Οι πολιτικοί δεσμοί αίματος των Γλύξμπουργκ με την οικογένεια Μητσοτάκη: Η Αποστασία, το Τατόι, η ιθαγένεια Η αλλαγή οικογενειακής «γραμμής» και η κουτοπονηριά με την επιλογή του επωνύμου «Ντε Γκρες».

NDPPHOTO / ΕΛΛΗ ΠΟΥΠΟΥΛΙΔΟΥ

 


Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
 


Αλλάζοντας την οικογενειακή «γραμμή» μισού αιώνα, οι Γκλύξμπουργκ αποφάσισαν να ζητήσουν ελληνική ιθαγένεια και να δηλώσουν οικογενειακό επώνυμο - όπως επιβάλλεται ως προϋπόθεση άλλωστε. Δικαίωμά τους. Νόμιμες διαδικασίες υπάρχουν – τις ακολουθούν και δεν μας πέφτει λόγος.

Με την κυβερνητική φαυλότητα να ικανοποιήσει αστραπιαία την επιθυμία τους -ενώ χιλιάδες άνθρωπο περιμένουν χρόνια και υπόκεινται σε εξευτελισμούς πονηρών εξετάσεων για την ελληνική ιστορία που τους κόβουν- το γελοίο συναντά το επικίνδυνο.


Όσο το δεύτερο μπορεί να έχει νόημα στην περίπτωσή των συγκεκριμένων απογόνων μιας ξενόφερτης οικογένειας που έβλαψε την Ελλάδα. Από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου με τον Διχασμό, μέχρι τη θωρακισμένη εγκατάσταση της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας.

Οι μεταπολεμικοί δεσμοί πολιτικού αίματος και συνωμοσίας των Γκλύξμπουργκ με την οικογένεια Μητσοτάκη, μεταλλάσσονται: από την Αποστασία του 1965, στο «ανφαίρ» του 1988, στη λεηλασία του Τατοΐου το 1992 και τώρα στην «ελληνοποίηση»-παρωδία, για δέκα απογόνους του τέως άνακτος της συμφοράς. Τα συμφραζόμενα κατατείνουν σε παραποίηση της Ιστορίας, με προσβολή της μνήμης και της νοημοσύνης, των Ελλήνων.


Μετά την έκπτωσή του, ο πατέρας και παππούς τους, αυτοπαρουσιαζόταν ως «βασιλιάς Κωνσταντίνος, πρώην βασιλιάς των Ελλήνων». Ήτοι: άπαξ βασιλιάς για πάντα βασιλιάς - έστω και χωρίς βασίλειο. Όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, απέρριψε την προσφυγή του για την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας το 1994, επέμενε στην κλάψα: «Δεν έχω επώνυμο» . Δεν ήθελε βέβαια να έχει – κατ’ εφαρμογή του νόμου, ακριβώς γιατί δεν τον αναγνώριζε.

Αν τους απογόνους του, τους πήρε ο πόνος να πολιτογραφηθούν Έλληνες, μπορούσαν να διαλέξουν ένα οποιοδήποτε επώνυμο. Καλό είναι και το Ντεγκρές. Μία λέξη. Αλλά το θέλουν με δυο: Ντε Γκρες: της Ελλάδος, σε ελληνική μετάφραση από τα γαλλικά.


Εμφανής κουτοπονηριά για να υποδηλώνουν διασύνδεση με τον ελληνικό «θρόνο». Ως συνεχιστές του «βασιλείου της Ελλάδος» - όπως της επιβλήθηκε το 1863, με τον οίκο Γλύξμπουργκ, από τις «μεγάλες δυνάμεις». Ήδη το κάνουν, έμμεσα, με δημοσιεύματα και προσφωνήσεις τους, από τρίτους.

Περιφέρονται προσπαθώντας να αναπαραστήσουν στην Ελλάδα πρότυπα εστεμμένων της Ευρώπης. Παντρεύονται, χωρίζουν, κάνουν «βασιλικές» συνάξεις, διασυνδέονται με «αυλές», ως γαλαζοαίματοι συγγενείς και όμοιοί τους. Ενώ δηλώνουν πως αναγνωρίζουν το πολίτευμα, προστρέχουν σε σύμβολα αμφισβήτησης του - με πρώτο, ως τώρα, την άρνηση απόκτησης επωνύμου.

Στον νόμο του 1994 που του αφαίρεσε την ιθαγένεια, ο τέως αναφέρεται ως «Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ». Δεν το αποδέχθηκε, δηλώνοντας ότι «ποτέ δεν είχε επίθετο». Ταξίδευε με διαβατήριο Δανίας, ως «Constantine de Grecia», το οποίο θυμίζει βέβαια το σημερινό Ντε Γκρες - και τα δύο παραπέμπουν σε βασιλικό τίτλο. Πρακτικά η κυβέρνηση διευκολύνει τους απογόνους του να το συνεχίσουν.


Η υπουργός Μενδώνη αναφέρει σε επίσημο έγγραφο την «Α.Μ. Βασίλισσα Άννα-Μαρία» . Ο υπουργός Λιβάνιος λειτουργεί ως οιονεί γραμματέας τους. Ο υπουργός Βορίδης -εκτός από άνθρωπος του Παπαδόπουλου ήταν και οπαδός του Γκλύξμπουργκ, στην κηδεία του οποίου παρέστη- επικαλείται τα δικαιώματά τους από τον «νόμο Βενιζέλου». Ο υπουργός Άδωνις, δεν κρύβει τη «μεγάλη χαρά του» και το προχωράει: «οποιοσδήποτε κάνει αίτημα ελληνικής ιθαγένειας, ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα της Ελλάδος».

Αμ δε! Τυπικός ο γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Μπαλέρμπας, διευκρίνισε ότι δεν υπάρχει καμία ορκωμοσία: «πρόκειται για αναγνώριση, δεν είναι ούτε χορήγηση, ούτε απόδοση». Δήλωση σε ληξίαρχο έκαναν. Αλλά με το Ντε Γκρες ως επώνυμο, βρικολακιάζουν το βασιλικό παρελθόν τους.

Όσοι τσιμπήσουν, πριν από το Παύλος Ντε Γκρες μπορούν να βάζουν «διάδοχος», ή «βασιλεύς». Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν όπως ξέρουν, με την λόγω δυναστεία: «Ντε-Νεκές».