κοντά στο χωριό Γκολιάμ μαναστίρ, της περιοχής του Γιάμπολ, γράφει βουλγαρικό δημοσίευμα.

Το γεγονός διοργανώνεται για 14ο έτος από το δημαρχείο και απόγονους προσφύγων από την Ελλάδα που έχουν ρίζες από τα χωριά Γκενεράλ Ιντζόβο και Γκολιάμ Μαναστίρ.

Στο Παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου θα τελεστεί δοξολογία για την υγεία. Έχει ετοιμαστεί και πλούσιο φολκλορικό πρόγραμμα. Στο πανηγύρι αναμένονται επισκέπτες από την Ελλάδα και επίσημη αντιπροσωπεία από την αδελφή πόλη Δομοκό.

Το 2016 το παρεκκλήσι στη δυσπρόσιτη τοποθεσία των Μοναστηριακών Λόφων αποκαταστάθηκε με δωρεές και αγιάστηκε από Βουλγάρους και Έλληνες ιερείς.

Ιστορία

 Το Γκενεράλ (Στρατηγός)  Ιντζόβο

Μετά το τέλος του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1877-1878 , σύμφωνα με τη Συνθήκη του Βερολίνου , το χωριό παρέμεινε στο έδαφος της Ανατολικής Ρωμυλίας, όπως σημειώνει η bg.wikipedia.

Από το 1885 – μετά την Ενοποίηση με τη Βουλγαρία, ενταγμένο στη Βουλγαρία με το όνομα Ak Bunar (που μεταφράζεται από τα τουρκικά ως Άσπρο Πηγάδι ). Μετονομάστηκε σε  Στρατηγό -Inzovo το 1934 , Inzovo  το 1951  και Στρατηγό Inzovo  το 1975. Το χωριό πήρε το όνομά του από τον Ρώσο στρατηγό Ivan Inzov λόγω των μεγάλων υπηρεσιών του προς τους Βούλγαρους αποίκους στη Βεσσαραβία .

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα το χωριό ήταν κυρίως ελληνικό.

Το 1924-1925, η πλειοψηφία του ντόπιου ελληνικού πληθυσμού μετανάστευσε στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη βουλγαροελληνική συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών, στο Αιγίνιο, περιοχή Πιερίας, Μακεδονία του Αιγαίου, όπου εγκαταστάθηκαν και Έλληνες από το Καβακλί (σημερινό Topolovgrad).

 Το Γκολιάμ Μαναστίρ

Δυνάμει της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, το χωριό εμπίπτει στα σύνορα της Βουλγαρίας. Μετά το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878, ήταν εντός των ορίων της αυτόνομης περιοχής της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Μετά την Ενοποίηση του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας και της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1885, ήταν de facto εντός των συνόρων της Βουλγαρίας.

Η Ανατολική Ρωμυλία έγινε επίσημα μέρος της Βουλγαρίας μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας το 1908.

Το 1906, ως αποτέλεσμα των ασκούμενων πιέσεων, από το χωριό Γκολιάμ Μαναστίρ, μέχρι τότε κατά κύριο λόγο ελληνικό, μετανάστευσαν στην Ελλάδα (όχι στη σημερινή ελληνική Θράκη, που τότε βρισκόταν ακόμη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά στην περιοχή της σημερινής κεντρικής Ελλάδας) περίπου 70 οικογένειες (σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς 100 οικογένειες), που αριθμούν περίπου 700 άτομα (μια οικογένεια αποτελούνταν από τον πατέρα, τη μητέρα, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους).

Μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα, στάλθηκαν από τις ελληνικές αρχές στο Ναύπλιο της Πελοποννήσου και μετά από δύο χρόνια εγκαταστάθηκαν στο χωριό Μεγάλο Μοναστήρι στην επαρχία Λάρισας και σε 20 οικογένειες σε άλλες περιοχές της Ελλαδας.

 Αργότερα, το 1918-1925, οι υπόλοιπες 350 ελληνικές οικογένειες μετανάστευσαν στην Ελλάδα.

Από αυτές, 150 οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο χωριό Τρίκαλα Δήμου Αλεξάνδρειας Επαρχίας Ημαθίας (δυτικά της Θεσσαλονίκης), 120 οικογένειες στα Μονόσπιτα, επαρχία Βέροιας, 60 οικογένειες στους Αποστόλους (Πέλλα), μικρός αριθμός οικογενειών στο Μοναστηράκι, επαρχία Γιανιτσών.  Ένα άλλο τμήμα εγκαταστάθηκε στο χωριό Νέο Μοναστήρι του δήμου Θεσσαλιώτιδας της επαρχίας Φθιώτιδας.

Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών ελληνικών οικογενειών την περίοδο 1906-1925 ήταν 420.