Λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Για πρώτη φορά η περίθαλψη και οι συντάξεις, τόσων χιλιάδων δημοσιογράφων, κινδυνεύουν. Είναι τόσο πασιφανής η αδικία, για έναν κλάδο που ποτέ δεν επιβάρυνε τον κρατικό κορβανά, που σκέπτεται κανείς, ότι κάποιοι είναι ηλίθιοι ή σκόπιμα επιθυμούν να βάλουν τέλος σε ένα κλάδο. Κι όμως στον αγώνα, αυτό η Ένωση Συντακτών και ο ΕΔΟΕΑΠ, είναι μόνοι τους.
Ελάχιστοι φιλοτιμήθηκαν να κατεβάσουν ρολά, να προχωρήσουν σε απεργίες πείνας -μπράβο τους- κι ακόμα περισσότεροι, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, λες και δεν τους αφορά.
Προκλητική όμως είναι η στάση συναδέλφων του τηλεοπτικού στερεώματος.
Που είναι ο Χατζηνικολάου, ο Παπαδάκης, ο Αυτιάς, ο Σρόιτερ, ο Ευαγγελάτος και τόσοι άλλοι για να κάνουν μια εκπομπή, για την τόσο μεγάλη αδικία εναντίον του σώματος των δημοσιογράφων;
Εκτός εάν δεν αισθάνονται δημοσιογράφοι...
Και φυσικά, δείχνουν και μία μορφή αδυναμίας.
Γιατί θα μπορούσαν, εάν είχαν το σχετικό δημοσιογραφικό ταλέντο, να κάνουν μία εκπομπή, χωρίς να ενοχλήσουν τους εκδότες-εργοδότες τους.
Είναι διπλό λοιπόν, το κακό.
Από την μία προδίδουν τον κλάδο, στην πλέον δύσκολη στιγμή της ιστορίας του και από την άλλη...δεν έχουν το ταλέντο, να "στήσουν" μία εκπομπή για τον κλάδο;
Η ιστορία γράφει. Και κάποτε θα γράψει ότι έμειναν με σταυρωμένα χέρια, όλη αυτή την περίοδο, οι δημοσιογράφοι προβεβλημένοι της τηλεόρασης. Προφανέστατα ...ανήκουν σε άλλον...κλάδο.
Γιατί λοιπόν βρίσκονται στα κιτάπια της Ένωσης Συντακτών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου