Πολύ συγκίνησε την ελληνική κυβέρνηση το κομπλιμέντο του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ. «Η Ελλάδα είναι η πιο φιλική και η πιο αξιόπιστη χώρα μέσα στην Ευρώπη για την Κίνα», είπε ο Σι κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Ρόδο. «Πιστεύω βαθιά ότι η στρατηγική εταιρική μας σχέση θα διευρύνεται συνεχώς, όσο και η παρουσία της χώρας σας θα διευρύνεται στο διεθνές προσκήνιο», ανταπάντησε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, που εμφανίστηκε αποφασισμένος να προσφέρει στους Κινέζους ό,τι επιθυμούν. Ακόμη και ολόκληρο το λιμάνι του Πειραιά στην κινεζική COSCO, γεγονός που φυσικά εξόργισε τους ντόπιους εφοπλιστές, προκαλώντας μίνι κρίση μέσω ΤΑΙΠΕΔ.
Το ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ο κ. Σαμαράς πρότεινε στον Κινέζο πρόεδρο να εκμεταλλευτεί η Κίνα τις δυνατότητες που δίνει η γεωγραφική θέση της Ελλάδας για την ενίσχυση της παρουσίας κινεζικών πολεμικών σκαφών στην περιοχή.
«Στην Κρήτη υπάρχουν όλες οι κατάλληλες υποδομές ανεφοδιασμού, συντηρήσεων και επισκευών για τις μονάδες Ναυτικού της δικής σας χώρας», είπε χαρακτηριστικά ο Ελληνας πρωθυπουργός.
Με ξένες πλάτες
Πρόκειται για μια θαρραλέα κίνηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που δεν αποκλείεται να έχει ενοχλήσει ήδη τους Αμερικανούς, ή για μια εκ του ασφαλούς πρωτοβουλία, στηριζόμενη σε άλλες ισχυρές πλάτες; Στη Γερμανία, για παράδειγμα, η οποία το τελευταίο διάστημα είναι αυτή που επενδύει τρομακτικά στον Κινεζικό γίγαντα, προκειμένου να κερδίσει πόντους στον ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το «κινέζικο παιγνίδι» της Γερμανίας περιγράφει εύστοχα το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel»: «Η Κίνα είναι ένας μαγνήτης για τις ευρωπαϊκές εταιρείες. Η Ε.Ε. είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κίνας», γράφει το γερμανικό περιοδικό, τονίζοντας με έμφαση ότι ο όγκος των σινο-ευρωπαϊκών εμπορικών συναλλαγών φτάνει τα 600 δισ. δολάρια. «Ως το τέλος της δεκαετίας, η Ε.Ε. και η Κίνα επιδιώκουν να ανεβάσουν τις εμπορικές συναλλαγές στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια», προσθέτει. Ο στόχος φανερός: με την Ευρωπαική Ενωση ελεγχόμενη πλέον από το Βερολίνο, η Γερμανία διαθέτει μια πολύ ισχυρή βάση για την ευρύτερη επέκτασή της προς τις αναδυόμενες αγορές της Απω Ανατολής.
Για μια γερμανική Ευρώπη
Η Γερμανία μπορεί, άλλωστε, να είναι πανίσχυρη στο πλαίσιο της Ε.Ε., όχι όμως και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Η Γερμανία διαθέτει μόνη της μόλις το 5,2% του παγκόσμιου ΑΕΠ και η οικονομία της είναι 4,5 φορές μικρότερη της αμερικανικής και 2,5 φορές μικρότερη της κινεζικής. Χωρίς την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, η Γερμανία είναι ένας μεσαίος παίκτης στο πλαίσιο της παγκόσμιας πολιτικής. Για το Βερολίνο είναι στρατηγικός στόχος η γερμανική Ευρώπη. Σήμερα, οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. χρηματοδοτούν ουσιαστικά τις γερμανικές εξαγωγές και στην Κίνα, καθώς οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τις γερμανικές, που επωφελούνται από το πολύ πιο φτηνό «χρήμα». Το γερμανικό περιοδικό δεν διστάζει να το παραδεχτεί: «Τα οφέλη της εμπορικής αυτής σχέσης είναι ανισότιμα κατανεμημένα στην Ευρώπη, με τα περισσότερα πλεονεκτήματα να τα έχουν οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά».
Φυσικά και η Κίνα εκμεταλλεύεται την πολιτική αυτή της Γερμανίας. Η κινεζική ηγεσία θεωρεί την Ευρώπη αντιστάθμισμα έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, γράφει το «Der Spiegel». Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η Κίνα έχει ήδη μπει για τα καλά στις αγορές κρατικών ομολόγων της ευρωζώνης.
Μπορεί η Κίνα να έχει εξελιχθεί στον «τραπεζίτη» των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς διαθέτει αμερικανικά κρατικά ομόλογα αξίας άνω του ενός… τρισ. δολαρίων, γνωρίζει ωστόσο καλά ότι η Ουάσινγκτον έχει την πολιτική και στρατιωτική πρωτοκαθεδρία. Το Πεκίνο, διαθέτοντας, όμως, συναλλαγματικά αποθέματα ύψους τριών τρισ. δολαρίων, μπορεί πλέον να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Ηδη αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Και δεν περιορίζεται στην οικονομία!
Οπως γράφει ο Μάικλ Κλερ στο βιβλίο του «Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος στον Ειρηνικό», ο Κινέζος πρόεδρος Σι έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την εθνικιστική πτέρυγα του κινεζικού στρατού.
Πραγματοποιεί συχνά επισκέψεις σε κινεζικές στρατιωτικές μονάδες για να δείξει ότι υπό την ηγεσία του το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα ενισχύσει ιδιαίτερα τις δυνατότητες και το πρεστίζ του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας, ώστε η χώρα να παίξει πιο αποφασιστικό ρόλο στην περιοχή και σε όλον τον κόσμο».
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που κάθε χρόνο το Πεκίνο αυξάνει τις στρατιωτικές του δαπάνες τουλάχιστον κατά 10%.
Το Πεκίνο επενδύει ταυτόχρονα σε μια ολόκληρη σειρά στρατηγικών βιομηχανιών στην Ευρώπη και ρίχνει πολλά κεφάλαια σε αγορές ακινήτων. Προσφέρθηκε, επίσης, να ικανοποιήσει τις επείγουσες ανάγκες για υποδομές στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, όπως στις υψηλής ταχύτητας σιδηροδρομικές εμπορευματικές μεταφορές. Το Πεκίνο έχει συμφωνήσει στην κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων, που συνδέει την Ουγγαρία με τη Σερβία και δεσμεύτηκε να βοηθήσει τη Ρουμανία να συνδεθεί με την Ουγγαρία. Ενας άλλος σημαντικός πυλώνας της επεκτατικής πολιτικής της Κίνας είναι η πραγματοποίηση επενδύσεων σε ευρωπαϊκές χώρες πλούσιες σε φυσικούς πόρους.
Ιδιαίτερα ελκυστικός για το Πεκίνο είναι ο τομέας της ενέργειας στα Βαλκάνια. Μεγάλες δυτικές εταιρείες κοινής ωφέλειας είναι απρόθυμες να κάνουν ριψοκίνδυνες επενδύσεις και έτσι τον λόγο έχει η Κίνα. Χώρες όπως η Αλβανία, το Μαυροβούνιο και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι ελκυστικές στον τομέα της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Τα Σκόπια, η Σερβία και η Κροατία προσελκύουν ήδη κινεζικές εταιρείες στον τομέα της αιολικής ενέργειας.
Μεγάλες επενδύσεις
Τα εξαγγελθέντα κινεζικά έργα υποδομής στη Μολδαβία θα ξεπεράσουν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, όταν το ΑΕΠ της χώρας δεν ξεπερνά τα τέσσερα δισ. ευρώ! Η Κίνα βλέπει τις χώρες αυτές όχι μόνο ως μια αγορά για τις δικές της στρατηγικές βιομηχανίες.
Οπως γράφει το «Spiegel», «για το Πεκίνο, οι εμπορικές σχέσεις με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί οι μεταβατικές οικονομίες τους επιτρέπουν στην Κίνα να παρακάμπτει κάποιους από τους κανόνες αντιντάμπινγκ της Ε.Ε. και να εξάγει έτσι προϊόντα απευθείας σε μια αγορά 800 εκατομμυρίων ανθρώπων».
Στόχος του Πεκίνου είναι να επιταχύνει τη δημιουργία ενός δικτύου λιμένων, κέντρων logistics και σιδηροδρόμων για τη μεταφορά των κινεζικών προϊόντων σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και η «ελληνική» πολιτική του Πεκίνου, και ας πάψει να πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τις αναπτυξιακές της επιτυχίες. Στα κινεζικά σχέδια επέκτασης στην Ευρώπη, στρατηγική σημασία έχει το λιμάνι του Πειραιά, οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι, τα περιφερειακά αεροδρόμια και όλη η Ελλάδα ως χώρα υποδοχής των κινεζικών προϊόντων που προορίζονται για ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο, ενδεχομένως και με πηγή προέλευσης Ε.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου