«Ο έρωτας μας επιτρέπει να βλέπουμε τις ατέλειες ως ανεκτές, αν όχι αξιολάτρευτες. Αλλά είναι μία επιλογή. Μπορούμε να δυσανασχετούμε με τις ιδιοτροπίες [του άλλου] ή να τις χαιρόμαστε. Μια φίλη που είχε παντρευτεί έναν εξαιρετικό δικηγόρο θυμάται: «Στο πρώτο μας ραντεβού, έμαθα ...ότι μπορούσε να αντέχει σε δύσκολα ωράρια και σε στυφνές απαιτήσεις πελατών του. Στο δεύτερο μας, έμαθα ότι δε μπορούσε να ισορροπήσει πάνω σε ποδήλατο. Τότε αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία». […] Παρεμπιπτόντως, Στην περίπτωση του πραγματικού έρωτα, κάποια από τα χαρακτηριστικά του άλλου είναι αρνητικά, πχ όταν κάποια, τα οποία προσφέρονται ως αντεπιχειρήματα προς αυτόν τον έρωτα, τότε λέμε «Γι’αυτόν τον λόγο τον αγαπώ ακόμα περισσότερο!». Αυτό το χαρακτηριστικό που πηγάζει από το αντικείμενο, το οποίο πυροδοτεί τον έρωτα, είναι πάντοτε ένα δείγμα ατέλειας». – Σλαβόι Ζίζεκ
Γιορτή του έρωτα. Άγιος Βαλεντίνος. Δωράκια και προετοιμασίες ομορφιάς. Πόσο σχετικά είναι όλα αυτά τα κοινωνικά τελετουργικά με τον ίδιο τον έρωτα; Σχεδόν καθόλου. Αν ακολουθήσουμε τον Σωκράτη, τότε θα δούμε ότι ο έρωτας είναι άτοπος και μη ισοσκελισμένα αμοιβαίος. Ο έρωτας δεν είναι ένα συμβόλαιο ή μία συμφωνία. Στο έρωτα, η ισορροπία έρχεται μέσω της ύπαρξης μιας ανισορροπίας. Στον καπιταλισμό, δηλαδή στο σήμερα της ζωής μας, ο έρωτας δέχεται σφοδρότατο πόλεμο: Πρέπει αρχικά να οριστεί, μετά να καταμετρηθεί, και εν τέλει να προαναγγελθεί ότι θα τελειώσει, ακόμα και κατά την εξέλιξη του.
Όμορφα κορμιά σε διαφημίσεις εσωρούχων, όμορφα δώρα, όμορφες εμφανίζεις και το κυνήγι τους για να νομίσουμε ότι έτσι θα γίνουμε ερωτεύσιμοι. Παρατηρήστε όμως τις αφίσες των προσώπων που φτάνουν σε οργασμό στο Nymphomaniac του Λαρς Φον Τρίερ: Είναι όλα τους άσχημα εκείνη την πανέμορφη στιγμή. Ίσως εδώ να έχουμε την ατέλεια στην ερωτική τελειότητα. Μία τελειότητα που δεν έχει την παραμικρή ανάγκη από αισθητικά κριτήρια, όταν φτάνει στην κορύφωση της. Άρα, εμπεριέχει σε αυτήν την ατέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου