Είναι προφανές ότι, μετά τα πρωτόγνωρα συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου, τη μαζικότερη ενδεχομένως αντικυβερνητική κινητοποίηση σε όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται πια σε αποδρομή...
Δεν το πιστοποιούν μόνο τα αλλεπάλληλα γκάλοπ, η ετυμηγορία των οποίων αποτελούσε μέχρι πρότινος τον σκληρό πυρήνα της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας απέναντι σε κάθε κριτική, αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αντιδράσεών της μπροστά σ’ αυτήν την ανεξέλεγκτη τροπή: ο μόνιμος εκνευρισμός όλων ανεξαιρέτως των στελεχών της· η άκαρπη προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την αποδεδειγμένη πλέον συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών (συγκάλυψη οργανωμένη και με παρατεταμένη χρονική διάρκεια, για την οποία εκταμιεύθηκαν επισήμως εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ) μέσω της ανίερης σύγκρισής της με την ολιγόωρη (και πολιτικά άκρως αντιπαραγωγική) απλή καθυστέρηση της ανακοίνωσης της ύπαρξης νεκρών στο Μάτι από την κυβέρνηση Τσίπρα· η εμμονική, τέλος, απόδοση των παλλαϊκών κινητοποιήσεων στο μικρότερο (κι οργανωτικά αναιμικότερο) κόμμα της σημερινής Βουλής, στοχοποίηση που έχει ήδη αρχίσει να λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία – όπως ακριβώς η απόδοση από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ των αντιμνημονιακών ξεσπασμάτων του 2011-2012 στο «κόμμα των κουκουλοφόρων» του Αλέξη Τσίπρα επέφερε τελικά την ανάδειξη του (μισοδιαλυμένου, τότε) ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση.
«Η Ελλάδα του Μετρό της Θεσσαλονίκης πρέπει να νικήσει την Ελλάδα του παλιού ΟΣΕ. Είναι μια πρόκληση που προϋποθέτει το σάρωμα, θα επαναλάβω, το σάρωμα, κάθε αντίστασης που έρχεται από το χθες». | Κυριάκος Μητσοτάκης, στο νέο υπουργικό συμβούλιο (15.3.2025)
Πάνω απ’ όλα, το πιστοποιεί όμως η διακηρυγμένη πρόθεση του πρωθυπουργού να μετατρέψει την κυβερνητική κρίση σε πολιτική ευκαιρία, δρομολογώντας μια γενικευμένη κατεδάφιση των τελευταίων υπολειμμάτων κράτους δικαίου όχι μόνο της Μεταπολίτευσης, αλλά και ολόκληρου του εικοστού αιώνα – με εμφανή τελικό στόχο την άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο κι εξίσου εμφανή την προσδοκία ότι μια τέτοια ριζική αναμόρφωση (και ρευστοποίηση) του κοινωνικού τοπίου θα οδηγήσει τελικά στην καθυπόταξη εκείνων ακριβώς των λαϊκών μερίδων και μεσοστρωμάτων που τον ενδιαφέρουν (και που σήμερα έχουν σηκώσει κεφάλι, πάνω στο κοινωνικό υπόστρωμα της δυσφορίας για την αχαλίνωτη ακρίβεια και τη φυσική εκκαθάρισή τους μέσω μιας καταφανώς άδικης φορολογικής μεταρρύθμισης). Ενδεχόμενο καθόλου απίθανο, αν λάβουμε υπόψη την εμπειρία του εικοστού αιώνα· εμπειρία που δεν περιλαμβάνει μόνο τις λαμπρές αγωνιστικές εξάρσεις που έκαναν κάποτε τον καθηγητή Σβορώνο να μιλήσει για «διαχρονικά αντιστασιακό χαρακτήρα» του ελληνικού λαού, αλλά και άφθονες δόσεις συλλογικής υποταγής, φιλήματος κατουρημένων ποδιών κι αυτοεξευτελιστικών πανηγυρικών δηλώσεων μετανοίας.
Ας μην ξεχνάμε πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει την παραμικρή αναστολή να διαπράξει οποιαδήποτε θεσμική εκτροπή, δίχως μάλιστα τη δικαιολογία των έκτακτων συνθηκών ή της υπέρτερης εξωτερικής πίεσης που επικαλέστηκαν κατά καιρούς διάφοροι προκάτοχοί της. Είναι η πρώτη λ.χ. κυβέρνηση μετά τη Μεταπολίτευση που δεν δίστασε να παραβιάσει ξετσίπωτα όχι μόνο το πνεύμα, αλλά και το ίδιο το γράμμα του ισχύοντος Συντάγματος, νομοθετώντας την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων σε αντίθεση με τη ρητή σχετική απαγόρευση του άρθρου 16· ενέργεια που, σύμφωνα με τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα (άρθρο 134§3.στ), συνιστά περίπτωση εσχάτης προδοσίας, τιμωρούμενη «με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών» (άρθρο 134§1) και «αποστέρηση δημοσίων θέσεων και αξιωμάτων» (άρθρο 136)· οι δε προπαρασκευαστικές πράξεις για την τέλεσή της τιμωρούνται, και αυτές, με κάθειρξη 5-10 ετών (άρθρο 135). Με τέτοιο μητρώο, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει το «επιτελικό κράτος» μας, προκειμένου να διασφαλίσει την ασυλία των ηγετικών κλιμακίων του.
Προς το παρόν, εξίσου έκδηλη είναι πάντως η αδυναμία της αντιπολίτευσης, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, να καλύψει το πολιτικό κενό που προκάλεσε ο σεισμός της 28ης Φεβρουαρίου. Εξ ου και οι ευδιάκριτες προσπάθειες κάλυψής του με την ανάδυση ενός καινοφανούς υβριδικού πολιτικού υποκειμένου, το οποίο φιλοδοξεί να ποδηγετήσει την έρπουσα κοινωνική εξέγερση προσδίδοντάς της μιαν εξαιρετικά προβληματική, άκρως συντηρητική νοηματοδότηση: σταδιακή αποσιώπηση της οφθαλμοφανούς αιτιώδους σχέσης του προαναγγελθέντος «δυστυχήματος» των Τεμπών με την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και τη συνακόλουθη αποψίλωση προσωπικού και υποδομών, με ταυτόχρονη πρόταξη σημαντικών ίσως ποινικά, δευτερευουσών όμως επί της ουσίας πτυχών του· υποκατάσταση του διάχυτου αιτήματος για δημόσιες ασφαλείς συγκοινωνίες από την απλή απόδοση «δικαιοσύνης», αλλά και της ορθολογικής απόδοσης ευθυνών από μια γενικόλογη ηθικολογία· ιδεολογική επένδυση, τέλος, της καταδίκης των κυβερνητικών χειρισμών μ’ ένα φτηνό εθνοπρεπές επίχρισμα και επικλήσεις προς το «εθνικό μας DNA», που προϊδεάζουν για το χειρότερο δυνατό.
Αποκαλυπτική γι’ αυτήν την τελευταία διάσταση υπήρξε η αποφυγή, από τις ηγεμονικές μέχρι σήμερα φωνές του «κινήματος των Τεμπών», οποιασδήποτε σύνδεσης του φονικού της 28ης Φεβρουαρίου 2023 με το άλλο μεγάλο έγκλημα της ίδιας περιόδου: το πνίξιμο δεκαπλάσιων μεταναστών, πολλοί από τους οποίους ήταν παιδιά, στα ανοιχτά της Πύλου από το Λιμενικό μας τη νύχτα της 14ης Ιουνίου 2023. Κι αυτό, παρ’ όλο που τόσο η εγκληματική αδιαφορία των αρμόδιων αξιωματούχων για την προβλεπόμενη έκβαση των δύο «δυστυχημάτων» («ενδεχόμενο δόλο» το λένε οι νομικοί) όσο και ο μηχανισμός συγκάλυψης που κινητοποιήθηκε μετά τις τραγωδίες ταυτίζονται πλήρως και στις δύο περιπτώσεις.
Οι νοικοκυραίοι που νιώθουν ότι στο Intercity 62 μπορούσαν να ταξιδεύουν και τα δικά τους παιδιά, δύσκολα θα ταυτιστούν προφανώς με το δράμα μερικών εκατοντάδων μελαψών που αναζητούσαν απεγνωσμένα σωτηρία στον πρωτοκοσμικό μας παράδεισο· παρόμοια επιλεκτικότητα καθίσταται ωστόσο προβληματική, αν όχι επικίνδυνη, όταν μετατρέπεται σε πολιτική πρόταση για το αύριο. Είναι δε παρήγορο το γεγονός ότι, έστω και μειοψηφικά προς το παρόν, κάποιες φωνές του κινήματος αυτού έχουν αρχίσει να επισημαίνουν αυτή την ταύτιση. Διαπαιδαγωγώντας, έτσι, το δυνητικό κοινό τους σε αντιλήψεις δομικά διαφορετικές από εκείνες που θα ήθελαν οι μηχανισμοί του γαλανόλευκου, συγκυριακά «αντιπολιτευτικού» εφοπλισμού μας.
Τάσος Κωστόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου