βόρειας Ευρώπης: η τάση κατά των Βρυξελλών.
Με αυτό τον τρόπο αναλύει σε σημερινό άρθρο του το περιοδικό Economist, την στάση και τις ιδεολογικές τοποθετήσεις από λαϊκιστικά, όπως τα περιγράφει, κόμματα κυρίως της άκρας Δεξιάς, περιγράφοντας και ενός είδους “αμηχανία” τους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, από την εδραίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, και τις απαιτήσεις που απορρέουν από αυτήν, ιδίως στο πλαίσιο της κρίσης.
“Αυτά τα κόμματα, που μερικές φορές περιγράφονται ως νεο-φασιστικά, υιοθετούν ενίοτε εχθρικές ιδέες και μια έλλειψη ανοχής, κάθε είδους. Όμως το να γενικεύει κανείς χαρακτηρίζοντάς τα φασιστικά, εντάσσοντάς τα δηλαδή εκτός της κεντρικής πολιτικής Ευρωπαϊκής γραμμής, προσφέρει στις συντηρητικές ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις μια πλαστή... παρηγοριά. Τα τελευταία χρόνια οι “λαϊκιστές” έχουν αποστασιοποιηθεί από την ναζιστική ιδεολογία”, αναφέρει το περιοδικό και συμπληρώνει “Ήρθαν για να μείνουν”.
Λίγες ημέρες μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Ελλάδα με την συμμετοχή του ΛΑΟΣ, και τα σχόλια του διεθνούς τύπου, όπως των γαλλικών Liberation και Le Monde, όπου ο Γιώργος Καρατζαφέρης χαρακτηρίζεται “αντισημίτης” με “ξενοφοβικές” πεποιθήσεις, το δημοσίευμα κάνει λόγο για τον ρόλο αυτών των κομμάτων στο ευρωπαϊκό σκηνικό.
“Οι Ευρωπαίοι λαϊκιστές δεν είναι πιθανό να διαμορφώσουν κυβερνήσεις. Στερούνται ψηφοφόρων και δεν έχουν την ανάλογη επάρκεια για να δημιουργήσουν κυβέρνηση. Όμως, η κυρίαρχη πολιτική σκηνή φαίνεται αμήχανη για το πώς να τους αντιμετωπίσουν”. Έτσι οι “εμμονές” τους μπαίνουν δυναμικά στην ευρωπαϊκή συζήτηση, υποστηρίζει το περιοδικό.
Αυτό είναι προβληματικό για τρεις λόγους: Καταρχάς, διότι το ευρώ και η ανεξάρτητη Κεντρική του Τράπεζα είναι δημιουργήματα της “ελίτ”, εναντίον της οποίας βάλλουν. Δεύτερον, διότι ιδίως στην βόρεια Ευρώπη, πολλοί από αυτούς απορρίπτουν συλλήβδην την ιδέα να πληρώνουν για την χρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες της “περιφέρειας”. Και τρίτον, αμφισβητούν συχνά τις αποφάσεις των Βρυξελλών, όπως υποστηρίζει το περιοδικό.
Επεξηγώντας αυτές τις θέσεις και πού εντοπίζονται, το περιοδικό κάνει αναφορά στο παράδειγμα της Ολλανδίας, μέσω μιας σύντομης ιστορικής αναδρομής. “Όσο η Ε.Ε. επεκτεινόταν φτάνοντας στα 27 μέλη, οι Ολλανδοί, που ήταν μεταξύ των ιδρυτών της ένωσης, ένιωσαν ότι παρακάμπτονται... Το αντί-ευρωπαικό αίσθημα έγινε ξεκάθαρο το 2005, όταν οι Ολλανδοί απέρριψαν σε δημοψήφισμα ένα νέο σύνταγμα για την Ε.Ε., σε ποσοστό 62%. Τώρα, από την άλλη, η ιδέα να ξοδευτούν ολλανδικά χρήματα για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας είναι μη δημοφιλής στη χώρα. Αν γινόταν ένα δημοψήφισμα τώρα εντός της Ολλανδίας για την συμμετοχή της στο ευρώ, η κυβέρνηση θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να το κερδίσει”, υποστηρίζει ο Economist.
“Οι Σχεδιαστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας ανέμεναν ότι η δημιουργία της Ε.Ε. θα σταθεροποιηθεί από την ευημερία και από μια ιδιότυπη νομιμότητα από τις Βρυξέλλες. Ότι δηλαδή οι Ευρωπαίοι θα δεχτούν την Ε.Ε. διότι λειτουργεί καλά. Αλλά δεν συνέβη ακριβώς αυτό” σχολιάζει το δημοσίευμα. “Οι πολιτικοί αντί να εξηγούν το πόσο η Ε.Ε. έχει συμβάλει στην ανάπτυξη, αντίθετα προσπαθούν να αντλήσουν πολιτικό όφελος και μόνο. Εκτός του ότι πολλοί κατηγορούν τις Βρυξέλλες για οτιδήποτε κακό” δημιουργώντας σύγχυση για το αποτέλεσμα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, συμπληρώνει.
Χαρακτηριστική είναι εξάλλου η κριτική που ασκείται για το λεγόμενο “δημοκρατικό έλλειμμα” στην Ευρώπη, όπως αποκαλείται η μη πρόβλεψη δημοκρατικής εκλογής, από την ευρωπαϊκή λαϊκή βάση, των προσώπων που αναλαμβάνουν τα αξιώματα των Βρυξελλών.
“Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα”. Αν και οι απόψεις των “λαϊκίστικων” κομμάτων είναι διχαστικές, έχουν κερδίσει έδαφος στην Ε.Ε. Πολλοί Ευρωπαίοι βλέπουν τις Βρυξέλλες σαν ένα μακρινό και ελιτίστικο κέντρο αποφάσεων. Και φαίνεται ότι το Ευρωπαϊκό εγχείρημα ήταν έτσι από το ξεκίνημά του, παρά τις καλές προθέσεις, σχολιάζει το περιοδικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου