Δύσκολα το χωνεύεις...

άρθρο του Τάσου Παππά

Το πιο εξοργιστικό, κατά τη γνώμη μου, με τα κυβερνητικά κόμματα (εν γένει) δεν είναι τα χοντρά ψέματα που λένε, οι μισές αλήθειες που εκστομίζουν για να...
κοροϊδέψουν τους πολίτες, οι ανοίκειες πολλές φορές επιθέσεις που εξαπολύουν στους αντιπάλους τους, η δαιμονοποίηση των εσωτερικών διαφωνιών, η απόπειρά τους να βιάσουν την πραγματικότητα. Ολα αυτά τα έχουμε συνηθίσει, έχουμε μάθει να ζούμε με την υπερβολή και τις μεγαλοστομίες και πολλοί έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι οι θεαματικές κωλοτούμπες είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού.

Αυτά όμως που δύσκολα μπορείς να χωνέψεις, παρά το γεγονός ότι αφθονούν στον επίσημο λόγο τους, είναι η αλαζονεία, η έπαρση της μοναδικότητας και η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για την εξουσία. «Εμείς και κανένας άλλος», «ή με μας ή με το χάος», «οι άλλοι είναι επικίνδυνοι, ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να διοικήσουν». Παρακολουθώντας την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ και τη συνέντευξη Τύπου του Ευάγγ. Βενιζέλου, έμενες με την εντύπωση ότι χωρίς αυτούς και τα κόμματά τους στη διακυβέρνηση, η χώρα θα καταστραφεί, ότι την περιμένουν συμφορές που όμοιές της δεν έχουμε δει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας...
Δηλαδή, ένας Αρμαγεδδών.

«Δεν υπάρχει περίπτωση ο λαός να εμπιστευθεί ένα κόμμα που φλερτάρει με την τρομοκρατία, που δημαγωγεί, που λαϊκίζει και είναι κολλημένο στο χθες» είπε ο πρωθυπουργός. «Δεν θα πάμε στο μηδέν, αλλά πολύ κάτω απ’ αυτό» πλειοδότησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος με τη γνωστή του ευφράδεια έθεσε στον εαυτό του καμιά δεκαριά ρητορικές ερωτήσεις του τύπου: «Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει τι; Μήπως θα δώσουν ρευστότητα οι τράπεζες; Μήπως θα γίνουν επενδύσεις από Ελληνες και ξένους επιχειρηματίες; Μήπως θα μηδενιστεί η ανεργία; Μήπως θα διαγραφεί το χρέος (σ.σ. το οποίο κατά την ανάλυσή του είναι βιώσιμο);».

Αμφότεροι με συντριμμένες πόζες και σπαραξικάρδιες εκφράσεις θέλησαν να μας πείσουν ότι σηκώνουν μεγάλο βάρος, μεγαλύτερο απ’ ό,τι τους αναλογεί – λες και δεν είναι τα κόμματά τους υπεύθυνα για τη χρεοκοπία, λες και οι ίδιοι κάνουν με το ζόρι μια δουλειά που δεν τους αρέσει, αλλά παρ’ όλα αυτά τη διεκπεραιώνουν γιατί δεν υπάρχει κανείς να την αναλάβει. «Ποινήν εκτίουμε» θα μπορούσαν να κραυγάσουν, αντιγράφοντας τον Β. Πολύδωρα, έμπλεοι οργής που δεν κατανοούμε τα πάθη που τραβάνε. Μήπως ήρθε η ώρα να δραπετεύσουν; Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να γλιτώσουν από τα βάσανα. Εμείς κάπως θα τα κουτσοβολέψουμε. Αλλωστε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο, πριν αποχωρήσουν, να μας φέρουν σε επαφή με την Παναγία και τον Θεό, με τους οποίους, κατά πώς μας αφήνουν να υποθέσουμε, έχουν προνομιακή σχέση.

http://www.efsyn.gr