Για την Κεντροαριστερά ή για την Ελλάδα;...

 

Δίπλα στις διάφορες ζυμώσεις μεταξύ προσώπων, πλέον έχουμε και τις ανοιχτές πρωτοβουλίες με «υπερβατικό» χαρακτήρα...

Πλέον η εγχώρια πολιτική επικαιρότητα διαμορφώνεται σε μεγάλο ποσοστό κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Και ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, όσοι βέβαια διατηρούν ακόμα το κουράγιο να παρακολουθούν σε καθημερινή βάση τις πολιτικές εξελίξεις, το έχουν πάρει χαμπάρι. Η πολιτική σκηνή της χώρας κυριαρχείται από τις κινητικότητες που λαμβάνουν χώρα στην Κεντροαριστερά. Ένα έδαφος, μεγάλο σε έκταση είναι η αλήθεια ως προς την εν γένει δυναμική του..., καλλιεργείται στο σήμερα για να αποδώσει καρπούς σε κάποια χρόνια... Ένα κενό, μία κομβική ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος, αναζητά τις σύγχρονες αναδιαμορφώσεις της...

 

Δίπλα στις διάφορες ζυμώσεις μεταξύ προσώπων, παρασκηνιακές ή μη, πλέον έχουμε και τις ανοιχτές πρωτοβουλίες με «υπερβατικό» χαρακτήρα. Τι εννοώ με τη λέξη υπερβατικό; Το να βγαίνουν μπροστά πρόσωπα που ανήκουν μεν σε κάποιο κόμμα, ή έχουν ταυτιστεί έντονα με αυτό, αλλά να μιλάνε ως οντότητες γενικής αποδοχής που απευθύνονται σε όλο το σχετικό φάσμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι συνυφασμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, φαίνεται πως πλέον έχει διαλέξει να εμφανίζεται ως μία σεβαστή προσωπικότητα, με διεθνές κύρος, που αποσκοπεί να ωθήσει τα διάφορα κόμματα της εγχώριας κεντροαριστεράς -πρωτίστως μέσω διεργασιών ενδοσκόπησης- στο να παραμερίσουν τα όσα τα χωρίζουν και να συμπράξουν αργά ή γρήγορα σε κάποια μετωπική/ενωτική μορφή. Έχει ο ίδιος κατανοήσει την αναγκαιότητα του να βρεθούν κάποιοι που θα μπορέσουν να βγάλουν το κάρο από τον όποιο «βάλτο» έχει περιπέσει (συνολικά...) από το 2019 κι ύστερα... Ο Αλέξης Τσίπρας συνήθως ξέρει να διαβάζει τους όρους του παιχνιδιού, του αρέσει να προωθεί σχέδια και «οδικούς χάρτες» υψηλού ρίσκου, αλλά η αποτελεσματικότητα όλων αυτών δεν είναι κάτι που περνάει μόνο από το χέρι του... 

Οι εντάσεις του παρελθόντος είναι πολύ μεγάλες και έχουν αφήσει πληγές. Τα όσα σκληρά έγιναν όταν το ΠΑΣΟΚ πλήρωνε την επιλογή του να εφαρμόσει μνημόνιο κι ύστερα, σημάδεψαν τη νεοελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 2010. Στο σήμερα, για να δημιουργηθεί απτή προοπτική απομάκρυνσης της ΝΔ από την κυβερνητική εξουσία, πρέπει όλα αυτά να πάνε στην άκρη και αυτό (φαίνεται πως) το έχουν συνειδητοποιήσει κάποια πρόσωπα. Θα τα καταφέρουν να πείσουν τους πολλούς να ακολουθήσουν μία κοινή ρότα συστράτευσης και αποδοτικής συνεργασίας; 

Διαβάζοντας διάφορες σχετικές αρθρογραφίες καταλαβαίνω πως στις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί υπάρχουν αρκετοί που καταλαβαίνουν την ανάγκη προγραμματικής σύγκλισης ουσίας και όχι την προσφυγή σε μία απλοϊκή και βιαστική πρόσθεση στείρων αριθμών. Δηλαδή, κάποιοι άνθρωποι επιμένουν στην εξεύρεση πολυποίκιλων τομών που θα εφαρμοστούν σε βάθος και με πυγμή, ικανές να αλλάξουν στο μέτρο του εφικτού την εικόνα της σημερινής ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Που για να τα λέμε κι όλα αναδύει μία αδήριτη ανάγκη: να διασωθούν τα βασικά, να δοθούν δημιουργικά κίνητρα ένταξης στην ενεργητική παραγωγικότητα περισσότερων ανθρώπων, να στηριχθούν εμπράκτως οι μεσαίοι και οι μικρότεροι. Αλλά και να παγιωθούν κρίσιμα μέσα διαφάνειας στη δημόσια ζωή, όπως και διακριτά εχέγγυα στροφής από μία εφαρμοσμένη πρακτική που εξυπηρετεί μονάχα τα «σεσημασμένα» μονοπώλια και τους μόνιμους ευνοημένους των τελευταίων χρόνων... 

Έχουμε καταλάβει, πάντως, πως άλλο πράγμα οι διακηρύξεις και άλλο η εφαρμογή τους. Ειδικά η αποτελεσματικότητά τους, που είναι στην ουσία και το μεγάλο ζητούμενο. Γιατί κάθε προσωπικό κίνητρο δικαιώνεται μονάχα όταν οι περίγυροι ευδοκιμούν ή τέλος πάντα μπαίνουν σε ανοδική πορεία. Οι ατομικές φιλοδοξίες χρειάζονται, αλλά δεν αρκούν από μόνες τους... Π.χ. ο  Αλέξης Τσίπρας παίρνει εσχάτως κάποιες πρωτοβουλίες. Το θέμα είναι να θέλει διακαώς στο πίσω μέρος του μυαλού του να δει κάποια στιγμή αυτές οι πρωτοβουλίες να βοηθήσουν την ίδια την Ελλάδα και τους ανθρώπους της και όχι μόνο την όποια εκσυγχρονισμένη κεντροαριστερή έκφανση. Να αποκαταστήσουν κάποια μορφή συμπαγούς ισορροπίας, που τόσο πολύ έχει λείψει από το κοινωνικό σώμα των τόσο έντονων διακυμάνσεων και αντιθέσεων. Αν το θέλει πραγματικά θα πασχίσει και αυτός για να γίνει κάτι το απτό και το σοβαρό συνάμα. Εκεί πρέπει να εστιάζουμε όλοι: στο είδος της Ελλάδας σε βάθος χρόνου... 

Γιατί τα «μεγάλα ψάρια» της οικονομίας και ξέρουν τι θέλουν και έχουν και πολλά μέσα στη διάθεσή τους για να τα πετύχουν. Το θέμα είναι να βρεθούν και εκείνοι που θα μεριμνήσουν ουσιαστικά και όχι στα λόγια και για τους υπόλοιπους...  Όσο το δυνατόν περισσότερους, τουλάχιστον... Αν χαθεί αυτό το στοίχημα θα ανοίξει και εδώ στην Ελλάδα ο δρόμος για την αβεβαιότητα. Και μία τέτοια περίσταση μπορούν να την εκμεταλλευτούν πολλοί: όχι μόνο οι σωστοί...

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr