APΣε αχαρτογράφητα νερά εισέρχεται η Γαλλία μετά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου, όπου κανένα κόμμα δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των 289 εδρών.
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, η συμμαχία αριστερών και πρασίνων, στην οποία κυριαρχεί η ριζοσπαστική αριστερή Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) του Ζαν Ζακ Μελανσόν, ήταν η παράταξη που κατάφερε να κάνει την ανατροπή, κερδίζοντας την Λεπέν που σάρωσε στον α’ γύρο.
Η νικήτρια παράταξη των πρόωρων εκλογών στη Γαλλία θα έχει 182 βουλευτές στη συνέλευση των 577 εδρών.
Ο Εμανουέλ Μακρόν θα έχει 163 βουλευτές, ενώ ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός (RN) της Μαρίν Λεπέν και οι σύμμαχοί του, που την περασμένη εβδομάδα επεδίωκαν την πλειοψηφία, θα έχουν τελικά 143 βουλευτές.
Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και στο εξής;
Σε ανάλυσή του ο Guardian σχολιάζει το εξής: Αν και ο νικητής του β’ γύρου ήταν έκπληξη, το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο. Ένα κοινοβούλιο σε αδιέξοδο, το οποίο αποτελείται από τρία αντίπαλα μπλοκ με εξαιρετικά διαφορετικές απόψεις και χωρίς παράδοση συνεργασίας, με το γαλλικό Σύνταγμα να απαγορεύει τη διεξαγωγή νέων εκλογών για ένα χρόνο. Ακόμη ένας παράγοντας που φέρνει αστάθεια στην πολιτική σκήνη, είναι η άρνηση του Μακρόν να παραιτηθεί μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027.
Ο Guardian σε μία πρώτη ανάλυσή του παρουσιάζει τα σενάρια για την επόμενη ημέρα στη Γαλλία και πώς θα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Θα μπορούσε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο να ελπίζει σε σχηματισμό κυβέρνησης;
Κόντρα σε όλες τις προσδοκίες, η συμμαχία του Νέου Λαϊκού Μετώπου, του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), των Πρασίνων και των Κομμουνιστών, είναι η μεγαλύτερη δύναμη του γαλλικού κοινοβουλίου, αλλά απέχει πολύ από τις 289 έδρες που απαιτούνται για την απόλυτη πλειοψηφία.
Ο Ζαν Λικ Μελανσόν απαίτησε από τον Μακρόν να διορίσει Πρωθυπουργό από τη συμμαχία, αλλά και να εφαρμόσει το σύνολο του προγράμματος τους. Όμως, χωρίς την πλειοψηφία, το μπλοκ θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί.
Το Σύνταγμα της Γαλλίας δίνει το δικαίωμα στον Πρόεδρο να επιλέξει όποιον θέλει ως πρωθυπουργό. Στην πράξη, όμως, επειδή το κοινοβούλιο μπορεί να επιβάλει την παραίτηση της κυβέρνησης, ο αρχηγός του κράτους επιλέγει πάντοτε κάποιον που χαίρει αποδοχής από τη συνέλευση.
Θα έπρεπε δηλαδή να είναι κάποιος από το τη συμμαχία - αλλά ο διορισμός ενός ριζοσπάστη αριστερού πρωθυπουργού θα διέτρεχε τον κίνδυνο επαναλαμβανόμενων ψήφων δυσπιστίας που θα υποστηρίζονταν όχι μόνο από την κεντροδεξιά και την ακροδεξιά, αλλά ενδεχομένως και από το στρατόπεδο του προέδρου.
Μπορεί να σχηματιστεί κυβερνητικός συνασπισμός;
Σε αντίθεση με πολλές χώρες της Ευρώπης, η Γαλλία δεν έχει εμπειρία ευρύτερων συνασπισμών από τις χαοτικές ημέρες της Τέταρτης Δημοκρατίας, αλλά αρκετές προσωπικότητες από την Αριστερά και το Κέντρο έχουν ήδη προτείνει ότι θα μπορούσε να αποτελέσει λύση σε ένα κοινοβούλιο που οδηγείται σε αδιέξοδο.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την προθυμία της συμμαχίας να συμβιβαστεί - και από την αντίδραση της μετριοπαθούς Αριστεράς, αν το κόμμα του Μελανσόν αρνηθεί. Το κόμμα της άκρας Αριστεράς έχει δηλώσει εδώ και καιρό ότι θα μπει στην κυβέρνηση μόνο για να «εφαρμόσει τις δικές μας πολιτικές και κανενός άλλου».
Από την πλευρά των κεντρώων, αρκετοί έχουν δηλώσει ότι δεν θα συνάψουν συμμαχία με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Οι πρώτες εκτιμήσεις έδειχναν ότι είναι πιθανό μια συμμαχία μεταξύ των δυνάμεων του Μακρόν, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, των Πρασίνων και μερικών άλλων να μπορούσε να συγκεντρώσει μια ισχνή πλειοψηφία.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι ένας κυρίαρχος συνασπισμός, αν και αρχικά θα ήταν εφικτός, ωστόσο θα ήταν δύσκολο να δημιουργηθεί, δεδομένων των διαφορετικών θέσεων των κομμάτων σε θέματα όπως η φορολογία, οι συντάξεις και οι πράσινες επενδύσεις.
Θα μπορούσε επίσης να είναι ευάλωτος σε προτάσεις μομφής που υποστηρίζονται τόσο από την Ανυπότακτη Γαλλία όσο και από το κόμμα τη Λεπέν.
Συμμαχίες ad hoc, μια τεχνοκρατική κυβέρνηση;
Αντί να προσπαθήσει να συγκροτήσει μια επίσημη κυβέρνηση συνασπισμού, ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Γκαμπριέλ Ατάλ πρότεινε την περασμένη εβδομάδα ότι τα κυρίαρχα κόμματα θα μπορούσαν να σχηματίσουν διάφορες ad hoc συμμαχίες για να ψηφίσουν μεμονωμένα νομοθετήματα.
Ο Μακρόν έχει δοκιμάσει αυτή τη στρατηγική από τότε που έχασε την πλειοψηφία του το 2022, αλλά με περιορισμένη επιτυχία, καθώς χρειάστηκε να καταφύγει πολλές φορές σε ειδικές συνταγματικές εξουσίες, όπως το αντιδημοφιλές άρθρο 49.3, για να προωθήσει τη νομοθεσία χωρίς κοινοβουλευτική ψηφοφορία.
Ο Γάλλος πρόεδρος θα μπορούσε επίσης να εξετάσει το ενδεχόμενο να διορίσει μια τεχνοκρατική κυβέρνηση, αποτελούμενη από εμπειρογνώμονες όπως οικονομολόγους, ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους, ακαδημαϊκούς, διπλωμάτες και ηγέτες επιχειρήσεων ή συνδικάτων.
Η Γαλλία δεν έχει εμπειρία από τέτοιες κυβερνήσεις.
Τέλος, ο Μακρόν θα μπορούσε να ζητήσει από τον Αττάλ - ο οποίος την Κυριακή δήλωσε ότι θα υποβάλει την παραίτησή του - να παραμείνει επικεφαλής κάποιας μορφής υπηρεσιακής κυβέρνησης.
Ποιες θα είναι οι συνέπειες
Ό,τι κι αν συμφωνηθεί (ή όχι), φαίνεται πιθανό ότι η Γαλλία οδεύει προς μια μακρά περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας και αστάθειας, η οποία ενδεχομένως να χαρακτηρίζεται από ελάχιστη νομοθετική πρόοδο, στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη από κοινοβουλευτικό αδιέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου