Και επειδή πολύ λόγος και έπαινοι δίνονται προς θαρραλέους νέους που τολμούν και ρισκάρουν επιχειρηματικά εν μέσο κρίσης, έχω να πω ότι οικονομία δεν στήνεται με εστιατόρια καφετέριες και μπαρ, γιατί αυτού του είδους τις επιχειρήσεις μετρούν... στις στατιστικές τους στην κυβέρνηση και νομίζουν ότι βγαίνουμε από την κρίση.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ο τελευταίος ασπασμός της οικονομίας, λίγο πριν
τον τελικό της θάνατο.
Τα όποια χρήματα υπάρχουν ακόμη για επενδύσεις θα έπρεπε να επενδύονται μόνο σε παραγωγικούς τομείς.
Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και εξακολουθεί να είναι η έλλειψη παραγωγής.
Μια καφετέρια έχει περισσότερο κόστος από μια μικρή χοιροτροφική μονάδα.
Ένα εστιατόριο έχει περισσότερο κόστος από μια βιοτεχνία παραγωγής ακριβών δερμάτινων παπουτσιών.
Βιοτεχνίες κατασκευής ποδηλάτων, ρακετών, καλτσών, ζωνών, τσαντών, μπαλών ποδοσφαίρου, κοστίζουν λιγότερο από ένα μπαρ και έχουν την δυνατότητα λόγο ιντερνέτ να πουλήσουν σε όλων τον κόσμο.
Μια χειροποίητη γυναικεία τσάντα κοστίζει στην λιανική 500 + ευρώ, εννοείται προσεγμένη, και δεν χρειάζεται περισσότερο από 50 τετραγωνικά εγκατάστασης.
Μια μικρή μονάδα μανιταριών έχει περισσότερο μέλλον να αναπτυχθεί και να υπάρχει και μετά από 50 χρόνια ως επιχείρηση, από ότι μια αρπαχτεί σε ένα καφέμπαρ.
Οι Γάλλοι τρώνε τεράστιες ποσότητες φουγκρά – εύκολες δουλειές.
Στο εμπόριο υπάρχουν ακουστικά μουσικής που κοστίζουν και 300 ευρώ, και για αυτά δεν χρειάζονται περισσότερο κόστος επένδυσης από ότι μια πολύ καλή καφετερία – ή ρεστοράν.
Μια χειροποίητη αγγλική δερμάτινη σέλα ποδηλάτου κοστίζει 150 ευρώ και δεν χρειάζονται ούτε 5000 ευρώ επένδυση.
Μια γραμμή παραγωγής αμπορτισέρ ή τακάκια αυτοκινήτων στήνεται μέσα σε έξι μήνες.
Η Ελλάδα έχει ένα ισχυρό πλεονέκτημα, πολύ ισχυρό!!!!
Μπορούμε εύκολα σε τρία- τέσσερα χρόνια να έχουμε διπλασιάσει το ΑΕΠ.
Το πλεονέκτημα μας είναι ότι είμαστε μικρή χώρα και μικρή οικονομία.
Είμαστε μόνο 10 εκατομμύρια πληθυσμού και έχουμε απέναντι μας περίπου τα 7 δις του παγκόσμιου πληθυσμού ως εν δυνάμει πελάτες.
Ας προσπαθήσουμε ως χώρα να φτιάξουμε πέντε – δέκα – είκοσι προϊόντα τα οποία θα τα αγοράζει δύο φορές τον χρόνο προς 100 ευρώ έκαστο, μόνο το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Δηλαδή τζίρος ετησίως, 100 ευρώ χ δύο φορές τον χρόνο = 200 ευρώ.
Το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι 1,4 δισ πελάτες Χ 200 ευρώ ανά κάτοικο- πελάτη= 280 δισ τζίρος τον χρόνο.
Είναι δύσκολο; Εγώ πάντως το βλέπω εύκολο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα φύγουν άλλοι νέοι εκτός Ελλάδας.
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου