Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτό που λένε στη Γαλλία για τον Μακρόν: χαρακτηριστικός τύπος «πολιτικού των πλουσίων». Από οικογενειακή παράδοση, προσωπική αγωγή, εκπαίδευση και κοινωνικές συναναστροφές, ο κόσμος του είναι οι έχοντες και κατέχοντες
Οι υπόλοιποι δεν είναι παρά ψηφοφόροι. Παρότι ο ίδιος αντιλαμβάνεται την πολιτική ως άσκησης κληρονομικού δικαιώματος, τους χρειάζεται –ως προϋπόθεση για να σταδιοδρομήσει.
Δεν τους ξέρει και δεν τον ξέρουν. Απλώς πρέπει να τους πείθει να του δίνουν την ψήφο τους. Αβαρίες του κοινοβουλευτισμού.
Όταν λέμε «πολιτικός των πλουσίων» δεν εννοούμε ακριβώς τους κανονικούς επιχειρηματίες με οικονομική επιφάνεια από νόμιμες δραστηριότητες. Το φαν κλαμπ του, συμπεριλαμβάνει διεθνείς αεριτζήδες, εγχώριους προμηθευτές του δημοσίου δια της χειραγώγησης πολιτικών, τυχοδιώκτες, λαμόγια, «νταβατζήδες» της οικονομίας και μιντιάρχες .
Ως επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας και χειραγωγός τη Νομοθετικής και της Δικαστικής , εκτός από κρατικές υπηρεσίες και πρόσβαση στο κρατικό και το κοινοτικό χρήμα, τους έχει προσφέρει γενικότερη κάλυψη- ιδίως σε όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα.
Είναι ο «ήρωάς τους». Ενίοτε στις συνάξεις των Βορείων προαστίων, όπου συζητούν «την κατάσταση» εκπροσωπείται ο ίδιος από δυο συγκεκριμένους υπουργούς του. Ονόματα και μη χωριά.
Σ'αυτή την ιδιαίτερη κάστα λατρεύουν τον Μητσοτάκη– και εκτός από τον Τσίπρα και τον Ανδρέα Παπανδρέου παλαιότερα- δεν θέλουν ούτε να βλέπουν τον Κώστα Καραμανλή- κι αυτός το ίδιο μάλλον.
Και μόνο η νομοθεσία για τον «βασικό μέτοχο» και το ξεμπρόστιασμα των πιο επίλεκτων από αυτούς ως «νταβατζήδων» αρκεί για να συντηρείται το χάσμα ανάμεσά τους ακόμη και τρείς τετραετίες από την αποχώρησή του. Αυτό το χάσμα με τους ισχυρούς του πλούτου- είχε σε πολλές περιπτώσεις και παλιός Καραμανλής.
Με τον Μητσοτάκη είναι αλλιώς , για συγκεκριμένους λόγους, που αφορούν ολόκληρη την οικογένεια- από τον μακαρίτη τον πατέρα του. Αυτό που τον ξεχωρίζει ότι η πρώτη θητεία του στην κυβέρνηση ανάδειξε το ιδεολογικό του μοντέλο: τη δημιουργία κοινωνίας του ενός τρίτου.
Σ'αυτό ανήκουν οι «πατρίκιοι» της εποχής, με ορατές διαστρωματώσεις μεταξύ τους. Με ανώτατο στρώμα τους ολιγάρχες και κατώτερο όσους βγάζουν εύκολα λεφτά κυρίως από το κράτος, η παρασιτούν την οικονομία. Ζουν στις ακριβές περιοχές και βρίσκονται στο ρετιρέ κοινωνικής δομής , απολαμβάνοντας υπηρεσίες ποιότητας στην υγεία, την εκπαίδευση, την καθημερινότητα του βίου τους. Τα παιδιά τους από τα ακριβά σχολεία και τα πανάκριβα δυτικά πανεπιστήμια- προορίζονται να αναπαράγουν αυτή την επικυρίαρχη ελίτ..
Αυτό το ένα τρίτο, δεν ψηφίζει απλώς τη νέα Δεξιά που οικοδομεί ο Μητσοτάκης πάνω στα ερείπια της ΝΔ των Καραμανλήδων. Την υπερασπίζεται και στο δημόσιο χώρο με φανατισμό.
Αυτοπροσώπως , ή με διατεταγμένους - και χρηματοδοτούμενους -εκπροσώπους τους στα ΜΜΕ και τον δημόσιο βίο. Συνήθως εκτοξεύοντας βιτριόλι κατά των αντιπάλων του Μητσοτάκη.
Από εκεί και κάτω υπάρχουν τα δυο τρίτα της κοινωνίας. Σε συνθήκες που προδιαγράφουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους. Ζουν με το φόβο να χάσουν και αυτά τα λίγα που έχουν: τη δουλειά τους, τα σπίτια τους δεν έχουν ξεχρεώνει, η την επιχείρηση του που όλο και χάνει έδαφος από τους «μεγάλους » του κλάδου τους. Πράγματι κινδυνεύουν να τα χάσουν.
Από την πολιτική Μητσοτάκη- όχι των αντιπάλων του.
Η ζωή όσων ανήκουν στα δυο τρία, υποβαθμίζεται συστηματικά . Τους παρέχεται περίθαλψη και εκπαίδευση όλο και πιο χαμηλού επιπέδου. Η απόστασή τους από ένα τρίτο διαρκώς μεγαλώνει και η έννοια των «δικαιωμάτων» απομακρύνεται από τη ζωή και την εργασία τους.
Αυτό που πρέπει να ξεχάσει αυτή η λαϊκή πλειοψηφία των «πληβείων», είναι η έννοια του «δημοσίου αγαθού». Όσα κατακτήθηκαν τους δυο τελευταίους αιώνες ως αγαθά που προσφέρει η οργανωμένη κοινωνία δια του κράτους.
Η εποχή Μητσοτάκη και η «ανάπτυξη» που επιδιώκει , δεν συμβιβάζονται με ιδέες για δωρεάν υγεία και δωρεάν παιδεία, ή εξασφαλισμένη σύνταξη. Όλα πωλούνται και αγοράζονται. Ότι μπορεί να πληρώνει ο καθένας, θα παίρνει. Αν δεν μπορεί, δεν θα παίρνει.
Στα εργασιακά η νομοθεσία που πέρασε ο παρακολουθούμενος Χατζηδάκης ήδη υλοποιεί αυτό το μοντέλο. Στην εκπαίδευση το θέμα έχει λήξει: οι καλές σπουδές και τα καλά πόστα, προορίζονται για το ένα τρίτο.
Μένει ένα νομοθετικό υπόλοιπο για την υγεία- όπου ήδη ξεχωρίζει η επαρκής προσφορά υπηρεσιών με πληρωμή, από την σωρηδόν περίθαλψη του πλήθους. Αυτό που μένει – και ετοιμάζει ο Μητσοτάκης με τις αναγγελίες του για το ΕΣΥ- είναι η πλήρης αντικατάσταση μοντέλου.
Κατά το ευρωπαϊκό σύστημα, που υιοθέτησε από τις αρχές του 20ουαιώνα η Ελλάδα, όλοι καταβάλουν μερίδιο από τις εργασιακές απολαβές τους και έχουν ισοβίως περίθαλψη- για όλα.
Κατά το αμερικανικό σύστημα, που εμφυτεύεται ορατά πλέον τη χώρα, θα καταβάλουν λιγότερα, αλλά όταν χρειάζονται περίθαλψη θα την πληρώνουν. Αυτό προωθεί ο Μητσοτάκης με το δόγμα «δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι μόνο το κρατικό».
Η ουσία είναι ότι τα παιδιά των σημερινών σαραντάρηδων και κάτω, δεν θα βρίσκουν ανταγωνιστική εκπαίδευση αν δεν πληρώνουν, και δεν θα έχουν επαρκή περίθαλψη χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Στις τελευταίες εκλογές ένα μεγάλο τμήμα από τα δυο τρίτα ψήφισαν ότι και οι «ανώτερες» οικονομικές ομάδες του ενός τρίτου: Μητσοτάκη. Οι περισσότεροι για να μην επιστρέψει ο Τσίπρας και φορολογήσει τα μερίσματα που δεν έχουν, ή τις καταθέσεις που δεν διαθέτουν.
Αλλά το «γαλάζιο» του εκλογικού χάρτη δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής. Είναι θρίαμβος του πολιτικού μάρκετινγκ.
Ο Μητσοτάκης επικράτησε ακόμη και στις περιοχές με παραδοσιακή αντιδεξιά συνειδητοποίηση, όχι με το πολικό του εκτόπισμα αλλά με νέα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του. Υφάρπαξε την ψήφο όσων πλήττει η πολιτική του, με τεχνικές που επεμβαίνουν στο συλλογικό υποσυνείδητο . «Προϊόντα» οργάνωσης εκλογικής καμπάνιας με βάση υποδείξεις εταιριών -τύπου «Cambridge Analytica».
Άλλα κόλπα- αμερικανικά. Προσωπικά δεδομένα, συνήθειες, συμπεριφορές, ανάγκες, επιθυμίες και ανασφάλειες των ανθρώπων, μπαίνουν σε βάσεις δεδομένων και με την επεξεργασία τους προκύπτει «αλγοριθμικά» το είδος της εκλογικής ρητορείας που χρησιμοποιεί «το κόμμα των πλουσίων».
Το πείραμα της 21ης Μαΐου «επικοινωνία αντί πολιτικής» πέτυχε και επιχειρείται η επανάληψη του. Ωστόσο αυτή τη στιγμή όλες οι επιλογές βρίσκονται ακόμη επάνω στο τραπέζι.
Στις 25 Ιουνίου τι θα κάνει το ένα τρίτο είναι φανερό- πλην των ανοιχτών μυαλών αυτής της ομάδας. Το ζητούμενο είναι τι θα κάνουν τα δυο τρίτα. Αν υπογράψουν μόνοι τους την μετακίνηση τους στη δεύτερη κατηγορία ζωής το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης στην Ελλάδα θα ανατραπεί και δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου