Οι πλείστοι κακοί...

 

Mόνο έτσι [νομίζουν ότι] υπάρχουν οι πλείστοι [οι πλείστοι κακοί κατά τον Βίαντα τον Πριηνέα]: θεωρώντας εαυτούς ανώτερους από την πλέμπα, αποκτώντας δηλαδή την παραμικρή εξουσία και ασκώντας την επί των διπλανών...Μια ματιά στη δημόσια διοίκηση αλλά και στον ελάχιστο χώρο εργασίας θα πείσει τον καθένα ότι, δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα.

Είναι το εγώ, που δεν κατάλαβε τη μοναδικότητά του, μάλλον νόμισε ότι μόνο αυτό το εγώ υπάρχει στην επικοινωνία [μήπως και στο Σύμπαν...]. Οι Αυγενάκηδες επικρατούν, ακόμη και σήμερα, που, υποτίθεται, οι θεσμοί έχουν κυριαρχήσει στην απαιδευσία του λαού και στον ραγιαδισμό του. Ο λαός εξακολουθεί να είναι απαίδευτος, ανώριμος, εξουσιολάτρης, ραγιάς, κουτοπόνηρος και λοιπά. Σωρός οι Αυγενάκηδες στην επικράτεια [και ανά τον κόσμο], εδώ και αιώνες πολλούς. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου σώζεται από ελάχιστους, που, όμως, δεν τους γνωρίζει ο λαός [εάν δεν τους χλευάζει όταν τους συναντά].

Κατά τον πρωθυπουργό ο Αυγενάκης, με τη βίαιη συμπεριφορά του, τραυμάτισε την αξιοπρέπεια και αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και τον απέπεμψε, ενώ εκείνος ο άθλιος Κώστας Καραμανλής δεν το τραυμάτισε με το έγκλημα των Τεμπών. Αηδιάζει κανείς από την υποκρισία και τον ευτελισμό της πολιτικής σκέψης, από τον εκφυλισμό της πολιτικής-οικονομικής-πολιτισμικής ζωής του τόπου, από τη «λάμψη» των μικρών και ευτελών συμφερόντων - και μένει με αυτήν την αηδία, ασφαλώς. Η ζωή προχωρεί αδιαφορώντας για το τι νιώθει ο αηδιασμένος από τη ροή της και την «κατασκευή» της.

Η ελληνική περιφέρεια μπορεί να εμφανίζεται ως ασυνάρτητη και έρημη· αυτό μπορεί και να είναι αλήθεια, είναι όμως κάτι περισσότερο - και γι' αυτό φταίει κυρίως η πρωτεύουσα: είναι επικίνδυνη σε ό,τι τουλάχιστον αφορά το μεταναστευτικό και τις σεξουαλικές προτιμήσεις μερικών ανδρών [και γυναικών, αλλά όχι τόσο...]. Θα ξεπεραστεί και αυτό βέβαια με τον καιρό - ο καπιταλισμός φημίζεται για το ότι μπορεί να απορροφά τα πάντα και να τα βάζει υπό τον έλεγχό του - και ας πάμε να κουρευόμαστε όσοι τάχα μου αντιδρούμε στις αντιδημοκρατικές, ή όπως τις νομίζουμε, εξελίξεις, που αυτός επιβάλλει, προσχεδιασμένα δε και τελικά απροκάλυπτα.

Αρρωστημένα εγώ πάντα υπήρχαν, δεν είναι φρούτο της εποχής αυτή η αρρώστια, απλώς δεν εκδηλώνονταν ποτέ τόσο ξεδιάντροπα τα εγώ αυτά της εξουσίας. Υπάρχουν καλές και κακές συνειδήσεις, λένε πολλοί διανοητές [λες και ξέρουν τι είναι κακό και τι είναι καλό, αλλά δεν πάει... στο καλό, εκεί θα κολλήσουμε;]. Αλλο το υγιές εγώ [αυτό δα έλειπε] και εντελώς διαφορετικό το αρρωστημένο, αυτό δηλαδή που μπέρδεψε το νόημα με την εξουσία, τον άνθρωπο με το υποζύγιο. Αυγενάκηδες γεννιούνται κάθε δευτερόλεπτο και ουδείς είναι σε θέση να αποτρέψει αυτές τις γεννήσεις. [Αυτό θα ήταν ολοκληρωτισμός.]   

Οταν οι πλείστοι είναι αποδεδειγμένα κακοί, τότε μένει στους λίγους να κάνουν υπερπροσπάθειες ώστε να διαιωνιστεί το ανθρώπινο είδος. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά είναι το μόνο ενδεδειγμένο για να μη χαθεί το φως από τα σκοτάδια στα οποία μας οδηγούν οι πλείστοι κακοί.

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr