Ταυτότητα
Η γενναία πολιτική απόφαση της κυβέρνησης για τη νομική αναγνώριση
ταυτότητας φύλου αντιμετωπίστηκε, με θλιβερό τρόπο, από θεσμικές
πολιτικές και θρησκευτικές εκφράσεις, στο βαθμό μάλιστα που ν'
αναιρούνται οι καταστατικά κατοχυρωμένες αρχές και οι δικαιικές αξίες.
Στον πυρήνα κάθε προοδευτικής και θετικά κινούμενης βιοθεωρίας
και διανοητικής έκφρασης κυοφορείται το σπέρμα της προοπτικής του
αυτοπροσδιορισμού για τον άνθρωπο και της προσέγγισης του αυτεξούσιου.
Αυτή η προοπτική, που δηλώνει ξεκάθαρα τον σεβασμό για τον άνθρωπο ως βιολογική, πολιτική, κοινωνική και ψυχοπνευματική υπόσταση, τρέφεται από την αγχίνοια πολλών στοχαστών αλλά και από την υγιή και θαρραλέα πολιτική βούληση, που εκφράζεται από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις ως πρόταγμα των καιρών και ως ιστορική επιταγή.
Δυστυχώς όμως, κάθε φορά που εκδηλώνεται η πολιτική βούληση για νομοθέτηση σχετική με ζητήματα της άμεσης καθημερινότητας αλλά και ιερά αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, και επιβαλλόμενη από την αναγκαιότητα των ίδιων των εξελίξεων, αποκαλύπτεται και το εύρος των σκοταδιστικών εκφάνσεων, σε πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο.
Πάνω απ' όλα όμως καταδεικνύεται η ενοχική παρουσία ηγεσιών, πολιτικών μορφωμάτων και πολιτών, που στο όνομα "απαράγραπτων διαχρονικών αξιών" πνίγονται στη δίνη του πολιτικού και θρησκευτικού τρωγλοδυτισμού αλλά και του άκαμπτου επαρχιωτισμού.
Εν προκειμένω η γενναία πολιτική απόφαση της κυβέρνησης για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου αντιμετωπίστηκε, με θλιβερό τρόπο, από θεσμικές πολιτικές και θρησκευτικές εκφράσεις, στο βαθμό μάλιστα που ν' αναιρούνται οι καταστατικά κατοχυρωμένες αρχές και οι δικαιικές αξίες.
Η ψήφιση από τη βουλή τιμά την κυβέρνηση, που είχε το πολιτικό θάρρος ν' αντιταχθεί στο "μέγα πάθος" του πελατειακού πολιτικού εσμού - ο χαρακτηρισμός δεν αφορά σ' όλους τους πολίτες -αλλά - και όλους όσοι ατομικά ή ως μέλη πολιτικών εκφράσεων, υπερέβησαν τη στείρα αντιπολιτευτική στάση και τακτική, αφουγκραζόμενοι τον σφυγμό της συμβιωτικής ομάδας, της κοινωνίας.
Για την επιστημονική προσέγγιση του θέματος, που αφορά στα διεμφυλικά άτομα, είναι αναγκαία τα φώτα των επιστημόνων και των ειδικών. Όμως το πρακτικό, το πολιτικό και κυρίως το ηθικό μέρος μας αφορά όλους και κυρίως εκείνους που έχουν την ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων. Λέγοντας, λοιπόν, διεμφυλικά άτομα αναφερόμαστε σ' εκείνα στα οποία ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο βιώνουν το φύλο τους δεν αντιστοιχεί στα δεδομένα του φύλου που καταγράφηκε κατά τη γέννησή τους με βάση τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά.
Με μια πρώτη ματιά και με την πιο απλή θεώρηση μπορεί κάποιος να σταθεί σε παραμέτρους με πολιτισμικό -ηθικό βάρος και κυρίως παραμέτρους που δηλώνουν τον σεβασμό στον άνθρωπο ως υπόσταση, απαλλαγμένη από αξιακές αγκυλώσεις, κανονιστικές στρεβλώσεις και επαχθείς συμβάσεις.
Η βασικότερη είναι αυτή της απαλλαγής από την αναγκαστική τραυματική εμπειρία της χειρουργικής επέμβασης που αποτελούσε προαπαιτούμενο της νομικής αλλαγής φύλου. Το ίδιο σημαντική είναι και η απαλλαγή από τη βάσανο της ψυχιατρικής γνωμάτευσης, ως αναγκαίας διαδικασίας λόγω της ρατσιστικής και στρεβλωτικής αντιμετώπισης των διεμφυλικών ατόμων ως "μη κανονικών". Σ' αυτά να προσθέσουμε τη βίωση της βίας, του αποκλεισμού και της βίαιης περιθωριοποίησης, που σημαδεύουν την καθημερινότητα των ατόμων αυτών αλλά και τις επακόλουθες δυσκολίες τις σχετικές με την αντιμετώπιση τους από θεσμικές πολιτικές και διοικητικές δομές και τις σχετικές με την απασχόληση και την κοινωνική και επαγγελματική τους κινητικότητα.
Σ' αυτή λοιπόν την πρωτοβουλία και τη θεσμική υποχρέωση οι αντιδράσεις σ' όλα τα επίπεδα, μαρτυρούν αφ' ενός την εμμονή κάποιων στις εκπορευόμενες από την ιδεολογία τους παρωχημένες ιδέες και θέσεις, το έλλειμμα γνήσιας ευαισθησίας και ανθρωπιάς από έναν οργανισμό, όπως η εκκλησία, με το πλεόνασμα της πουριτανικής φιλανθρωπίας και την αναντιστοιχία ιδεών και πολιτικών αποφάσεων από κόμματα με καθόλα σεβαστή ιστορία, που διεκδικούν την αποκλειστικότητα της πολιτικής ορθοδοξίας και της προοδευτικής προσανατένισης της πραγματικότητας.
Η στάση της ακροδεξιάς παράταξης και αυτή της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος δηλαδή της μείζονος αντιπολίτευσης, πέρα από τα χαρακτηριστικά της σε μεγάλο βαθμό σύμπλευσης, λόγω κυρίως της παρουσίας προσώπων με ακροδεξιό παρελθόν, κρύβουν από τη μια την αντίληψη για μια τάξη πραγμάτων που ορίζεται από τις διαστάσεις της "ευγονικής" κι από την άλλη καταδεικνύουν το αντιανθρώπινο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού.
Επιπλέον η Νέα Δημοκρατία ξεχνάει την Ευρώπη και την προσήλωσή της στη Δύση σε ζητήματα που έρχονται να ανατρέψουν δομές και λειτουργίες απαρχαιωμένες και αναχρονιστικές και τη θυμάται όταν πρόκειται για την οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων και τα εργασιακά ζητήματα. Ας θυμηθούμε τη στάση της στο ζήτημα των ταυτοτήτων, την απόλυτη πατρότητα στο κυνήγι των εργαζομένων με τις απολύσεις και κυρίως της θέση της, πριν ένα χρόνο στην απόφαση της κυβέρνησης για την παροχή του κοινωνικού μερίσματος. Μάλιστα σε μια έκρηξη κοινωνικής ευαισθησίας και "έγνοιας για τους άμοιρους πεινασμένους πολίτες υποστηρίχθηκε" (!!!) ότι με τα χρήματα που δίνονται στους άπορους πολίτες θα μπορούσαν ν' αγορασθούν οχήματα για το ΕΚΑΒ και...
Οσο για την αντιπρόταση με αιχμή το κριτήριο για το ηλικιακό όριο δεν είναι παρά μια από τις πολλές αιτιάσεις και προφάσεις για τη διατήρηση των όποιων προσχημάτων.
Με τη σειρά τους οι αντιδράσεις της εκκλησίας και κυρίως ηγετικών στελεχών της ιεραρχίας επιβεβαιώνουν την αδυναμία της να κινηθεί έξω από τις πνιγηρές φόρμες της δογματικής αδιαλλαξίας και του επιφατικού προοδευτισμού. Ετσι αποκόπτεται από το κύριο σώμα του οργανισμού και παγιδεύεται σε μια σειρά εξουσιαστικών συνδρόμων τα οποία κεφαλοποιούνται σε προσπάθειες άσκησης πολιτικής και υποδείξεων προς το νομοθετικό σώμα.
Το περιεχόμενο, τώρα, των τοποθετήσεων των εκκλησιαστικών παραγόντων, συνειδητά ή ασυνείδητα, γέμει στοιχείων και χαρακτηρισμών που προσιδιάζουν στον μισανθρωπισμό. Ετσι μίλησαν για την τραγωδία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για την ασέβεια προς τη δωρεά της θείας χάριτος και για!....
Όμως το τραγικόν δεν ταυτίζεται αναγκαία με το κινδυνώδες, γιατί εμπεριέχει τη λυτρωτική απολαυή της κάθαρσης.
Το κινδυνώδες εντοπίζεται στις τραγελαφικές τοποθετήσεις όπως σ' αυτή κάποιου εκκλησιαστικού στελέχους σε ραδιοφωνική συζήτηση (Τρίτη 10-10-2017) που χαρακτήρισε το βιολογικό -ψυχικό γεγονός που βιώνουν τα διεμφυλικά άτομα ως ψυχοσωματική ανωμαλία!
Είναι καιρός η Εκκλησία ν' αγκαλιάσει τον άνθρωπο όλους τους ανθρώπους και να συγχρονιστεί με τον κοινωνικό βηματισμό. Αλλιώς το φραγγέλλιο του Κυρίου θα κατευθυνθεί σ' αυτούς που συστηματικά με το φαρισαϊσμό τους και για πολιτικούς λόγους, αποδομούν το πνεύμα της μεγαλοσύνης του καλού Σαμαρείτη, που πρόσφερε την αγάπη του σ' αυτόν που οι άλλοι απομόνωσαν. Η εκκλησία οφείλει να είναι "ανοικτή" σ' όλους και να εχθρεύεται την κάθε μορφή απομονωτισμού και απόρριψης.
Γυρίζοντας πάλι στις πολιτικές αντιδράσεις, οφείλουμε να σταθούμε στη στάση του ΚΚΕ που δεν ψήφισε τον συγκεκριμένο νόμο. Η άποψη του αγορητή του κόμματος στη βουλή ήταν ότι πρόκειται για "αστική αντίληψη περί ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων". Οι ρυθμίσεις τέτοιου τύπου, για στελέχη του κόμματος, είναι στάχτη στα μάτια του λαού! Ετσι, με την προσμονή και την "παρθενογένεση" της αταξικής κοινωνίας θα πορευόμαστε στο τέλμα της κοινωνικής ακινησίας...
Οι απόψεις αυτές δεν είναι απλά δείγματα κοινωνικού συντηρητισμού αλλά και απόκλισης από την "ιερή αρχή" της διαρκούς πάλης και της οριζόμενης διαλεκτικά δομικής εξέλιξης καθώς βέβαια πάλη δεν είναι μόνο οι απεργίες και οι καταλήψεις, αλλά και κάθε προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων.
Η βίβλος η τοποθετημένη στο αναλόγιο της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας του κόμματος "όζει ελλυχνίου" και είναι πεισματικά κολλημένη εδώ και δεκαετίες στην ίδια σελίδα.
Επιπλέον, μονοπωλώντας την πατρότητα των λαϊκών αγώνων -κανένας δεν αμφισβητεί την στο παρελθόν μεγάλη του συμβολή στη διαμόρφωση της αγωνιστικής συνείδησης -τους αντιμετωπίζει ως στατική παρακαταθήκη με μουσειακό και κειμηλιακό περιεχόμενο και αρνείται την αναγκαία μετοχή στο κομμάτι των επιχειρούμενων θετικών κοινωνικών διαρθρώσεων, που θα συμβάλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Ασχετα από το γεγονός των πολιτικών προσδοκιών και στοχεύσεων, οι ηγεσίες και συνολικά οι οργανισμοί οφείλουν να γνωρίζουν ότι, στο πλαίσιο της πελατειακής οργάνωσης και διάρθρωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, οι τομές που φωτίζουν τον δρόμο, κυρίως των νέων, είναι αναγκαίες. Διαφορετικά η διαρκώς εκδηλούμενη "πολιτικο-κοινωνική και ιδεολογική διαμαρτία" εγκυμονεί τον κίνδυνο της καθολικής εντροπίας, που υπομονεύει συθέμελα το οικοδόμημα της κοινωνίας μας.
Αν μάλιστα αποκλείσουμε την εκδοχή της σκοπιμότητας, ο τρόμος είναι μεγαλύτερος, γιατί οι επιλογές αυτές είναι η απόληξη φοβικών συνδρόμων και ο φόβος ως γέννημα της άγνοιας αποτελεί τη μήτρα της όποιας δεισιδαιμονικής αντίληψης και της κάθε μίζερης και θλιβερής επιλογής και σύμβασης.
Αυτή η προοπτική, που δηλώνει ξεκάθαρα τον σεβασμό για τον άνθρωπο ως βιολογική, πολιτική, κοινωνική και ψυχοπνευματική υπόσταση, τρέφεται από την αγχίνοια πολλών στοχαστών αλλά και από την υγιή και θαρραλέα πολιτική βούληση, που εκφράζεται από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις ως πρόταγμα των καιρών και ως ιστορική επιταγή.
Δυστυχώς όμως, κάθε φορά που εκδηλώνεται η πολιτική βούληση για νομοθέτηση σχετική με ζητήματα της άμεσης καθημερινότητας αλλά και ιερά αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, και επιβαλλόμενη από την αναγκαιότητα των ίδιων των εξελίξεων, αποκαλύπτεται και το εύρος των σκοταδιστικών εκφάνσεων, σε πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο.
Πάνω απ' όλα όμως καταδεικνύεται η ενοχική παρουσία ηγεσιών, πολιτικών μορφωμάτων και πολιτών, που στο όνομα "απαράγραπτων διαχρονικών αξιών" πνίγονται στη δίνη του πολιτικού και θρησκευτικού τρωγλοδυτισμού αλλά και του άκαμπτου επαρχιωτισμού.
Εν προκειμένω η γενναία πολιτική απόφαση της κυβέρνησης για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου αντιμετωπίστηκε, με θλιβερό τρόπο, από θεσμικές πολιτικές και θρησκευτικές εκφράσεις, στο βαθμό μάλιστα που ν' αναιρούνται οι καταστατικά κατοχυρωμένες αρχές και οι δικαιικές αξίες.
Η ψήφιση από τη βουλή τιμά την κυβέρνηση, που είχε το πολιτικό θάρρος ν' αντιταχθεί στο "μέγα πάθος" του πελατειακού πολιτικού εσμού - ο χαρακτηρισμός δεν αφορά σ' όλους τους πολίτες -αλλά - και όλους όσοι ατομικά ή ως μέλη πολιτικών εκφράσεων, υπερέβησαν τη στείρα αντιπολιτευτική στάση και τακτική, αφουγκραζόμενοι τον σφυγμό της συμβιωτικής ομάδας, της κοινωνίας.
Για την επιστημονική προσέγγιση του θέματος, που αφορά στα διεμφυλικά άτομα, είναι αναγκαία τα φώτα των επιστημόνων και των ειδικών. Όμως το πρακτικό, το πολιτικό και κυρίως το ηθικό μέρος μας αφορά όλους και κυρίως εκείνους που έχουν την ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων. Λέγοντας, λοιπόν, διεμφυλικά άτομα αναφερόμαστε σ' εκείνα στα οποία ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο βιώνουν το φύλο τους δεν αντιστοιχεί στα δεδομένα του φύλου που καταγράφηκε κατά τη γέννησή τους με βάση τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά.
Με μια πρώτη ματιά και με την πιο απλή θεώρηση μπορεί κάποιος να σταθεί σε παραμέτρους με πολιτισμικό -ηθικό βάρος και κυρίως παραμέτρους που δηλώνουν τον σεβασμό στον άνθρωπο ως υπόσταση, απαλλαγμένη από αξιακές αγκυλώσεις, κανονιστικές στρεβλώσεις και επαχθείς συμβάσεις.
Η βασικότερη είναι αυτή της απαλλαγής από την αναγκαστική τραυματική εμπειρία της χειρουργικής επέμβασης που αποτελούσε προαπαιτούμενο της νομικής αλλαγής φύλου. Το ίδιο σημαντική είναι και η απαλλαγή από τη βάσανο της ψυχιατρικής γνωμάτευσης, ως αναγκαίας διαδικασίας λόγω της ρατσιστικής και στρεβλωτικής αντιμετώπισης των διεμφυλικών ατόμων ως "μη κανονικών". Σ' αυτά να προσθέσουμε τη βίωση της βίας, του αποκλεισμού και της βίαιης περιθωριοποίησης, που σημαδεύουν την καθημερινότητα των ατόμων αυτών αλλά και τις επακόλουθες δυσκολίες τις σχετικές με την αντιμετώπιση τους από θεσμικές πολιτικές και διοικητικές δομές και τις σχετικές με την απασχόληση και την κοινωνική και επαγγελματική τους κινητικότητα.
Σ' αυτή λοιπόν την πρωτοβουλία και τη θεσμική υποχρέωση οι αντιδράσεις σ' όλα τα επίπεδα, μαρτυρούν αφ' ενός την εμμονή κάποιων στις εκπορευόμενες από την ιδεολογία τους παρωχημένες ιδέες και θέσεις, το έλλειμμα γνήσιας ευαισθησίας και ανθρωπιάς από έναν οργανισμό, όπως η εκκλησία, με το πλεόνασμα της πουριτανικής φιλανθρωπίας και την αναντιστοιχία ιδεών και πολιτικών αποφάσεων από κόμματα με καθόλα σεβαστή ιστορία, που διεκδικούν την αποκλειστικότητα της πολιτικής ορθοδοξίας και της προοδευτικής προσανατένισης της πραγματικότητας.
Η στάση της ακροδεξιάς παράταξης και αυτή της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος δηλαδή της μείζονος αντιπολίτευσης, πέρα από τα χαρακτηριστικά της σε μεγάλο βαθμό σύμπλευσης, λόγω κυρίως της παρουσίας προσώπων με ακροδεξιό παρελθόν, κρύβουν από τη μια την αντίληψη για μια τάξη πραγμάτων που ορίζεται από τις διαστάσεις της "ευγονικής" κι από την άλλη καταδεικνύουν το αντιανθρώπινο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού.
Επιπλέον η Νέα Δημοκρατία ξεχνάει την Ευρώπη και την προσήλωσή της στη Δύση σε ζητήματα που έρχονται να ανατρέψουν δομές και λειτουργίες απαρχαιωμένες και αναχρονιστικές και τη θυμάται όταν πρόκειται για την οικονομική αφαίμαξη των Ελλήνων και τα εργασιακά ζητήματα. Ας θυμηθούμε τη στάση της στο ζήτημα των ταυτοτήτων, την απόλυτη πατρότητα στο κυνήγι των εργαζομένων με τις απολύσεις και κυρίως της θέση της, πριν ένα χρόνο στην απόφαση της κυβέρνησης για την παροχή του κοινωνικού μερίσματος. Μάλιστα σε μια έκρηξη κοινωνικής ευαισθησίας και "έγνοιας για τους άμοιρους πεινασμένους πολίτες υποστηρίχθηκε" (!!!) ότι με τα χρήματα που δίνονται στους άπορους πολίτες θα μπορούσαν ν' αγορασθούν οχήματα για το ΕΚΑΒ και...
Οσο για την αντιπρόταση με αιχμή το κριτήριο για το ηλικιακό όριο δεν είναι παρά μια από τις πολλές αιτιάσεις και προφάσεις για τη διατήρηση των όποιων προσχημάτων.
Με τη σειρά τους οι αντιδράσεις της εκκλησίας και κυρίως ηγετικών στελεχών της ιεραρχίας επιβεβαιώνουν την αδυναμία της να κινηθεί έξω από τις πνιγηρές φόρμες της δογματικής αδιαλλαξίας και του επιφατικού προοδευτισμού. Ετσι αποκόπτεται από το κύριο σώμα του οργανισμού και παγιδεύεται σε μια σειρά εξουσιαστικών συνδρόμων τα οποία κεφαλοποιούνται σε προσπάθειες άσκησης πολιτικής και υποδείξεων προς το νομοθετικό σώμα.
Το περιεχόμενο, τώρα, των τοποθετήσεων των εκκλησιαστικών παραγόντων, συνειδητά ή ασυνείδητα, γέμει στοιχείων και χαρακτηρισμών που προσιδιάζουν στον μισανθρωπισμό. Ετσι μίλησαν για την τραγωδία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για την ασέβεια προς τη δωρεά της θείας χάριτος και για!....
Όμως το τραγικόν δεν ταυτίζεται αναγκαία με το κινδυνώδες, γιατί εμπεριέχει τη λυτρωτική απολαυή της κάθαρσης.
Το κινδυνώδες εντοπίζεται στις τραγελαφικές τοποθετήσεις όπως σ' αυτή κάποιου εκκλησιαστικού στελέχους σε ραδιοφωνική συζήτηση (Τρίτη 10-10-2017) που χαρακτήρισε το βιολογικό -ψυχικό γεγονός που βιώνουν τα διεμφυλικά άτομα ως ψυχοσωματική ανωμαλία!
Είναι καιρός η Εκκλησία ν' αγκαλιάσει τον άνθρωπο όλους τους ανθρώπους και να συγχρονιστεί με τον κοινωνικό βηματισμό. Αλλιώς το φραγγέλλιο του Κυρίου θα κατευθυνθεί σ' αυτούς που συστηματικά με το φαρισαϊσμό τους και για πολιτικούς λόγους, αποδομούν το πνεύμα της μεγαλοσύνης του καλού Σαμαρείτη, που πρόσφερε την αγάπη του σ' αυτόν που οι άλλοι απομόνωσαν. Η εκκλησία οφείλει να είναι "ανοικτή" σ' όλους και να εχθρεύεται την κάθε μορφή απομονωτισμού και απόρριψης.
Γυρίζοντας πάλι στις πολιτικές αντιδράσεις, οφείλουμε να σταθούμε στη στάση του ΚΚΕ που δεν ψήφισε τον συγκεκριμένο νόμο. Η άποψη του αγορητή του κόμματος στη βουλή ήταν ότι πρόκειται για "αστική αντίληψη περί ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων". Οι ρυθμίσεις τέτοιου τύπου, για στελέχη του κόμματος, είναι στάχτη στα μάτια του λαού! Ετσι, με την προσμονή και την "παρθενογένεση" της αταξικής κοινωνίας θα πορευόμαστε στο τέλμα της κοινωνικής ακινησίας...
Οι απόψεις αυτές δεν είναι απλά δείγματα κοινωνικού συντηρητισμού αλλά και απόκλισης από την "ιερή αρχή" της διαρκούς πάλης και της οριζόμενης διαλεκτικά δομικής εξέλιξης καθώς βέβαια πάλη δεν είναι μόνο οι απεργίες και οι καταλήψεις, αλλά και κάθε προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων.
Η βίβλος η τοποθετημένη στο αναλόγιο της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας του κόμματος "όζει ελλυχνίου" και είναι πεισματικά κολλημένη εδώ και δεκαετίες στην ίδια σελίδα.
Επιπλέον, μονοπωλώντας την πατρότητα των λαϊκών αγώνων -κανένας δεν αμφισβητεί την στο παρελθόν μεγάλη του συμβολή στη διαμόρφωση της αγωνιστικής συνείδησης -τους αντιμετωπίζει ως στατική παρακαταθήκη με μουσειακό και κειμηλιακό περιεχόμενο και αρνείται την αναγκαία μετοχή στο κομμάτι των επιχειρούμενων θετικών κοινωνικών διαρθρώσεων, που θα συμβάλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Ασχετα από το γεγονός των πολιτικών προσδοκιών και στοχεύσεων, οι ηγεσίες και συνολικά οι οργανισμοί οφείλουν να γνωρίζουν ότι, στο πλαίσιο της πελατειακής οργάνωσης και διάρθρωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, οι τομές που φωτίζουν τον δρόμο, κυρίως των νέων, είναι αναγκαίες. Διαφορετικά η διαρκώς εκδηλούμενη "πολιτικο-κοινωνική και ιδεολογική διαμαρτία" εγκυμονεί τον κίνδυνο της καθολικής εντροπίας, που υπομονεύει συθέμελα το οικοδόμημα της κοινωνίας μας.
Αν μάλιστα αποκλείσουμε την εκδοχή της σκοπιμότητας, ο τρόμος είναι μεγαλύτερος, γιατί οι επιλογές αυτές είναι η απόληξη φοβικών συνδρόμων και ο φόβος ως γέννημα της άγνοιας αποτελεί τη μήτρα της όποιας δεισιδαιμονικής αντίληψης και της κάθε μίζερης και θλιβερής επιλογής και σύμβασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου