Αν δεις τα νούμερα στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι απλά. Αλλά αυτό που δεν φαίνεται και θα καθορίσει τα πράγματα, είναι οι μηχανισμοί. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, παρότι ως σήμερα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (με ό,τι σημαίνει αυτό στην ευνοϊκή για τον ίδιο εικόνα που δημιουργεί) δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε καν 30% των προτιμήσεων όσων πήγαν για να ψηφίσουν. Δηλαδή ο πολιτικός που οδήγησε το κόμμα σε εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές και ως εκ τούτου χειροκροτήθηκε γιατί εξέφραζε το κόμμα και τις φιλοδοξίες του, δεν κατάφερε να πείσει ούτε τον έναν στους τρεις ψηφοφόρους του πως μπορεί να είναι αρχηγός. Η αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη και των ικανοτήτων του βέβαια, είχε ξεκινήσει την ημέρα που έξι στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και η ξεχασμένη Άννα Διαμαντοπούλου, δήλωσαν ότι «το παιδί δεν κάνει» και γι αυτό έχουν δικαίωμα να βλέπουν τον εαυτό τους ως υποψήφιο Πρόεδρο.
Η δήλωση που έκανε ο Χάρης Δούκας μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, ότι «το 70% θέλει αλλαγή εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ», είναι σωστή αλλά αντιστρέφοντας το συμπέρασμα προς τον ίδιο τον Δούκα, θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι τον Δήμαρχο της Αθήνας, δεν τον θέλει το 80%. Όποιος συμβούλεψε τον Δούκα να τοποθετήσει την αντιπαράθεσή του με τον Ανδρουλάκη σε επίπεδο μεγέθους αποδοκιμασίας, του έδωσε ένα όπλο για να πυροβολήσει τα πόδια του. Τα παπατζιλίκια ή (Πρωτο)παπατζιλίκια της ρηχής επικοινωνίας δεν ήταν η λύση για να περιγραφεί η κακή επίδοση του Νίκου Ανδρουλάκη.
Σε μια γενικότερη αποτίμηση, στην οποία συμβάλει η εικόνα που έχει καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις, ο Χάρης Δούκας, ξεκίνησε ως φαβορί και κατέληξε να χάνει δυνάμεις. Οι αιτίες δεν είναι πολλές, αντιθέτως συγκεντρώνονται γύρω από το κέντρο λαθών στις επικοινωνιακές επιλογές. Ο Δούκας, δεν κατάφερε να συνοδεύσει την αρχική δυναμική της υποψηφιότητάς του, η οποία κινήθηκε κατ’ εξοχήν με τα καύσιμα της νίκης του στο Δήμο της Αθήνας, με συνολική πολιτική πρόταση. Είναι τραγικό για κάποιον που καταφέρνει να κερδίσει πριν λίγους μήνες τον Δήμο της Αθήνας, να χάνει συντριπτικά στην Αττική, δηλαδή στους ψηφοφόρους που τον ψήφισαν πριν λίγους μήνες.
Ενώ η αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη μέσα στο ΠΑΣΟΚ, στηρίχθηκε στον τρόπο που πολιτεύτηκε απέναντι στον Μητσοτάκη και ήταν κοινή αντίληψη στο στελεχικό δυναμικό του κόμματος, ότι υπήρχε μια ώσμωση Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη μέσω ή λόγω των υποκλοπών, οι αντίπαλοί του στην εσωκομματική μάχη το αφαίρεσαν από την αντιπαράθεση. Ο Ανδρουλάκης φρόντισε να τους προενοχοποιήσει παρασκηνιακά, λέγοντας πως το επιχείρημα αυτό χτυπάει το ΠΑΣΟΚ και αποτελεί επιχείρημα του Documento. Τους έβαλε να δηλώσουν δημόσια μετ’ επιτάσεως, ότι χειρίστηκε καλά το θέμα των υποκλοπών. Στην πραγματικότητα όλοι θεωρούν ότι το αντίθετο αλλά έπεσαν στην παγίδα στην προσπάθεια να επιδείξουν την ευγενή πολιτική τους φύση. Ο Ανδρουλάκης έκανε στους αντιπάλους του, ό,τι ο Μητσοτάκης στον Αλέξη Τσίπρα. Τους καθιστούσε προκαταβολικά ένοχους για την αλήθεια που πιθανά θα εξέφραζαν.
Με αυτό το δεδομένο, οι αντίπαλοι του Ανδρουλάκη, του επέτρεψαν να φαντάζει εντάξει στην αντιπολιτευτική του πρακτική απέναντι στον Μητσοτάκη και κατέληξαν να μιλούν για κοινοτοπίες, για το «ωραίο» και «αναγεννημένο» ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρουλάκης τους κορόιδεψε και τους έβαλε να παίζουν στο γήπεδό του, όπου πλέον μπορούσαν να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί και τα φιλικά media. Σκεφτείτε τον Χάρη Δούκα ή τον Παύλο Γερουλάνο να ζητούν εξηγήσεις για την αντιπολιτευτική ανυπαρξία του Ανδρουλάκη και την υποτονική αντιμετώπιση του ίδιου του Μητσοτάκη;
Το debate των έξι, έδωσε πόντους στον Γερουλάνο ο οποίος είχε την καλύτερη παρουσία, κράτησε σταθερό τον Ανδρουλάκης ο οποίος λειτούργησε με την αυτοπεποίθηση του αρχηγού του κόμματος και καταβαράθρωσε τον μέχρι εκείνη την ώρα υποσχόμενο Χάρη Δούκα.
Η προεκλογική περίοδος, ανέδειξε τον Γερουλάνο ως συγκροτημένο και νουνεχή. Κατάφερε να αναδείξει μια πολιτική εικόνα που τον διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους αλλά έχασε στο νήμα λόγω αργής καύσης. Άργησε δηλαδή πολύ να καταλάβει ότι είχε την δύναμη και την αποδοχή. Ο Δούκας μετά το debate εμφάνισε πολιτική σύγχυση και έκανε το λάθος να επαναφέρει ως πολιτικό ζητούμενο τη συνθηματολογία του 1980.
Ο Μιχάλης Κατρίνης αδίκησε τον εαυτό του όχι μόνο στην πρόσφατη εσωκομματική αντιπαράθεση αλλά γενικά όλα τα χρόνια που είχε αναλάβει να εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ όσο υπήρχε κενό εξουσίας. Ο Κατρίνης έδωσε τη μάχη για να μην καταρρεύσει το ΠΑΣΟΚ, τα κατάφερε και στη συνέχεια το προσέφερε στον Ανδρουλάκη. Μοιραία όταν εμφανίστηκε ως υποψήφιος αρχηγός, λειτουργούσε ασυναίσθητα με την ψυχολογία αυτού που είναι υπό τον Ανδρουλάκη, αν και δεν είχε καμία σχέση μαζί του, ούτε ηθικά, ούτε και πολιτικά.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, έκανε την επιτυχία. Συγκέντρωσε ένα ποσοστό κοντά στο 20%, παρότι επί χρόνια ήταν γνωστή περισσότερο ως Coca Cola παρά ως ΠΑΣΟΚ. Κατάφερε σε κάθε περίπτωση να συγκεντρώσει μια κρίσιμη μάζα που μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα. Αν αυτή η κρίσιμη μάζα δεν καταφέρει να βγάλει Πρόεδρο τον Ανδρουλάκη (είναι χαρακτηριστική η δήλωσή της για ενότητα η οποία ήταν αντιγραφή αυτής του Ανδρουλάκη) τότε σίγουρα θα έχει έναν άλλο σημαντικό ρόλο. Αναμφίβολα έπαιξε με μεγαλύτερη επιτυχία το ρόλο που είχε αναλάβει ο Αντρέας Λοβέρδος στο παρελθόν, ως εκλεκτός του Μαξίμου. Μπορεί να μην κατάφερε να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη, αλλά σε ένα πολιτικό σκηνικό στο οποίο ο Μητσοτάκης θα αποχωρήσει ή θα εκδιωχθεί για να γίνουν κυβερνήσεις συμμαχίας, η Διαμαντοπούλου μπορεί να ελπίζει σε περισσότερα από ένα υπουργείο.
Ένα στοιχείο το οποίο βοήθησε στην επικράτηση του Ανδρουλάκη, ήταν και η κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα «δεν θα γίνουμε ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που οι άλλοι διαλύονται» ευνόησε το προφίλ σταθερότητας του Ανδρουλάκη. Ναι μεν λίγος, με απωθητική δύναμη και με γκρίζες ζώνες γύρω του, αλλά είναι πιθανόν να κρατήσει το κόμμα, ήταν η ανάγνωση από πολλούς.
Η εκλογή προέδρου στον δεύτερο γύρο, δεν θα είναι αποτέλεσμα τόσο λαοφιλίας των υποψηφίων ή επικοινωνίας. Πρόεδρο στο ΠΑΣΟΚ θα εκλέξουν κυρίως οι μηχανισμοί, οι μυστικές συμφωνίες και ίσως και οι αλληλοεκβιασμοί. Αυτή δυστυχώς είναι η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Αν εκλεγεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, τότε θα έχουμε στο μέλλον χαμηλές πτήσεις και ένα ΠΑΣΟΚ εχθρικό προς κάθε ανανέωση και πολιτική εμβάθυνση. Η ηγεσία του θα παίζει το ρόλο του συμπληρώματος στις πιο συντηρητικές πολιτικές.
Αν όμως τα καταφέρει ο Χάρης Δούκας, τότε θα πρέπει έγκαιρα να καταλάβει ότι το μέγεθος της προσμονής από αυτόν συνδυασμένη με την αδυναμία του να καταλάβει και να ανταπεξέλθει, θα τον συντρίψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου