Ο δρόμος του Τσίπρα και η παγίδα της «ενωμένης Κεντροαριστεράς» Το πραγματικό δίλημμα στις διάσπαρτες δυνάμεις του αντιδεξιού χώρου, για το ενδεχόμενο «επιστροφής» Τσίπρα, είναι απλό: Take it or leave it.

Eurokinissi | Τατιάνα Μπόλαρη

 


Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
 


Εμφανίζεται σε δημοσκόπηση ως καταλληλότερος να «ενώσει την Κεντροαριστερά». Μόνο που το προβάδισμα που του αποδίδεται, δεν φτάνει καν στο 20%. Για τον Αλέξη Τσίπρα που έχει ήδη ενώσει την Κεντροαριστερά – το 2015 και το 2019 – είναι άδικο, ακόμη και αν βλέπουν τη σκόνη του οι άλλοι. Δηλαδή το 80% δεν τον θεωρεί κατάλληλο; Κάτι μπάζει.

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον Νίκο Παππά – παλαιό εξαπτέρυγο του Τσίπρα και σήμερα του Κασσελάκη – η «ενωμένη» Κεντροαριστερά δεν θα είναι πολιτικός φορέας με ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, οργανωτικό ιστό, ηγεσία και πρόγραμμα. Τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Ζωή, Βαρουφάκης, Κόκκαλης) θα συνεχίσουν να υφίστανται με τις ηγεσίες και τις λειτουργίες τους. Απλώς θα συμπτύξουν ομοσπονδία για …εκλογική χρήση. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.




 

Ακόμη και αν αυτή η Κεντροαριστερά – κουρελού της κάλπης δημιουργηθεί και επικρατήσει, η πλάκα του αιώνα θα γίνει όταν πρέπει να σχηματισθεί κυβέρνηση και να κυβερνήσει. Τι ακριβώς θα κάνει ένας πρωθυπουργός δέσμιος της «συμμαχίας» που θα τον έχει αναδείξει;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτή η συζήτηση είναι παγίδα για τον Τσίπρα. Αν εγκλωβιστεί στις συμπληγάδες των – ανίσχυρων – κομμάτων που στην ουσία αποτελούν συσπειρώσεις γύρω από πρόσωπα, καίγεται ο ίδιος και η κρίση στη δημοκρατική παράταξη ανακυκλώνεται για πολλά χρόνια. Αυτά τα κόμματα δεν έχουν κυβερνητική προοπτική επειδή οι επικεφαλής τους δεν είναι πρωθυπουργήσιμοι και όσοι τους περιβάλλουν, δεν συγκροτούν πειστική κυβερνώσα ομάδα – ούτε αθροιστικά. Ο Τσίπρας, όμως, είναι – και όποιος βλέπει κανέναν άλλον – να τον δείξει. Αλλά το 2019 και το 2023 είχε στα πόδια του ένα κόμμα – βαρίδι. Στα στελέχη του οποίου μόνο κορόιδα θα έδιναν ξανά την ψήφο τους.


Η επιδίωξη να «νικήσουμε τον Μητσοτάκη», πράγμα αμφίβολο ότι μπορεί να συμβεί με τη σημερινή κατάσταση των αντίπαλων του, δεν είναι αυτοσκοπός. Το ζητούμενο είναι να διαμορφωθεί πλειοψηφία διακυβέρνησης με προοδευτική πολιτική. Ήτοι με πολιτική που δεν θα αδικεί τους πολλούς υπέρ των λίγων, καθαρά χέρια, κράτος πρόνοιας, πολυδιάστατη διεθνή παρουσία, έντιμους και επαρκείς υπουργούς και πρωθυπουργό για τον οποίο δεν θα ντρέπονται οι Έλληνες, συλλέγοντας τις διεθνείς καταδίκες του – από το Ευρωκοινοβούλιο ως την τελευταία ΜΚΟ.

Αυτό μπορεί να συμβεί με ορούς «μεταπολίτευσης της Κεντροαριστεράς», που θα απολήξει σε νέο πολιτικό φορέα του οποίου η επάρκεια θα κρίνεται από την επάρκεια του επικεφαλής του και στην ποιότητα της συγκρότησής του. Χρειάζεται δηλαδή πολιτικός ηγέτης, που θα διεκδικήσει τη λαϊκή εντολή χωρίς κόλπα και καιροσκοπικές συγκολλήσεις. Ως υποψήφιος πρωθυπουργός κατά το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής. Όχι ως διαιτητής ανάμεσα σε εγωπαθείς ηγεσίες και σπαρασσόμενες φατρίες.


Οι δρόμοι οδηγούν στον Τσίπρα και τις αποσκευές του: Πρωθυπουργική εμπειρία, έντιμη διακυβέρνηση, επαρκής δημόσια παρουσία. Ως φυσικού επικεφαλής της δημοκρατικής παράταξης και όχι ως …εντολοδόχου ανίσχυρων κομμάτων. Επικεφαλής κανονικού κόμματος που θα προκύψει από την αυτοδιάλυση των επίδοξων κηδεμόνων του. Χωρίς την κουτοπονηριά των Συρίζαίων που ήθελαν να προσελκύει τους πολίτες το ιμπέριουμ της προσωπικής ακτινοβολία του Τσίπρα και να κυβερνήσουν οι ίδιοι ως «φωτισμένοι» της Αριστεράς. Αυτό το καλαμπούρι τελείωσε δραματικά, με ευθύνη και του Τσιπρα. Γιατί να επαναλάβει την αιχμαλωσία του και να παγιδευτεί σε φράξιες και ηγετίσκους; Ας πάνε στον παράδεισο χωρίς αυτόν.

Το πραγματικό δίλημμα στις διάσπαρτες δυνάμεις του αντιδεξιού χώρου, για το ενδεχόμενο «επιστροφής» Τσίπρα, είναι απλό: Take it or leave it.